12

-Conor na litość boską zostaw ją. – słyszę charakterystyczny głos Zayn’a. Od razu czuję ulgę, że jednak mój los choć trochę go zainteresował.

                -Daj spokój będzie dobra zabawa.

                -Jeśli jej nie zostawisz to pożałujesz! – jego wcześniej luzacki ton zmienia się na bardziej agresywny.

                -Jeju co ona cię tak interesuję. Zakochałeś się w kujące?

                Po chwili ciało chłopaka zostaje brutalnie odsunięte ode mnie, a jeszcze później na jego twarzy ląduję pięść Malika. Widzę furię wypisaną na jego twarzy. Jego cios jest tak mocny, że z wargi Conora leci ciemnoczerwona stróżka krwi. Jestem sparaliżowana. Chcę go jakoś powstrzymać, ale zapominam jak się używa głosu. Zayn nadal nie przestaję. Najbardziej przeraża mnie to, że jest coraz bardziej nakręcony, tak jakby to, że chłopak się nie broni denerwowało go jeszcze bardziej. Z niemym błaganiem w oczach rozglądam się po całym towarzystwie. Z zaciekawieniem przyglądają się walce, tylko niektórzy są przerażeni.

                -Przestań!!! – krzyczę chyba najgłośniej w moim życiu. Sama się dziwię władczemu tonowi mojego głosu.

                Chłopak momentalnie przestaję. Szybko oddychając patrzy na ozdobioną siniakami twarz chłopaka, który nie wiem jakim cudem jeszcze nie stracił przytomności. Potem spogląda na mnie. To wszystko trwa zaledwie sekundę, ale bez problemu mogę zobaczyć, że najgorsze już za nami. Powoli wstaję i jak gdyby nigdy nic zostawia Conora, w spokoju. W ostatniej chwili powstrzymuję się od tego, aby opatrzeć jego rany. Tak naprawdę w ogóle nie mam powodu aby to robić. Mimo to cieszę się, że przy chłopaku pojawia się grupka jego przyjaciół, która wprowadza go do środka.

                -Nasti choć tu! – słyszę głos Klary. Ze zdziwieniem spoglądam w stronę, z której dochodzi jej głos. Wcześniej jej nie widziałam. Okazuję się, że leży na jednym z leżaków. Od razu wyłapuję wściekłe spojrzenie Gabi. W ogóle jej się nie dziwie. Z tego jak się zachowuję wnioskuję, że Malik to jej facet. Tyle tylko, że to mnie ostatnio zabrał na imprezę. Nie ją.

                Niepewnie podchodzę do nich. W końcu są jedynymi osobami, z którymi jako tako się znam. Siadam na jedynym wolnym leżaku obok Gabrielli. Cały czas czuję na sobie jej lodowaty wzrok, ale staram się to ignorować. Innego wyjścia nie mam. Pewnie, że mogłabym się jej odgryźć. W mojej głowie już się układa milion ripost. Tyle tylko, że żadna z nich nie ujrzy światła dziennego.

                -To wspaniałe, że tu przyszłaś. Nie spodziewałam się tego. – mówi podekscytowanym głosem Lara.

                -Wychodzi na to, że podwiózł ją MÓJ chłopak. – Gabi nie wytrzymałaby gdyby nie podkreśliła tego, że jest górą, bo Malik należy do niej. Zachowuję się dokładnie tak samo kiedy chodzi o jakieś rzeczy materialne, których ja nie mam. Nie wiedziałam, że ktoś może w stosunku do człowieka odnosić się tak rzeczowo.

                Potem słychać już tylko ciszę. Z Gabi nie mam o czym rozmawiać. Poza tym w ogóle nie odezwie się do mnie, ponieważ w jej mniemaniu jestem z niższej ligi. Klara zamyka oczy i z uśmiechem relaksuję się łapiąc jak najwięcej promieni słońca. Moor ma na sobie żółty strój kąpielowy, który nie wiem jakim cudem podkreśla jej szczupłe i długie nogi. Proste włosy wyjątkowo ma związane na czubku głowy, a na nosie można ujrzeć okulary, o których firmie nigdy w życiu nie słyszałam. Natomiast Lara zdecydowała się na czarne bikini. Jej włosy falami wychodzą spod białego kapelusza. Obie są oszałamiająco piękne i tak bardzo nie pasują do mnie.

                Czasami jeszcze zdarza mi się przyłapać niektórych na tym, że spoglądają na mnie, ale na szczęście nikt nie rzuca w moją stronę złośliwych uśmieszków. Mimo to napięcie nie chcę opuścić mojego ciała. Czuję się tak jakbym była w szkole. Tyle tylko, że tam nikt zbytnio nie zwraca na mnie uwagi, bo jak sądzą to miejsce należy do mnie, jestem jego królową, ale tu kompletnie nie pasuję i każdy kto na mnie spojrzy wie, że jestem niepasującym elementem układanki.

                Kątem oka widzę, że ktoś wychodzi z basenu. Nie muszę patrzeć w tamtym kierunku, ale i tak wiem już, że to Zayn. Dziwne.

