15

Następny poniedziałek i męczarnia wśród ludzi, którzy mnie nie akceptują. Boję się, że będę po imprezie, w której uczestniczyłam ostatnio coś się zmieni, że ludzie będą na mnie zwracać jeszcze większą uwagę niż wcześniej. Nie wytrzymałabym gdyby zaczęli mnie dręczyć i wyśmiewać. Jestem zbyt wrażliwa na takie rzeczy.

             Kiedy jestem już w środku czuję ulgę, że nikt z zaciekawieniem mi się nie przygląda. Najwyraźniej ich weekend jest o wiele bardziej barwny od mojego i za pewne zapomnieli już o tym, że jakiś kujon przypadkiem znalazł się na imprezie dla elity. Mój spokój momentalnie znika kiedy przypominam sobie, że mam chemie, na której siedzę obok Zayna. Nadal nie mogę zapomnieć o tym, że powiedział, iż nie jestem nikim ważnym.

            Po wejściu do klasy zauważam, że siedzi już na swoim miejscu. Nigdy nie widziałam go przed lekcją w klasie na dodatek samego. Zawsze był otoczony wianuszkiem swoich fanek. Przez chwilę myślę, aby wyjść z klasy jak najszybciej, ale wiem, że zauważył mnie wcześniej niż ja jego. Z mocno bijącym sercem powoli podchodzę do ławki. Nie widziałam go zaledwie 2 dni, a tak strasznie brakowało mi go.

             -Przepraszam. – mówię, ponieważ moje miejsce jest od okna i chłopak musi się przesunąć abym mogła na nim usiąść.

             Z zadowoleniem stwierdzam, że bez słowa wykonuję moje polecenie. Z torby zaczynam wyciągać książki i układać je w równy stosik. Wiem, że chłopak przygląda się moim poczynaniom, ale nic nie mówi.

            -Ostatnio zapomniałam oddać ci kurtkę. – stwierdzam, ponieważ bardzo gryzie mnie świadomość tego, że tak długo ją przetrzymuję. Czuję się jakbym coś ukradła. Na dodatek już nie czuć jego zapachu, więc nie jest mi do niczego potrzebna.

            -Tak wiem. Pewnie spałaś z nią i wdychałaś mój zapach.

            - Nie prawda. – mówię choć dobrze wiem, że to kłamstwo. – Skąd przyszedł ci taki pomysł do głowy?

            -Widziałem to w jakimś durnym serialu, który ogląda moja siostra.

             -Masz siostrę?

             -Dokładnie dwie.

              -Nie wiedziałam.

Wtedy rozbrzmiewa dźwięk dzwonka i nasza rozmowa zostaje automatycznie zakończona. Spoglądam przez okno, tak aby żaden z przypadkowych uczniów nie pomyślał, że ze sobą rozmawiamy. Mógłby donieść to do Gabi i wtedy nie byłoby tak kolorowo. Wczoraj stwierdziłam, że oddam Malikowi kurtkę i przestanę się z nim kontaktować. Będę się zachowywała tak jakbym go nie znała. W końcu nie jestem dla niego nikim ważnym, więc tak bardzo nie odczuję tego.

Dzisiejsze zajęcia z chemii opierają się na teorii, więc nie muszę się martwić o robienie doświadczeń, w których Zayn ma problem mi pomagać.

+++

                -Mamo poczekaj! W szkole jest taki hałas, że cię nie rozumiem.

 To dziwne, że mama do mnie dzwoni kiedy jestem w szkole, ponieważ przeważnie o tej porze jest w pracy. Mam złe przeczucia. Musiało stać się coś strasznego. Na dodatek wyraźnie słyszę jej szloch, który stara się przede mną ukryć.

-OK. Jestem na dworze. Mów.

                -Babcia Sophie miała zawał. Spakuj książki. Już cię zwolniłam. Za chwilę przyjedziemy po ciebie. Musimy ją odwiedzić. Jest bardzo źle.

