21

 Zayn siedzi na moim łóżku i w rękach trzyma ciemnozielony zeszyt, w którym zapisuję rzeczy, o których nikt nie wie. Mój pamiętnik. Każdy czasami ma ochotę się komuś wygadać. Ja w swoim zasięgu nie miałam osoby, której w pełni bym ufała, dlatego musiałam wszystko przelewać na papier. To właśnie tam znajdują się moje największe udręki i ślady potoku wylanych łez. Podbiegam do niego i próbuję wyrwać zeszyt.

                -Zayn proszę. – mówię, kiedy nie chcę go puścić.

                -Poczekaj, chcę zobaczyć co napisałaś o mnie.

                -Nie!

                -Proszę, tylko zerknę. – Nawet ta słodka mina, którą robi nie zmienia mojej decyzji. – OK. oddam ci go, ale pod jednym warunkiem.

                -Jakim?

                Bez słowa wskazuję swój policzek. To niby nic wielkiego, ale myśl o tym, że moje usta mają znaleźć się tak blisko jego szorstkiego od zarostu policzka onieśmiela mnie. Jak na złość zaczynam czuć, że się czerwienie. Chłopak uśmiecha się łobuzersko co jeszcze bardziej pogarsza sprawę, ponieważ od razu przypominają mi się czasy kiedy był dla mnie kompletnie nieznaną osobą, która onieśmielała mnie do granic możliwości.

                -Jesteś słodka.

                Mówi gładząc mój policzek. Jeśli to możliwe staję się jeszcze bardziej czerwona. Jak może uważać, że jestem słodka, skoro wyglądam jak burak? Odwracam od niego wzrok i odsuwam się. Nie ma mowy abym go pocałowała.

                -Dziś Gabi naprawdę przegięła. Stara się tylko jak może, aby odciągnąć ode mnie Klarę. Na domiar złego… - czyta fragment mojego pamiętnika.

                -Przestań.

                Staram się znów odzyskać moją własność.

                -Musisz spełnić warunek.

                Wzdycham głęboko i pochylam się nad nim. Moje ręce zaczynają się trząść ze zdenerwowania, ale wiem, że muszę to zrobić. Moje wargi delikatnie niemal jak muśnięcie piórkiem dotykają jego szorstkiej skóry. Motylki w moim brzuchu jak na jakiś sygnał zaczynają trzepotać. Kiedy pośpiesznie odsuwam się od niego łapie mnie za dłonie i przyciąga do swojego torsu. Nasze twarze dzielą dosłownie milimetry. Znów chcę się znaleźć jak najdalej niego. Niestety utrudnia moje zadanie. Obracając mnie w taki sposób, że teraz leżę przygnieciona jego ciałem niezdolna do jakiegokolwiek ruchu. Czuję jak mimowolnie mój oddech przyśpiesza. Zaczynam drżeć. Moje ciało zdecydowanie nie jest przyzwyczajone do takich rzeczy. Na swoich ustach czuję jego ciepły oddech. Jego czekoladowe oczy są tak blisko mnie, że dostrzegam w nich jaśniejsze plamki, o których wcześniej nie miałam pojęcia. A co jeśli za chwilę mnie pocałuję? To pytanie sprawia, że jeszcze bardziej się boję. Czuję jak mój puls przyśpiesza, a serce chcę wypaść z piersi. Mam wrażenie, że za chwilę z bezradności rozpłaczę się.

                -Zayn, proszę. – ostatkiem sił udaję mi się wyszeptać.

                Do moich oczu napływają łzy. Chyba tylko to decyduję o tym, że chłopak kładzie się obok mnie. Patrzy na sufit i podaję mi zeszyt. Mimo tego, że nadal nie potrafię opanować drżenia dłoni to szybko go łapię. Nie mogę pozwolić na to, aby się rozmyślił. Szybko chowam moją zdobycz do szafki nocnej i już obmyślam dla niej nową kryjówkę. Najwyraźniej dotychczasowe miejsce nie było najlepsze. Zdecydowanie powinnam wcześniej o tym pomyśleć. Przecież wystarczyło tylko otworzyć szufladę i gotowe. Wszystkie moje zmory podane jak na tacy i gotowe do przeczytania. Nie poczułam się zbyt dobrze zdając sobie sprawę z tego, że Zayn grzebał w moich rzeczach.

                -Nie przeszukiwałem ci szafek. Po prostu szukałem chusteczki i to znalazłem. – odpowiedział tak jakby czytał mi w myślach.

                Później nastała cisza. Chciałam ją przerwać, ale nie wiedziałam co mam powiedzieć. Na dodatek mój głos zapewne nie chciałby ze mną współpracować. W głowie nadal miałam mętlik z powodu tej bliskości, która była pomiędzy nami.