                Idzie w kierunku Gabrieli z zadziornym uśmiechem na twarzy. Nie wiem kiedy, ale wiem, że kiedyś już uśmiechał się tak do mnie. Nie mogę na to patrzeć. Czuję, że chcę mi się wymiotować. Odwracam wzrok i patrzę w nieokreślonym kierunku. Cały czas myślę co stanie się za chwilę. Na pewno Gabi usiądzie mu na kolanach, ale nie wytrzymam tego jak się pocałują. W ogóle nie wiem skąd biorą mi się takie myśli, ale wiem, że to nie powinno mieć miejsca. Nie powinnam być o niego zazdrosna. Przecież to chłopak, którego w ogóle nie obchodzę, który pochodzi  z innego sektora społeczeństwa. To, że parę razy się nade mną zlitował, dowodzi tylko i wyłącznie temu, że pozory mylą.

                Mam wrażenie, że za chwilę dostanę palpitacji serca, kiedy czuję czyjeś mokre i zimne ręce. Z moich ust wyrywa się cichy pisk, który zapewne nie słyszy nikt kto nie jest w pobliżu. Po chwili unoszę się w górę i czuję chłód ciała Zayna.

                -Co ty robisz? – pytam przerażona.

Przecież przez całą drogę uwodził Gabi. Jakim cudem zmienił kierunek i trafiło na mnie. Boję się pomyśleć jak bardzo wkurzona jest brunetka.

– Chyba pomyliłeś dziewczyny. – mówię i mam nadzieję, że moje słowa okażą się prawdą.

-Nie. – odpowiada krótko.

-Proszę postaw mnie. Ludzie za chwilę zaczną się gapić, a Gabi będzie nieźle wkurzona. Po prostu powiedz, że się pomyliłeś i po sprawie. Błagam nie pogarszaj tego wszystkiego jeszcze bardziej.

-Zdecydowanie musisz przestać przejmować się tym co będą mówić inni ludzie. Czasami musisz pomyśleć o tym czego ty chcesz, a nie tego co chcę Gabi.

Jego słowa aż za bardzo przypominają mi fragment książki „Charlie”. Mimo to jakoś nie wydaję się, żeby ktoś taki jak Zayn pałał miłością do jakichkolwiek lektur.

-Co ty w ogóle chcesz zrobić?

Odpowiedź sama mi się nasuwa kiedy widzę coraz bardziej zbliżający się basen.

-Nie! Błagam nie rób tego! – odzywam się przerażona.

Chłopak puszcza mnie.

-Ja nie potrafię pły… - urywam w połowie zdania, ponieważ znajduję się pod powierzchnią wody. Czuję jak powoli opadam. Nie wiem nawet kiedy, ale otwieram oczy, widzę nogi innych ludzi, którzy raczej nie są świadomi tego, że właśnie wydaję ostatnie tchnienia. Mam wrażenie, że woda jest wszędzie. Boję się, że za chwilę rozsadzi moje płuca. Zamykam oczy. Przed śmiercią chcę jeszcze zobaczyć najpiękniejsze momenty mojego życia, ale zamiast tego widzę jedynie ciemność, a po chwili czuję jak ktoś łapie mnie za ramię i brutalnie wyciąga na powierzchnię. Jestem oszołomiona ogromną ilości tlenu w powietrzu.

-Już dobrze. – szepcze Zayn, który mocno trzyma mnie w talii. – Złap się mojej szyi.

Kiedy udaję mi się pozbyć resztek wody z mojego organizmu i przy okazji nieźle opluć mojego tymczasowego wybawiciela zdaję sobie sprawę z tego jak bardzo blisko siebie jesteśmy. Moje serce momentalnie przyśpiesza. Wiem, że nie powinnam się tak czuć, ale mam nadzieję, że nigdy już nie wypuści mnie ze swoich objęć. Jak zaczarowani patrzymy w swoje oczy. Prawdopodobnie mamy wielu gapiów, ale nikt z nas nie dopuszcza tego do świadomości. Liczy się tylko ta chwila, która być może już nigdy w życiu się nie powtórzy. Po chwili odrywa ode mnie oczy i czar pryska. Chcę mi się płakać i krzyczeć jednocześnie. Zaczyna ciągnąć mnie w stronę drabinki. Staram mu się w jakiś sposób pomóc, ale swoim rozpaczliwym machaniem nogami tylko pogarszam sprawę.

Jak zbawienia dotykam zimnego metalu. Czuję jak chłopak mnie puszcza. Z żalem wspinam się w górę. Gdybym miała taką możliwość i znów zacząć się topić to spokojnie zgodziłabym się na takie warunki.

Lekko się trzęsę z zimna, ale i tak wytrwale idę w kierunku mojego wcześniejszego miejsca. Zauważam, że Gabi gdzieś zniknęła, a Klara zajmuję jej miejsce. Zadowolona zdaję sobie sprawę, że chyba nikt specjalnie nie przejął się incydentem, który zdarzył się w basenie, ponieważ nie czuję już natarczywych spojrzeń.

-O jesteś. Gdzie się podziewałaś?

Czasami mam wrażenie, że Laura tak bardzo jest zatopiona w swoich zakupowych fantazjach, że nie zwraca uwagi na to co dzieję się wokół niej.

-Byłam w basenie.

Dobrze wiem, że dziewczyna ledwo pamięta to jak się nazywam, a co dopiero mówić o takich szczegółach jak moje umiejętności pływackie.

-Hej, wiesz gdzie tu jest łazienka?

-W korytarzu po prawo.

Idę w tamtym kierunku, ale nie daję rady jeszcze otworzyć drzwi, kiedy ktoś przypiera mnie do ściany.

~*~

Hej!

Mam nadzieje, że nie zanudziliście się na śmierć :D

Zapraszam >>>klik<<<   W końcu napiszę trochę o 1D :)