20

Dwa dni później na lekcji języka angielskiego mam wrażenie, że za chwilę dostanę zawału. Myślałam, że po tym całym cyrku z przedstawieniem nie będzie już więcej sytuacji, w których mogłabym jeszcze bardziej znienawidzić Wildena. Myliłam się i to grubo.

                Chyba jako ostatnia oddałam wypracowanie. Już w jeden dzień przeczytał je, a teraz kazał mi wyjść na środek i zaprezentować całej klasie. Sądził, że to dla mnie niemałe wyróżnienie, ale ja wcale nie chciałam, aby ktokolwiek dowiedział się o tym co zostało tam napisane. Szczególnie chodziło mi o fragment, w którym wspominam o Maliku.

                Znów nie mam innego wyjścia. Czuję się jakbym cofnęła się w czasie. Znów nie mam przyjaciół i jestem szarą myszką, która jak ognia unika nadmiernej uwagi. Wstaję ze swojego miejsca i mam wrażenie, że nauczyciel w ogóle nie dostrzega mojego nienawistnego spojrzenia. Biorę od niego kartkę z wypracowaniem. Nawet nie spoglądam w stronę uczniów. Nie chcę jeszcze bardziej się stresować.

                -W międzyczasie ktoś kto wydawał się być kimś całkowicie innym okazał mi wsparcie. – mój głos zadrżał.

                Przerwałam na chwilę, aby zaczerpnąć uspokajającego oddechu. Potem kontynuowałam. Nie chciałam aby ktokolwiek wiedział o tym, że kocham śpiewać. Jedyną osobą na świecie, która znała mój sekret był Zayn. Do niego dołączył nauczyciel.

                -Przepraszam, ale dalej nie mogę czytać. Wolałabym, aby to pozostało w tajemnicy. – dziwi mnie to, że ton mojego głosu jest zadziwiająco spokojny i stanowczy.

                -Dobrze. – odpowiada krótko nauczyciel. Bierze ode mnie pracę wystawia na niej najwyższą ocenę i oddaje mi.

                Niemal się uśmiecham kiedy spokojnie mogę usiąść na swoim miejscu.

+++

                Po powrocie do domu zawsze mam świetny humor, ale wraz z zachodem słońca on ulatuję. Tak naprawdę staram się ze swojej świadomości wyprzeć fakt, że cały czas wyczekuję Zayna. Tak strasznie go nienawidziłam. Sprowadził na mnie wiele problemów, a teraz żałośnie oczekiwałam tego, że jakimś cudem zjawi się.

                Znów zasypiam ze świadomością tego, że następny dzień to sobota i wyjątkowo cieszy mnie to. Wiem, że znów spotkam moich przyjaciół i będę mogła spędzić z nimi cały dzień.

+++

                Wstaję dopiero o 10 godzinie. Ubieram się i rozczesuję nadzwyczaj poplątane włosy. Spoglądam przez okno aby popatrzeć na gęsto padający śnieg. Wszędzie jest tak biało, że ledwo go dostrzegam.

                Stoi przed moją furtką z rękoma w kieszeniach. Z ogromnym skupieniem wpatruję się w drzwi chyba mając nadzieję, że samym wzrokiem będzie w stanie je otworzyć.

                Nawet nie wiem kiedy, ale już po chwili znajduję się na schodach i biegnę tak szybko jakby od tego zależało moje życie. Boję się, że jednak się rozmyśli i odejdzie. Pośpiesznie otwieram drzwi. Od razu owiewa mnie zimne powietrze. Nawet nie fatyguję się żeby zabrać ze sobą kurtkę, albo chociaż cieplejszy sweter. W tej chwili liczy się tylko to aby jak najszybciej dojść do niego.

                Wbrew temu, że wszystko w moim wnętrzu krzyczy abym zaczęła biec to idę powoli. Wpatrujemy się w siebie uważnie nawzajem próbując odczytać ze swoich twarzy jakiekolwiek emocję. Mam nadzieję, że moje szczęście udaje mi się ukryć pod kamienną maską, którą właśnie przybrałam.

