13

-Jeszcze raz zbliżysz się do mojego chłopaka to pożałujesz tego.

Swoimi dużymi z przerażenia oczami widzę zdenerwowaną twarz Gabrieli. Od początku wiedziałam, że nic dobrego nie wyniknie z tego, że zadaję się z Malikiem, ale nie zdawałam sobie sprawy z tego jak bardzo może ją to wkurzyć. Najwyraźniej uważała mnie za swoją konkurencje, co niezwykle mnie dziwiło, a nawet pochlebiało.

-Będziesz mogła pożegnać się ze swoim dotychczasowym miejscem w stołówce. Zrozumiano?

Jestem jedynie w stanie potwierdzająco kiwnąć głową. Jeszcze raz rzuca mi złe spojrzenie i z wysoko uniesioną głową odchodzi.

+++

Już więcej nie jest mi dane zobaczyć Malika. Zaczyna mnie to denerwować do tego stopnia, że boję się o swoją podwózkę do domu. Nadchodzi godzina 20, a słońce chyli się za horyzontem. Robi się coraz zimniej. Resztę imprezy spędzam na leżaku. W końcu widzę Zayn’a, który obejmuję Gabi idą w moim kierunku. Odwracam wzrok udając, że w ogóle ich nie widzę.

-Zbieramy się. – odzywa się do mnie czarnowłosy.

-Oh kochanie nie kłopocz się nią. Na pewno będzie ktoś chętny aby ją podwieźć. Na przykład Conor.

Na dźwięk tego imienia z mojej twarzy odchodzą wszelkie kolory.

-Skoro ją przywiozłem to ją odwiozę. – mówi nieco surowszym głosem.

-Jak wolisz. – odparła i wpiła się w jego usta.

Na początku chciałam odwrócić wzrok, ale zauważyłam, że chłopak stoi jak kołek. Nawet nie zamknął oczu. Gabi starała się zmusić go do jakiegokolwiek ruchu, ale nie dała rady. W końcu odsunęła się zrezygnowana i bez słowa odeszła. Nadal nie mogłam otrząsnąć się z tego co przed chwilą widziałam. Relacje między nimi są nieźle pokręcone.

-Na co czekasz? – pyta beznamiętnie czarnowłosy nawet nie zaszczycając mnie spojrzeniem swoich brązowych oczu.

Niemal jak posłuszny pies idę za nim. W szatni z ulgą zdaję sobie sprawę, że wszystkie moje rzeczy są na swoim miejscu. Pośpiesznie ubieram cienkie spodenki i bokserkę, w których na pewno będzie mi teraz zimno. Gotowa obracam się i widzę jak Zayn mi się przygląda. Nie wiem dlaczego, ale bardzo często z zaciekawieniem przygląda się mojej sylwetce. Dobrze wiem, że mam parę zbędnych kilogramów, a to, że ktoś swoim wzrokiem to rejstruję sprawia, że czuję się jeszcze gorzej we własnej skórze .W końcu nasze spojrzenia się spotykają. Zawstydzona odwracam wzrok. Słyszę cichy śmiech chłopaka, a zaraz potem rozbrzmiewa dźwięk jego stóp. Tym razem nie musi przypominać mi o tym, że mam iść za nim.

+++      

Większość drogi mija nam w ciszy. Odkąd pamiętam pierwszy raz w życiu naprawdę mi ona przeszkadza. Do tego stopnia, że lekko wiercę się na swoim siedzeniu. Niemal modlę się, aby chłopak w końcu zdecydował się włączyć radio.

-Dlaczego nie słuchasz muzyki? – pytam niepewnie.

-Bo lubię ciszę i widzieć to jaka jesteś zakłopotana.

Na jego twarzy pojawia się szeroki uśmiech.

-Wiem, że jestem zabójczo przystojny, ale to twoje gapienie lekko mnie rozprasza.

Wiem już, że na twarzy jestem czerwona jak burak. Nienawidzę tego. Lekko opuszczam głowę tak, aby włosy zasłoniły moje policzki. Jeśli Zayn to zobaczy będzie miał ze mnie jeszcze większy ubaw.

