16

Najbardziej denerwuję mnie to, że kiedy jesteśmy sam na sam nie ignoruję mnie, a w szkole jest dokładnie odwrotnie. Nie oczekuję od niego, że będzie rozmawiał ze mną jak z najlepszą przyjaciółką i nie będzie mnie opuszczał nawet na krok. Wole już wszystko oprócz tego ciągłego traktowania mnie jak powietrze.

+++

Kiedy nadchodzi wieczór jestem podekscytowana, ale zarazem boję się. Najczęściej właśnie wtedy niespodziewanie Malik zaszczyca mnie swoją obecnością. Tyle tylko, że jest środa, a wątpię, aby akurat dziś miał ochotę wybrać się na imprezę. Zresztą nie wiem po co robię sobie nadzieję. Strasznie mi się poszczęściło, ponieważ dokładnie dwa razy zabrał mnie ze sobą. Za pierwszym razem był to akt desperacji, za drugim chciał zwrócić na siebie większą uwagę, a notatki przyniósł mi tylko dlatego, że na chemii jest moim partnerem i boi się, że nagle przestanę robić doświadczenia.

Mimo wszystko nadal nie przestaję czytać książki i nerwowo spoglądać w stronę okna, w którym zasłona nawet drgnie.

+++

-Lewis.

Na dźwięk jego aksamitnego głosu podskakuję na siedzeniu. Moje serce przyśpiesza czując jego obecność. W pewnym sensie uratował mnie od pisania słynnego wypracowania o tym kim chcę być w przyszłości. Najgorsze jest to, że termin mija za dwa tygodnie, a ja nadal mam pustkę w głowie. Obracam się w jego stronę z pytającym wzrokiem.

-Jedziemy. – stwierdza krótko.

-Nie.

-Tak.

-Za kogo ty się masz?!

-Lewis nie wygłupiaj się.

-Ja się mam nie wygłupiać?! Daj mi święty spokój.

-I co mam dać ci ślęczeć przed książkami po to tylko, abyś w głowie układała sobie nowe marzenia nie spełniając ich. Naprawdę chcesz tak spędzić resztę swojego życia?

-PO PROSTU WYJDŹ!

-Tylko razem z tobą.

-Ja nie chcę!

-To zostanę tu dopóki się nie zgodzisz.

-Świetnie. - Mam ogromną nadzieję, że wyczuł mój sarkazm.

Widzę jak rozkłada się na moim łóżku. Czuję wzrastającą frustrację kiedy widzę, że nie ściągnął butów i w tym momencie prawdopodobnie brudzi moją pościel.

Obracam się w stronę nadal pustej karki i staram się wymyśleć coś co naprawdę by mnie interesowało, czym mogłabym zająć się w przyszłości.

-„W przyszłości chciałabym być…”. To nad tym tak długo ślęczysz? Myślałem, że ktoś taki jak ty już od urodzenia wie, kim zostanie.

Nie wiem jakim cudem podszedł do mnie bezszelestnie.

-A ty wiesz kim zostaniesz w przyszłości?

-Nie mam tak długoterminowych planów. Prawdopodobnie najpierw parę razy wyląduję w więzieniu, a później będę żebrał na chleb.

-Skąd taki pomysł? Nawet nie postarasz się osiągnąć czegoś więcej?

-Do ludzi takich jak ja przyczepiono już plakietkę i bardzo ciężką będzie ją oderwać. Chyba ten ktoś używa super glue.

-Wiesz. Nawet super glue da się jakoś odczepić.

Nie wiem dlaczego, ale ostatnie słowa wypowiadam szeptem. Wynika to z tego, że chłopak jest tak blisko mnie i staram się nie jąkać. Przez chwilę patrzymy sobie w oczy, ale kiedy widzę, że jego wzrok wędruję na moje usta od razu odwracam się do niego plecami.

-Proponuję, abyś najbardziej skupiła się na tym co uwielbiasz robić najbardziej.

-Chyba nie ma takiej rzeczy.

-Na pewno jest. Nie wierze, że nie masz jakiejś pasji.