                W końcu jestem. Stoję z nim twarzą w twarz. Jedyne co nas dzieli to parę metrów i zamknięta furtka. Mija chwila zanim się odzywa.

                -Wiem, że miałem się tu już więcej nie pokazywać, ale nie potrafiłem się nie zatrzymać. Potem chciałem odejść, ale mięśnie odmówiły mi posłuszeństwa.

                Znów zapada cisza, a ja tak okropnie cieszę się, że znów mogę usłyszeć jego nieziemską barwę głosu.

                -Widzę, że nieźle sobie radzisz. Poznałaś nowych ludzi.

                Kiwam potwierdzająco głową.

                -Cieszę się.

                -Ja też.

                Cisza jak makiem zasiał.

                -OK. Koniec owijania w bawełnę. Mówię co myślę, bo tak dłużej nie może być! – lekko podnosi głos.

                -Słucham.

                -Myślisz, że sobie przyjdziesz do mnie do domu, zabronisz mi kontaktu ze sobą i to wszystko rozwiąże. Otóż nie. Starałem ci się pomóc, a ty teraz masz mnie gdzieś.

                Prychnęłam zirytowana.

                -Pomogłeś mi? A kto niby co chwilę szantażował mnie i wyciągał do miejsc, do których w ogóle nie chciałam iść.

                -To była właśnie ta pomoc.

                -Pff…

                Obróciłam się, bo chciałam już odejść. Uważałam, że ta rozmowa do niczego nie prowadzi. Niestety moje plany zostały pokrzyżowane. Chłopak złapał moją dłoń. Tym razem nie udało mi się jej wyrwać. Miałam wrażenie, że za chwilę ją zmiażdży. Zrezygnowana znów na niego spoglądam. Aż za bardzo uświadamiam sobie, że nadal trzyma moją rękę. Tym razem jego wzrok stał się cieplejszy.

                -Takie zachowanie niczego nie rozwiąże.

                -Wiesz co? Zdecyduj się w końcu, bo najpierw mówisz, że nie będziesz owijał w bawełnę, a później właśnie to robisz.

                -OK. W takim razie słuchaj. 

Widzę jak zaciska zęby. Potem brutalnie przyciąga mnie w swoją stronę zapominając o tym, że pomiędzy nami jest furtka.

 – Na tej imprezie, na którą cię zabrałem po spektaklu coś się stało. Byłaś pijana więc tego nie pamiętasz.

-Co takiego? – pytam wystraszona.

Obawiam się najgorszego.

-Ja… Do końca nie wiem. Coś się zmieniło… Zobaczyłem w tobie kogoś innego.

Nie wiem dlaczego, ale w ogóle nie patrzy na mnie. Cieszę się, że w końcu odważył się powiedzieć prawdę, ale boję się tego, że za chwilę powie coś co mi się nie spodoba.

-Od tamtego czasu nie było dnia, abym o tobie nie myślał. Jesteś naprawdę trudnym człowiekiem do pojęcia. W jednej chwili jesteś nieśmiałą kujonką, a wystarczy dać ci trochę alkoholu, a zmieniasz się nie do poznania.

Gdyby nie druga część jego wypowiedzi zapewne pomyślałabym, że to romantyczne. Zamiast tego poczułam się jak obiekt badań.

-A wiesz co jest najgorsze?

Pokiwałam przecząco głową.

-To, że z każdą chwilą to się nasilało. Chciałem dać ci spokój, ale nie potrafiłem, a za każdym razem stawałaś się coraz bardziej…niesamowita. – ostatnie słowo wyszeptał.

Czułam jakby jego wzrok zaglądał do najbardziej odległych zakątków mojej duszy. Nie miałam pojęcia dlaczego mówi akurat takie rzeczy. To sprawiało, że czuje kompletny mętlik w głowie. Motyle w moim brzuchu jeszcze bardziej mnie dekoncentrują. Mój oddech niebezpiecznie przyśpieszył.

-Zresztą to co mówię jest bez sensu. Rzeczywiście masz rację, że lepiej będzie jeśli nie będziemy się widywać.