                Przez chwilę nie wiem o czym ona w ogóle mówi. Te słowa do mnie nie docierają. Siadam na pobliskiej ławce, bo boję się, że za chwilę się przewrócę. Moja ukochana babcia…

                Gwałtownie podnoszę się i idę do szafki. Cieszę się, że akurat jest przerwa na lunch, bo z moich oczu zaczynają wypływać łzy, a nie chcę aby ktokolwiek je zauważył. Trzęsącymi się dłońmi próbuję poprawnie wpisać kod. W końcu mi się udaję. Nawet nie wiem, czy biorę dobre książki, ale pośpiesznie wrzucam je do torby. Niestety za sobą słyszę dobrze mi znany śmiech. Tylko nie to!

                Nie chcę patrzeć w tamtym kierunku, ale czuję na sobie czyiś wzrok, więc nie jestem w stanie się powstrzymać. Widzę Zayna i Gabi. Dziewczyna coś do niego mówi, ale on patrzy na mnie z ogromnym znudzeniem. Potem zauważa moje łzy i jego wyraz twarzy zmienia się na zatroskany. Pewnie gdyby nie Moor zapytałby się o co chodzi, ale przecież nie może pokazać, że interesuję go to, ponieważ już dość zwrócił na nas uwagę. Jego popularność wisi na włosku.

                Nadal w rozsypce wybiegam na dwór. W srebrnym volvo czekają rodzice wraz z moim bratem. Kiedy wsiadam do środka nikt nie odzywa się. Wszyscy mają grobowe miny, a moja mama nadal płacze. Babcia Sophie jest dla nas kimś niezwykle ważnym i świadomość tego, że w każdej chwili możemy ją stracić jest okropna. Jej dom jest dla nas azylem, w którym odnajdujemy spokój, bez niej to już nie będzie to samo.

                Na szczęście szpital, do którego została zabrana jest umiejscowiony jedynie 20 minut stąd. Całą drogę milczymy. Po to, aby jak tornado wpaść do środka.

                Później okazuję się, że z babcią już jest wszystko w porządku. W tej chwili śpi, ale zagrożenie jej życia minęło. Wszyscy się uspokajamy, ale i tak postanawiamy zostać z nią przez całą noc. Wiem, że oznacza to, że jutro nie będę mogła zjawić się w szkole, że nie będę mogła napisać sprawdzianu z biologii, ale uświadamiam sobie, że są ważniejsze rzeczy od tego. Teraz liczy się dla mnie tylko to, abym mogła jak najdłużej zostać w szpitalu, którego szczerze nienawidzę, po to tylko, aby być blisko osoby, która jest najważniejsza w moim życiu.

+++

Nawet nie wiem kiedy, ale na siedząco zasypiam. Dopiero nad ranem budzi mnie mój brat oznajmiając, że musimy już jechać. Na początku nie mogę przypomnieć sobie dlaczego jestem w szpitalu, ale kiedy z mojego umysłu usuwa się mgiełka snu od razu sobie przypomina. Ulga jest niewyobrażalna.

                Kiedy jestem już w domu ożywiam się. Od razu przypominam sobie, że wczoraj opuściłam parę lekcji i dziś cały dzień co oznacza, że będę musiała od kogoś spisać notatki. Nawet kiedy jestem chora szprycuję się tabletkami po to tylko abym mogła uniknąć tej niezręcznej sytuacji. Jedyną osobą, od której mogłabym cokolwiek spisać  to Klara, tyle tylko, że jej prawie nigdy nie ma w domu. Od razu na myśl przychodzi mi Malik, ale przecież nawet nie mam jego numeru telefonu. Pewnie mogłabym iść do jego domu, ale on nie koniecznie musi tam być. Poza tym wcześniej ustaliłam, że definitywnie zrywam z nim kontakt.