W mojej głowie rozbrzmiewa jedno słowo – śpiew.

-Choć Lewis idziemy spać.

-Na pewno nie z tobą.

-Czyli jedziemy?

-Gdzie?

-Zobaczysz.

-Chcę się dowiedzieć teraz.

-Masz dwie możliwości…

-A ty znów zaczynasz swój szantaż?

-Albo idziemy spać, albo jedziesz ze mną, a późnej odstawiam cię na miejsce.

Patrzę się na niego chwilę badawczo. Próbuję go rozszyfrować o co mu tak naprawdę chodzi. Musi być powód dla którego cały czas mnie nęka.

-Dlaczego tak patrzysz?

-O co ci tak właściwie chodzi?

-Nie rozumiem.

-Dlaczego najpierw bierzesz mnie na imprezy, a teraz tak bardzo zależy ci na moim towarzystwie?

Widzę wahanie w jego oczach.

-Przecież już wcześniej ci mówiłem. Chcę abyś zobaczyła co to prawdziwe życie.

-I robisz to z czystej dobroci serca?

-Słuchaj Lewis. Nie wiem do czego zmierzasz. Sam czasami zastanawiam się, dlaczego fatyguję się i niemal błagam o twoje towarzystwo, ale robię to, bo chyba tak już musi być. Proszę nie pytaj mnie o to więcej, bo po prostu nie znam na to odpowiedzi. Ubierz się ciepło.

Nie sprzeczając się dłużej zakładam na siebie kurtkę i trampki. Spoglądam na niego zirytowana i podaję jego kurtkę. Do końca mam nadzieję, że jej nie weźmie, ale okazuję się, że jednak staję się inaczej. Znów czeka mnie znienawidzone schodzenie po pnączach. Coraz częściej mam wrażenie, że niedługo nie wytrzymają i zaczną pękać.

Przechodząc na drugą stronę ulicy mam nadzieję ujrzeć samochód. Jednak szybko przypominam sobie, że przecież ktoś go ukradł. Tak typowa ja wolę się z nim sprzeczać niż zapytać o tak istotne sprawy. Przecież kradzież auta to nie byle co. Jednak kiedy widzę motor staję jak wryta. Sam jego widok mnie przeraża, a co dopiero mówić o jechaniu na nim.

-Dalej wsiadaj. – mówi chłopak podając mi kask.

                Nadal nie reaguję na jego słowa. Jestem w staje jedynie z otwartą buzią patrzeć w jeden punkt.

                -Ja na to nie wsiądę.

                -Boisz się? – pyta kpiącym tonem.

                -Tak. – odpowiadam nie zważając na to, że tak naprawdę wyśmiewa mnie.

                -Zamkniesz oczy i po sprawie. Nie martw się mam kask.

                Na trzęsących nogach podchodzę do niego i na głowę zakładam wcześniej wspomniane zabezpieczenie. Siadam na motorze nie wiedząc co robić z rękoma.

                -Obejmij mnie.

                Tak też robię. Tyle tylko, że staram się go nie dotykać co skutkuję tym, że zirytowany chłopak zacieśnia mój uścisk. Jestem jeszcze bliżej niego co wprawia mnie w zakłopotanie. Szybko o tym zapominam kiedy odpala pojazd. Wtulam się w niego najciaśniej jak tylko mogę i zamykam oczy. Staram się myśleć o czymś przyjemnym, ale przed oczami cały czas stają mi obrazy roztrzaskanych motorów po wypadkach. Jestem za młoda na to, aby umierać. Na dodatek w takich warunkach, kiedy praktycznie jestem zmuszona do tego wszystkiego. Po paru minutach silnik gaśnie, ale mimo to nadal boję się otworzyć oczu.

                -Jesteśmy na miejscu. Możesz mnie puścić.

                Wykonuję jego polecenie, ale nadal nie jestem w stanie otworzyć oczu.

                -Hej co jest? – Jeszcze nigdy nie zwracał się do mnie tak łagodnie. – Anastazja. – szepcze. Pierwszy raz zwraca się bezpośrednio do mnie po imieniu. – Już po wszystkim. Możesz otworzyć oczy.