Tak po prostu odchodzi. Chciałabym w jakiś sposób go zatrzymać, ale nie potrafię. Jeszcze parę minut stoję w tym samym miejscu. Dopiero po chwili jestem w stanie się ruszyć. Jego słowa dosłownie mnie sparaliżowały.

+++

                Przez dokładnie cały dzień nie potrafię skupić się, ani na jednej czynności. Siedzą przed telewizorem wpatrując się w jakąś komedie romantyczną, ale tak naprawdę nie widzę niczego.

                Już chyba z milion razy zdążyłam przeanalizować całą naszą rozmowę. Nadal nie mogłam uwierzyć w to, że pojawił się tutaj. Mimo to najbardziej dziwią mnie jego słowa. Mówił tak jakby mu na mnie zależało. Przez to jego poranna wizyta zdaję mi się coraz częściej mniej realna. Mam nadzieję, że nie jestem już chora psychicznie i nie wyobrażam go sobie. Wcale nie czuję się tak jakbym potrzebowała pomocy, ale gdybym była naprawdę szalona zapewne nie zdawałabym sobie z tego sprawy.

+++

                Po trzech godzinach wpatrywania się w okno stwierdzam, że naprawdę powinnam dobrowolnie zgłosić się do szpitala psychiatrycznego. Moje zachowanie daleko odbiega od normy.

                Kiedy słyszę lekki pukanie do okna podskakuję na swoim miejscu i błyskawicznie odsuwam zasłonę. Widzę jego kawowe tęczówki i zdaję sobie sprawę, że to wszystko co uważałam za urojenia stało się naprawdę. Bez słowa otwieram okno i wpuszczam go do środka.

                -Przepraszam. – mówi po dłuższym przyglądaniu mi się.

                -Spoko. – odpowiadam.

                Stoimy parę metrów od siebie. Nie mówimy nic. Jedynie pochłaniamy się nawzajem wzrokiem. Wiem, że w każdej chwili może zrezygnować z wizyt u mnie. Wtedy zostałabym pozbawiona tej przyjemności.

                Kiedy zaledwie jednym dużym krokiem skraca odległość pomiędzy nami wzdrygam się i odsuwam od niego.

                -Spokojnie. Przecież wiesz, że nie zrobię ci niczego złego.

                Na dźwięk jego głosu moje serce wcale nie zwalnia, ale wiem, że jego przyśpieszony rytm wynika bardziej z tego, że jest tak blisko mnie niż ze strachu.

                -Pamiętasz jak mówiłem, że postaram się nauczyć cię nie bać się czyjegoś dotyku?

                -Tak.

                Niespodziewanie łapie moją dłoń. Znów się wzdrygam.

                -Hej, wszystko w porządku. Mogę działać dalej?

                Wpatruję się w niego przerażona. Nie mam pojęcia co kryje się pod działaniem dalej. Mimo to potwierdzająco kiwam głową. Zawsze mogę zacząć krzyczeć i mieć nadzieję, że ktoś mnie uratuję.

                Niemal od razu po mojej zgodzie przechodzi do akcji. Moja dłoń nadal spoczywa w jego uścisku. Unosi ją do swoich ust i składa delikatny pocałunek. Czuję ja moje całe ciało zaczyna drżeć. Nigdy nie pomyślałabym, że jego pełne usta mogą okazać się, aż tak bardzo miękkie.

                -Jest OK? – pyta nadal mnie nie puszczając.

                -Tak. – udaje mi się wyszeptać.

                -Mogę jeszcze?

                -Nie. – odpowiadam.

                Przez chwilę mam wrażenie, że chcę zapytać dlaczego, ale kiedy odnajduję mój wzrok i widzi w nim przerażenie rezygnuję. Z żalem czuję, że powoli wypuszcza moją dłoń, która bezwiednie opada wzdłuż mojego ciała. Potem powoli oddala się ode mnie. Zachowuję się tak jakby właśnie oswajał dzikie zwierzę. Ta świadomość wcale nie pomaga mi. Potem zajmuje miejsce na krześle przy biurku. Natomiast ja po turecku siadam na moim łóżku.