-Mogę włączyć radio?

-Nie.

-Dlaczego?

-Powiedziałem już wcześniej.

Po pięciu minutach milczenia zaczynam się wsłuchiwać w dźwięk silnika.

-Dziwi mnie to, że jeszcze nie zapytałaś się o poprzednią imprezę. Wątpię, abyś pamiętała choć połowę. - Po jego twarzy widzę, że najchętniej kazałby mi prosić na kolanach, aby wyjawił mi tą tajemnice. Nie to, że nie byłam ciekawa co się działo. Prawie cały tydzień starałam się sobie przypomnieć, a wielokrotnie prawie zapytałam go o to. Jednak to wszystko nie jest takie proste. Chłopak ignorował mnie, więc myślałam, że wszystko skończone. Nie chciałam wyjść na kolejną nachalną nastolatkę, która mu się znudziła.

-Powiedz mi. – niemal szepcze przejęta.

-Mama nie nauczyła cię magicznych słów.

-Proszę.

-A co będę miał w zamian?

-Co tylko chcesz. – powiedziałam bez zastanowienia.

Od razu po tym jak chłopak gwałtownie zahamował pożałowałam swoich słów. Wyprostowałam się na siedzeniu, a on nachylił się i odpiął mój pas. Pytającym wzrokiem spojrzałam na niego, ale nic nie powiedział. Najpierw z niezwykłą delikatnością złapał moje ramiona. Podskoczyłam zaskoczona. Choć może i to dziwne, ale mało kto mnie dotykał. Kiedy miałam jedenaście lat tak naprawdę sądziłam, że jestem na tyle dorosła, że rodzice nie muszą mnie przytulać, ani okazywać innych czułości, w końcu był jeszcze mój młodszy brat, który potrzebował tego bardziej. Dopiero teraz zaczął doskwierać mi brak kontaktu z drugim człowiekiem. Potrzebowałam chociaż raz na rok poczuć, że ktoś mnie potrzebuję i kocha. Niestety to tylko marzenie.

Niespodziewanie nachylił się nade mną i zaczął obsypywać moją szyję pocałunkami. Na początku kompletnie nie wiedziałam co się dzieję. Dopiero później poczułam ogromną przyjemność. Gdyby nie to, że chłopak położył swoją dłoń na moim udzie pewnie nie przerywałabym tego. Alarm w moim wnętrzu został uruchomiony. Dopiero teraz tak naprawdę dotarł do mnie sens moich słów, które chłopak mógł mylnie odebrać. Podskoczyłam tak wysoko, że głową uderzyłam o dach samochodu. Potem odepchnęłam go od siebie i wybiegłam z samochodu.

Na moje nieszczęście było już ciemno. Mimo to widziałam jeszcze drzewa z takiej odległości, która nie pozwoliła mi na nie wpaść. Moje serce biło strasznie mocno. Jest noc. W lesie mogą czaić się dzikie zwierzęta. Co jeśli za chwilę stracę orientację i nie będę nawet w stanie wrócić na drogę? Jak dostanę się do domu? Gdyby tego jeszcze było mało goni mnie jakiś napalony chłopak, który myśli, że może ze mną zrobić co tylko mu się podoba. Kiedy moje życie stało się jednym wielkim koszmarem?

Nogą zahaczam o jakąś gałąź. Przewracam się. Czuję piekący ból na policzku. Nie zwracając na to uwagi wstaję i lekko kuśtykając biegnę dalej. Niestety słyszę tupot czyiś stup, równie dobrze mogłoby to być zwierzę. Z jeszcze mocniej bijącym sercem staram się przyśpieszyć, ale na marne. Moja kondycja nie należy do najlepszych. Szczerze nienawidzę biegać, na dodatek jestem już wyczerpana psychicznie jak i fizycznie.