                Niepewnie robię to. Wokół nas jest pełno motorów i mężczyzn wyglądających na o wiele starszych od nas. Na pewno nie są typami poukładanych mężów z trójką dzieci. Są też młodsi, którzy pewnie dopiero co uzyskali pełnoletność, przeważnie towarzyszą im dziewczyny, które ubrane są jedynie w parę kawałków materiału, który więcej odkrywa niż przykrywa. Dopiero teraz słyszę gwar rozmów.

                -Przestań się trzęść.

                -Czy to…

                -Wyścigi? Tak.

                -Życie ci niemiłe?

                -Nie przesadzajmy.

                -Naprawdę musisz być taki dziwny? Za wszelką cenę musisz udowadniać to jaki z ciebie niegrzeczny chłopiec? I co z tego masz? Może i lecą na ciebie laski, ale kiedy umrzesz nic ci to nie da. Na dodatek nie wiem po co dodatkowo mnie w to wciągasz.

                -Zazdrosna?

                -O co?

                -Jak to o co? O mnie.

                -Chyba śnisz.

                Od razu przypomina mi się mój sen. Jestem o niego zazdrosna i to cholernie, ale nie mogę tego po sobie pokazać. Nie chodzi o to, że jestem w nim zakochana. Po prostu… Zresztą sama nie wiem.

                -Choć.

                -Powiedz chociaż, że nie będziesz się ścigał.

                -Nie będę się ścigał.

                -Serio?

                -Nie. Tylko kazałaś mi to powiedzieć, więc mówię.

                -Nie mam zamiaru patrzeć na to jak się zabijasz.

                -Aż tak bardzo ci na mnie zależy?

                -Serio myślisz, że patrzenie na czyjąś śmierć jest fajne?

                -Raczej nie.

                -No właśnie.

                -Może pojedziesz ze mną?

                -Mowy nie ma!

                -Spokojnie masz jeszcze czas. W razie czego nie krępuj się.

                Widzę, że powoli zbliżamy się do grupki mężczyzn w różnym wieku. W towarzystwie stoją również dwie kobiety, które definitywnie nie chodzą już do liceum.

                -Siemano Malik! - odzywa się jak na moje oko dwudziestolatek.

Jest przystojnym blondynem o niebieskich oczach. Zayn tak jakby w ogóle go nie zauważa. Jedyne czym go zaszczyca to skinienie głowy.

                -Przyprowadziłeś kogoś? – pyta starszy mężczyzna.

                -Chyba widać. – mówi beznamiętnym tonem.

                -Przecież, ty nigdy nikogo nie przyprowadzasz.

                -Najwyraźniej teraz tak.

                -Jak będzie twoje kolej to z przyjemnością się nią zajmę.

                Blondyn posyła w moją stronę obleśny uśmiech. Od razu domyślam się co oznacza jego „zajmowanie”. Automatycznie przybliżam się do Zayn’a.

                -Spróbuj ją tylko tknąć, to możesz być pewien, że już nie żyjesz.

                -Oh jaki on władczy. – nadal kpi. Zazdroszczę mu tego, że nie boi się igrać z ogniem.

                -Ona jest moja. Zrozumiałeś?

                -Spoko. Nie spinaj się tak.

                To co powiedział blondyn ledwo do mnie docierały. W mojej głowie jak echem odbijał się głos Zayna twierdzący,  że jestem jego. Wiedziałam, że powiedział, to tylko i wyłącznie dlatego, żeby odstraszyć błękitnookiego ode mnie, ale mimo to w dolnej partii mojego brzucha coś zatrzepotało.

~*~

Hej, hej

Mam do was bardzo ważne pytanie, ale całkowicie nie dotyczące tego rozdziału. 

Ostatnio zastanawiałam się nad nowym opowiadaniem. Mam już mniej więcej obmyślone jak to wszystko połączyć, tylko, że chciałabym napisać to już bez One Direction, ale nie wiem czy wtedy czytalibyście. Zresztą jeszcze sama nie wiem. Pomóżcie mi!