                -Widzę, że w końcu udało ci się dokończyć zadanie domowe.

                Czuję jak się czerwienie. Wiem, że za chwilę poruszy sprawę tego, że umieściłam jego słowa w jego treści.

                -Tak.

                -Było niesamowite. Masz ogromny talent.

                -Nie prawda.

                -Prawda. Jesteś strasznie utalentowana i mądra. Potrafisz śpiewać…

                -Hola, hola przecież nawet nie słyszałeś jak śpiewam.

                -Ale i tak wiem, że jesteś niesamowita. Ktoś z takim głosem musi przepięknie śpiewać.

                Nie wiem co mam odpowiedzieć na jego słowa. Dlatego z moich ust wychodzą słowa, które od bardzo dawna mnie dręczą.

                -Dlaczego tak bardzo zmieniłeś się w stosunku do mnie?

                Najpierw spogląda na mnie tym swoim zaszyfrowanym spojrzeniem, a potem pociera swoje skronie, tak jakby nad czymś intensywnie myślał.

                -Ana, ja naprawdę chciałbym ci to wszystko wytłumaczyć, ale sam nie mam kompletnego pojęcia co się ze mną dzieję. Z dnia na dzień po prostu polubiłem cię.

                -A to chyba fajnie?

                -No tak.

                Zaszczyca mnie swoim śnieżnobiałym uśmiechem, którego nie potrafię nie odwzajemnić.

                -Pewnie jesteś już zmęczona. – stwierdza.

                -Nie prawda.

                -Nie będę ci już przeszkadzał.

                Idzie w stronę okna.

                -Ej. Czekaj.

                Odwraca się w moją stronę, a ja sama siebie zaskakuję tym co robię. Podchodzę do niego jak najszybciej się da, ponieważ boję się, że zmienię zdanie i nie będę w stanie wyjaśnić mojego dziwnego zachowanie. Tak jakbyśmy byli starymi dobrymi znajomymi, a nawet przyjaciółmi wtulam się w jego umięśnione ciało, które jest twarde jak skała, ale mimo to przyjemne i ciepłe w dotyku. Na początku chłopak nie reaguję. Czuję lekkie zakłopotanie, ale zależy mi jedynie na tym, aby mnie nie odepchnął. Po chwili czuję na swojej talii jego silne dłonie, które sprawiają, że jestem jeszcze bliżej jego ciała.

                Nie mam pojęcia jak długo stoimy w tej pozycji. Może to są sekundy, minuty, a nawet godziny. Jest mi tak dobrze, że nie potrafię jako pierwsza oderwać się od niego i pomyśleć, że wcześniej bałam się kiedy znajdował się wyjątkowo blisko mnie.

                -Nie odchodź, proszę.

                Wypowiadam te słowa prosto do jego jak mi się zdaję ucha. Nie jestem pewna, ponieważ mam zamknięte oczy.

                -Dlaczego?

                -Bo boję się, że już nigdy nie przyjdziesz.

                Czuję jak jego klatka piersiowa faluję przez to, że się śmieje.

                -Myślisz, że teraz tak szybko się mnie pozbędziesz?

                Jego słowa znów zadziwiają mnie do tego stopnia, że nie wiem co powiedzieć. Mój wewnętrzny alarm, który został z niewiadomych powodów na chwilę wyłączony znów się uruchamia. Dzieję się to przez to, ponieważ Zayn zaczyna swoim nosem pocierać mój policzek. Jak dla mnie to zbyt intymne. Pośpiesznie odsuwam się od niego.

                -Przepraszam. – szepcze z opuszczoną głową.

                -To ja przepraszam. – odpowiada.

                -Zostaniesz? – pytam niepewnie. Sama nie wiem, czy naprawdę tego chcę.

                -Tak.

                Posyłam mu uśmiech momentalnie zapominając o niezręcznym wydarzeniu, które miało miejsce przed chwilą. Chyba pierwszy raz w życiu udaję mi się odczytać z jego oczy jakiekolwiek pozytywne emocje. Niestety do końca nie wiem co ten błysk w oku znaczy. Momentalnie uświadamiam sobie, że poprosiłam go o to, aby został na noc. Dla chłopaków to może znaczyć znacznie więcej niż niewinne spanie w jednym łóżku. Jestem taka głupia! Jedyne co mnie uspokaja to to, że jest dla mnie w miarę delikatny i co chwilę zapewnia o tym, że nie zrobi mi krzywdy.