Kiedy myślę, że za chwilę się przewrócę Zayn łapie mnie w pasie. Z moich ust wydobywa się krzyk, ale pośpiesznie zakrywa moje usta swoją wielką dłonią. Obraca mnie do siebie, a w jego oczach widzę wściekłość. Dobrze wiem, że za chwilę nie wytrzymam i się rozpłaczę.

-Jeśli obiecasz mi, że nie będziesz krzyczała, to wezmę dłoń z twoich ust.

Pewnie zauważa przerażenie na mojej twarzy i od razu jego głos łagodnieje.

-Jezu dziewczyno nie mam zamiaru cię zgwałcić. Nie należę do takich typów. To jak nie będziesz krzyczała?

Kiwam potwierdzająco głową i od razu czuję jak jego druga ręka ląduję w mojej talii.

-Przestań się trząść ze strachu.

Dopiero po usłyszeniu słów chłopaka zdaję sobie sprawę, że mało brakowało, a odgryzłabym sobie język. Nie mogę tego opanować.

-Co cię tak przestraszyło?

-P-o-o-o p-p-p-rrrr-o-ostu mmmmnie niiiiiie dotyk-k-kaj. – mój głos nieznośnie drży. Trochę z zimna, ale także przez to, że chłopak jest okropnie blisko mnie.

-Dlaczego? Aż tak bardzo cię to brzydzi.

-Nie.

-To czemu?

-Po prostu nie chcę żebyś mnie dotkał, ktokolwiek żeby mnie dotykał, czy to takie trudne do zrozumienia!!!?

Przez chwilę czuję na sobie jego badawcze spojrzenie, a potem jego dłonie opuszczają moje ciało. Czuję przejmujący chłód.

-Idziemy? – pyta.

-Uhu.

Kiedy dochodzimy do drogi Zayn przyśpiesza kroku, w końcu, kiedy opuszczamy linię drzew biegnie. Staję dopiero na środku jezdni. Na początku nie rozumiem jego zachowania. Dopiero późnej zauważam brak jego samochodu. Szybko uświadamiam sobie, że to moja wina. Gdybym nie wybiegła z samochodu jak wariatka spokojnie dojechalibyśmy do domu. Tyle tylko kiedy przypomnę sobie jego rękę na moim udzie zdaję sobie sprawę, że gdyby ta sytuacja znów się powtórzyła za pewne znów uciekłabym gdzie pieprz rośnie.

-Kurwa mać!!! – podbiega do pobliskiego drzewa i uderza w nie nogą.

Nie mam pojęcia co powinnam zrobić. W filmie pewnie podbiegłabym do niego i przytuliła. Potem do ucha uspakajającym szeptem przepraszałabym, później on wziąłby winę na siebie. Tyle tylko, że to nie film. To normalne życie, w którym boję się kontaktu fizycznego z jakimkolwiek człowiekiem. Jednym słowem mówiąc jestem zdziczała.

Nadal patrzę na jego zgarbioną sylwetkę i gwałtownie podnoszące się ramiona. Widzę jak powoli się uspokaja. Potem odwraca się w moją stronę ale wzrok ma nadal wbity w ziemie. Boję się, że za chwilę zacznie na mnie krzyczeć i oskarżać mnie o to, że to wszystko jest moją winą. Staję dokładnie metr przede mną. Gdybym miała miarę jestem pewna, że wszystko by się zgadzało. Cieszę się, że uszanował moją prośbę, choć szczerze mówiąc nie spodziewałam się tego po nim. Powoli podnosi wzrok, a w jego oczach widzę łagodność. Kolejny raz mnie zadziwia.

-Musimy iść pieszo. Zadzwoniłbym do jakiegoś kumpla, ale żaden nie jest chętny do pomocy. Ty też raczej nie masz do kogo się odezwać. Mamy szczęście, że dużo nam nie zostało. Za jakieś dwie godziny powinniśmy być na miejscu.

Dwie godziny!?To nie jest dużo! ?

~*~

Rozumiecie, że ten rozdział napisałam w niecałą godzinę?! To chyba mój rekord!

Mam taką wenę na to opowiadanie jakiej nie miałam chyba nigdy :)