                Z braku innego lepszego zajęcia biorę do rąk książkę z biologii, ponieważ wcześniej nie miałam czasu uczyć się, a zapewne jutro będę musiała napisać zaległy sprawdzian.  Nadal dręczy mnie sprawa tego, że nie mam notatek, ale postanawiam o tym zapomnieć. Po godzinie czuję, że wiem już wszystko z danego działu zabieram się za czytanie książki, za którą wzięłam się już bardzo dawno, ale nie mam okazji jej dokończyć. Tak zagłębiam się w lekturę, że kiedy kończę jest już godzina 20. Zaczynam pakować książki, które potrzebne mi są na następny dzień. Obracam się w celu wyjścia z pokoju i wzięcia prysznica, kiedy niemal na kogoś wpadam. Podnoszę wzrok i widzę nieziemsko przystojną twarz Zayna. Spokojnie mógłby być upadłym aniołem z powieści, które czytam. Dopiero po chwili uświadamiam sobie, że zostawiłam otwarte okno. Pewnie przez nie dostał się do środka.

           -Co ty tu robisz?

-Co się stało? Wczoraj urwałaś się z lekcji. Dziś cię nie było.

-Ja pierwsza zadałam pytanie.

-Przyniosłem ci notatki.

                Podaje mi parę kawałków papieru. Nie wierzę, że poświęcił się na tyle, aby wszystko przepisać na oddzielne kartki.

-Dzięki.

-Nadal nie odpowiedziałaś na moje pytanie.

-To raczej nie powinno cię interesować.

-Słuchaj. Nie zjawiasz się w szkole i w ogóle nie dajesz znaku życia. Chcę wiedzieć dlaczego. – słyszę furię w jego głosie.

-To nie twoja sprawa. Przecież nie jestem dla ciebie nikim ważnym. - Dopiero po chwili zapala mi się czerwone światełko i wiem, że powiedziałam o parę słów za dużo.

-To o to chodzi, aż tak bardzo cię to ugryzło?

Na jego twarzy pojawia się szyderczy uśmiech, którego nienawidzę.

-Hmmm czy mi się zdaję, czy ktoś się zakochał?

-Co?! Chciałbyś! W kim jak w kim, ale na pewno nie zakochałabym się w tobie. - staram się zdobyć na obrzydzony ton.

-Dziwne, przecież jestem tak czarujący i przystojny. Żadna nie potrafi mi się oprzeć.

-Najwyraźniej jestem wyjątkiem, a teraz możesz już iść.

Próbuję z jego rąk wyciągnąć notatki, ale unosi je wysoko w góre.

-Nie tak szybko, powiedz dlaczego cię nie pociągam.

-Oh, aż tak strasznie zraniłam twoje ego? – Czuję jak powoli doprowadza mnie do złości.

-Nie po prostu chcę wiedzieć.

-Jesteś arogancki i zarozumiały. Myślisz, że jesteś najlepszy i najpiękniejszy na świecie! To doprowadza mnie do szaleństwa! Nienawidzę takich ludzi!

-Trochę ciszej, bo twoi rodzice usłyszą.

-No i bardzo dobrze, chociaż cię stąd przegonią.

-Nie udawaj, że tak bardzo przeszkadza ci moje towarzystwo. Oboje dobrze wiemy, że mnie lubisz.

-Wcale cię nie lubię.

-A jak wytłumaczysz to, że ze mną rozmawiasz prawie normalnie, a z do innych ludzi wcale się nie odzywasz?

-O nie tego już za wiele! To ty nie wiem po jaką cholerę się do mnie przyczepiłeś! Co chwilę zabierasz mnie na jakieś beznadziejne imprezy i nachodzisz mnie we własnym domu. To normalne, że nie mogę milczeć, kiedy się tak zachowujesz. Musze się jakoś bronić.

-Dobra. Dostaniesz notatki, ale pod jednym warunkiem.

-Jakim?

-Pocałuj mnie.

-Lecz się!

-Nie udawaj, że tego nie chcesz.

Niebezpiecznie zaczyna się do mnie przysuwać. Czuję jak moje serce zaczyna mocniej bić, a policzki pokrywają się purpurą. Robię krok w tył.

-Możesz w dupę sobie wsadzić te notatki. Za nic w świecie cię nie pocałuję.

-Nigdy? - Uśmiecha się łobuzersko, a w jego oczach widzę iskierkę rozbawienia. Nie wiem co w tej sytuacji go śmieszy.