                -Jesteś zmęczona?

                Dopiero kiedy wypowiada te słowa uświadamiam sobie, że tak naprawdę ledwo trzymam się na nogach. Jak na zawołanie zaczynam ziewać. Moja reakcja na jego słowa wywołuję na jego ustach uśmiech. Naprawdę nie wiem jakim cudem udaję mi się utrzymać w pionie.

                -Dalej kładź się.

                Ruchem głowy wskazuję łóżko.

                -Najpierw muszę wziąć prysznic. Poczekasz?

                Kiwa potwierdzająco głową. Bez zastanowienia biorę do rąk moją piżamę. Dopiero w łazience uświadamiam sobie, że to zwykły stary i sprany t-shirt oraz kuse spodenki, które mogłyby uchodzić za majtki. Wzdycham zrezygnowana. Jak mam się mu tak pokazać? Zaraz, zaraz, przecież ja nigdy nie przejmowałam się tym co pomyślą inni. Ubierałam się i czesałam tak jak mi się podobało. Skąd ta zmiana?

                Więcej nie zaprzątając sobie tym głowy wskakuje pod prysznic. Boję się, że mimo swoich zapewnień zniknie. Z głowy nadal nie mogłam wyrzucić pytań dotyczących tego dlaczego Zayn Malik zaczął tak bardzo się mną interesować?

                Szczotką przeczesuję włosy, a t-shirt pociągam tak, aby zakrywał jak najwięcej. Na palcach dostaję się do pokoju. Gdybym obudziła kogoś z członków mojej rodziny to by było straszne. Cały czas bałabym się, że ktoś przypadkowo zobaczy czarnowłosego w moim pokoju.

                Zamykam za sobą drzwi i to co widzę w środku przeraża mnie.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Skarby!!! 
Ten rozdział powinien pojawić się już parę godzin temu, ale sprawdzanie go szło mi bardzo mozolnie z powodu moich rodziców, którzy cały czas coś ode mnie chcą...
Tak, więc jak obiecałam nowy rozdział pojawił się o wiele szybciej niż zwykle ;) 
Wczoraj prawie płakałam ze szczęścia. Zobaczyłam, że w sobotę blog został w ciągu jednego dnia wyświetlony 1168 razy!!!! Przysięgam, że w tamtym momencie moje serce na moment stanęło. 
Dziś już nie wytrzymałam. Rozryczałam się jak małe dziecko widząc 51 komentarzy pod poprzednim rozdziałem. Żadne słowa nie potrafić tego jak czuję się w tej chwili, a zwykłe dziękuję skierowane do was to za mało. Podkreślam, że jeszcze nigdy pod żadnym postem nie dostałam takiej ilości komentarzy. Na pewno pamiętałabym o tym ;)

Z powodu już prawie obecnych Świąt Bożego Narodzenia życzę wam wszystkiego co najlepsze.  Abyście mieli wielu przyjaciół, którzy będą sprawiać, że każdy dzień nie będzie tak okrutny jak się spodziewamy. Żebyście znaleźli w sobie siłę i nie stracili siebie pod wpływem innych ludzi. 
Oczywiście tradycyjnie wymarzonych prezentów pod choinką i tak pięknych świąt, abyście wspominali je wiele lat później. 

Mi właśnie zrobiliście najpiękniejszy prezent pod choinkę. Szczerze to marzyłam, aby dostać jakąś książkę, albo kasę, ale to co dla mnie zrobiliście jest o niebo lepsze.
DZIĘKUJĘ!!!

TAKEN

PS: W tym roku pewnie pojawi się jeszcze choć jeden rodział, więc na życzenia noworoczne przyjdzie jeszcze czas.
PS2: To mój drugi raz kiedy na blogu składam życzenia Bożonarodzeniowe. ;D