                -Znów zawaliłem. Miałem robić to powoli, ale zawsze coś nie wychodzi. – mówił z zaciśniętymi zębami.

                Chciałam go jakoś pocieszyć i powiedzieć, że nic się nie stało, ale nie mogłam. Stało się i to dużo. Tak dużo, że boję się na niego spojrzeć, bo mam wrażenie, że tamta sytuacja za chwilę się powtórzy.

                Przez resztę nocy żadne z nas nie zasypia, ale także nie wydaję z siebie ani jednego dźwięku. Uważnie wsłuchuję się w jego spokojny oddechu. Chciałabym wiedzieć o czym w tej chwili myśli, ale nie chcę zakończyć tej pięknej ciszy.

                Dopiero kiedy niebo robi się różowawe i słońce zaczyna wstawać Zayn porusza się. Podchodzi do okna i po chwili znika. Bez jakiegokolwiek słowa pożegnania.

+++

                Czy czasami nie masz wrażenie, że kogoś dobrze znasz, ale później okazuję się, że ta sama osoba stara się ciebie unikać z niewiadomych powodów?

                Ja tak właśnie mam. W ogóle nie potrafię skupić się na lekcji. W czasie przerwy na lunch w ogóle nie słucham tego co mają do powiedzenia moi przyjaciele. Ukradkiem spoglądam w kierunku stałego miejsca Gabi i Lary. Zauważam, że siedzi z nimi Zayn. Boli. Strasznie boli.

                Najgorsze są lekcje kiedy siedzimy obok siebie. Czuję jego obecność, aż za bardzo, ale nie mogę nic zrobić. Milczenie z jego strony jeszcze bardziej mnie dobija. Co ja bym dała, aby w moim kierunku wypowiedział choć jedno słowo.

+++

                W ogóle nie spodziewam się jego wieczornej wizyty. Dlatego kiedy widzę go wchodzącego do mojego pokoju dostaje małego zawału serca.

                -Co ty tutaj robisz?

                Marszczę gniewnie brwi.

                -Wpadłem cię odwiedzić. – odpowiada tak jakby to było oczywiste i oczekiwał, że za chwilę przyjdę do niego z świeżo zaparzoną kawą.

                -Tyle to ja widzę.

                O biodra opieram dłonie. Mam nadzieję, że wyglądam na choć trochę bardziej groźną. Chyba moje przypuszczenia są mylne, bo chłopak wzrusza tylko ramionami i wygodnie sadowi się na moim krześle bezczelnie zakładając nogi na biurko.

                -Malik co ty sobie w ogóle wyobrażasz?

                Widzę jak jego ciemna brew idzie ku górze. Ta jego obojętność jeszcze bardziej mnie denerwuję.

                -Jakoś w szkole to nie łaska się odezwać.

                Oczekuję, że znajdzie na to jakieś normalne wytłumaczenie, ale on wpatruję się we mnie nadal z uniesioną brwią. Tak jakby zacięła mu się płyta.

                -No słucham! – gdyby nie to, że moi rodzice są w domu na pewno zaczęłabym krzyczeć.

                -Co chcesz usłyszeć?

                -To dlaczego w szkole traktujesz mnie jak powietrze, a mimo to przychodzisz do mnie prawie co wieczór?!

                Mój podniesiony ton chyba w końcu zaczyna na niego działaś, ponieważ gwałtownie wstaję tak, że krzesło uderza w ścianę, ku mojej uldze na tyle cicho, że jestem pewna, że nikogo nie obudziło.

                -W ogóle nie powinniśmy się spotykać.

                -No WOW. Widzę, że ktoś ma tu opóźniony zapłon, bo ja już dawno to sugerowałam, ale nie chciałeś mnie słuchać!

                -Kompletnie do siebie nie pasujemy.

                -Ależ zaskoczenie!

                Czuję, że za chwile naprawdę wyprowadzi mnie z równowagi.

                -Mógłbym mieć każdą, ale ty jesteś dla mnie pewnego rodzaju prawdziwą zdobyczą. Wiem, że za szybko mi nie ulegniesz. Nie wiedziałem, że kujonki są w stanie tak długo wytrzymać. Niektóre załamywały się już po tygodniu, ale ty jesteś twardą zawodniczką.

                -No i chociaż wyjaśniła się sprawa tego dlaczego co chwile pchasz dupę do mojego pokoju! A teraz idź stąd i nie wracaj.

                -Bo co mi zrobisz?