-Nigdy. - cedzę przez zaciśnięte zęby.

-OK. skoro twierdzisz, że nigdy mnie nie pocałujesz, to chociaż powiedz mi, dlaczego cię nie było w szkole?

-A dlaczego ciebie to tak interesuję? Ja nie wtrącam się w twoje życie prywatne.

-Widzę, że jednak nie chcesz moich notatek, a szkoda. Tak się namęczyłem przy ich przepisywaniu.

-Dobra! Moja babcia miała zawał. Zadowolony? Nie chciałam o tym rozmawiać, bo chcę o tym po prostu zapomnieć, ale ty się uparłeś jak osioł!

-Przykro mi.

W jego oczach widzę prawdziwy żal.

-No i super! Możesz już iść!

-Wiesz napiłbym się kawy.

-Co mnie to obchodzi?!

-Wiem, że nie odwiedza cię zbyt dużo ludzi, ale takich rzeczy mogłabyś się domyśleć.

-Nie mam zbyt wielu przyjaciół to fakt, ale nie jestem odcięta od świata. Poza tym nie będę ci robić kawy, bo to jednoznaczne z tym, że będziesz tutaj dłużej. Daj mi spokój.

-A co jak tego nie zrobię.

-Zejdź mi z oczu, bo zadzwonię po policje.

Szybko łapie mój telefon i ze zwycięstwem w oczach uśmiecha się do mnie.

-Ty jesteś chory psychicznie. Powinieneś się leczyć.

-Chyba nie będę wymieniał po nazwisku, kto odcina się ode społeczeństwa.

-Nienawidzę cię!

-Wiem skarbie. Do zobaczenia jutro.

Niespodziewanie znika za oknem. Oddycham z ulgą. Przypominam sobie, że nie zabrał kurtki. Podbiegam do okna.

-Ej twoja kurtka!

-Zostaw ją sobie. Będziesz miała do czego się przytulać w nocy.

-Ty…!

-Tak wiem. Dobranoc!

Ze złością zamykam okno i zasuwam zasłony. Kiedy zaczynam normalnie oddychać uświadamiam sobie, co tak naprawdę się stało. Bez żadnych hamulców przedrzeźniałam się z samym Zaynem Malikiem. Przecież to niemożliwe, abym ani razu się nie zająkła. Na wspomnienie moich odważnych słów czuję, że zaczynam się czerwienić.

Później biorę szybki prysznic i analizuję całą naszą dziwną rozmowę. Z perspektywy czasu wydaję się nawet zabawna. Następnie siadam na moim łóżku i nieufnie patrzę na kurtkę, a co jeśli on to wszystko ukartował i zamieścił w niej kamerę, aby widzieć minie jak się przebieram? Mimo wszystko ostrożnie biorę ją w ręce i wciągając resztki wydobywającego się z niej zapachu Zayna zasypiam.

Mój sen jest mieszanką rzeczywistości i niedawno obejrzanego przeze mnie filmu. Moja babcia znów ma zawał tyle tylko, że tym razem umiera. Idę na pogrzeb. Wcale nie płaczę, tak jakbym była pogodzona z taką koleją rzeczy. Widzę wszystkich z mojej szkoły. Zamiast modlić się o duszę mojej babci cały czas patrzę się na Zayna, który namiętnie obściskuję się z Gabi. Kompletnie nie rusza mnie to, że robią takie rzeczy przed ciałem mojej babci. Czuję wzbierającą we mnie zazdrość. Nie zważając na zdziwione spojrzenia ludzi idę w kierunku pary. Odciągam Moor od niego i wrzucam do wykopanego dołu. Zanim dziewczyna dotknie dna zrywam się zalana potem.

~*~

No to w tym rozdziale macie Malika :)

Miałam go wstawić dopiero jutro, ale obawiam się, że nie będę miała czasu, więc prosze :D

Przepraszam za jakiekolwiek błędy, ale oczy same mi się zamykają i tak na prawdę nie wiem co tam napisałam.

Dobranoc skarby :*