                Kompletnie dezorientuje mnie tym, że zmniejsza dystans pomiędzy nami. Zdziwiona robię parę kroków w tył. Mam nadzieję, że natrafię na drzwi i będę mogła od niego uciec. Nie chcę więcej patrzeć na jego zabójczo przystojną twarz. Niestety pod rękoma czuję chropowatą teksturę ciemnozielonej ściany. Niemal błyskawicznie przy mnie pojawia się Zayn. Od razu przypomina mi się sytuacja z ostatniej soboty, kiedy jego ciało było równie blisko mojego jak teraz. Tyle tylko, że wtedy uważałam go za kogoś w rodzaju przyjaciela, a teraz po prostu darzyłam go czysta nienawiścią, która jeszcze bardziej się powiększała przez to jak mimo wszystko reaguję na ciepło jego ciała.

                Splata swoje palce z moimi cały czas obdarzając mnie zwycięskim wzrokiem. Gdybym tylko była w stanie jakoś się poruszyć! Być może udałoby mi się z zaskoczenia go jakoś odepchnąć. Jego dotyk zarazem mnie brzydzi i cieszy. Jestem do tego stopnia rozkojarzona, że zaczynam zapominać dlaczego w jednej chwili moje uczucia do niego zmieniły się. To bardzo nie dobrze.

                Potem niespodziewanie wargi chłopaka delikatnie dotykają mojej szyi. Czuje się jakby ktoś przykleił mnie super glue do ściany. Nie pamiętam w jaki sposób porusza się koniczynami. Kiedy szok ustępuję zaczynam czuć jego rozgrzane wargi na swojej skórze. W innych okolicznościach pewnie już dawno bym go od siebie odepchnęła, ale teraz potrafię myśleć tylko i wyłącznie o jego dotyku. Swoimi ustami nadal bada każdy szczegół mojej szyi, a mi z rozkoszy z ust wyrywa się cichy jęk, który najwyraźniej jest dla niego niemałą zachętom, ponieważ zamyka mnie w swoim uścisku i nadal kontynuuję swoja czynność tyle tylko, że wplata w nią lekkie ugryzienia pozostawione na mojej skórze.

                Dosłownie sekundę po tym jak zamykam oczy od razu musze je otworzyć, aby dowiedzieć się dlaczego przestał. Widzę jego zwycięski wzrok, który mówi mi, że właśnie takiej reakcji z mojej strony oczekiwał. Jestem zła na siebie tak bardzo jak to możliwe. Najchętniej cofnęłabym czas, aby do tego nie dopuścić, ale i tak wątpię, abym dała radę uwolnić się z jego uścisku. Było mi tak dobrze, że na samo wspomnienie tego przeżycia na moje policzki wpływa rumieniec.

                -Choć spać. – mówi krótko.

                Niemal ciągnie mnie  stronę łóżka. Czuję jak nawet najmniejszy ruch sprawia moim mięśniom trudność. Jestem wyczerpana psychicznie jak i fizycznie. Kładę się na łóżku i zaczynam nienawidzić siebie prawie tak bardzo jak jego. Dlaczego musze być taka głupia? Dlaczego nie potrafię wykonać, ani jednego ruchu kiedy jest tak blisko mnie?

                Udaję mi się przekręcić na bok. Spoglądam przez okno. W tej chwili nawet ta ciemność jest lepsza od widoku jego twarzy. Niestety moja wolność się kończy, ponieważ zaczynam czuć ciepło jego ciała, a już po chwili oplata mnie w talii i przyciąga jeszcze bliżej siebie. Mocno zaciskam powiek, a wolną ręką łapie pościel. Podskakuję w miejscu kiedy czuje delikatne muśnięcia jego warg na moim karku. Jego noga ląduję na mojej, tak, że staję się dla mnie pewnego rodzaju pancerzem. Tak bardzo go nienawidzę, że mam ochotę obrócić się w jego stronę i dać mu w twarz. Dopiero po chwili uświadamiam sobie, że raczej nigdy nie będę w stanie tego zrobić. Później jak na zawołanie moje ciało się rozluźnia. Powieki stają się coraz bardziej  ciężkie, aż w końcu opadają. Zasypiam czując, że już od dawna nie byłam taka spokojna.

+++

                -Nasti, to twój chłopak? - słyszę w pewnym momencie.

~*~ 

Jesteście niemożliwi!!!

Nie mam pojęcia co mam powiedzieć!!!

Ponad 70 komentarzy!!!

Wpatruje się w tą liczbę i chyba do końca to do mnie nie dochodzi.

Chyba zauważyliście, że rozdziały pojawiają się trochę częściej niż zwykle? 

To nie wynika jedynie z tego, że mam wolne, ale właśnie te wasze komentarze dają mi takiego kopa, że chyba zaczynam pisać z prędkością światła ;D

Zapraszam na mojego nowego bloga >>>TAKEN<<< Pierwszy rozdział już niedługo.

W tym roku to już ostatni rozdział na tym blogu, dlatego życzę wam udanego Sylwestra oraz aby ten nowy rok 2014 był lepszy od starego. (tak wiem, że te życzenia są banalne, ale nie jestem dobra w te klocki.)