8

                -Hej co ty robisz? – pytam.

                -Wybieram ci rzeczy. – mówi luzackim tonem tak jakby grzebanie w mojej szafie było najnormalniejszą czynnością na świecie.

                -Ja nigdzie nie idę. Wyjdź stąd zanim obudzisz moich rodziców.

                -Nie pytałem się o twoje zdanie. Jedziesz ze mną i koniec. Inaczej nie będę taki miły. Na imprezie nie ma nikogo ciekawego, więc pomyślałem, że czas aby ktoś pokazał ci ja wygląda prawdziwe życie. – Choć nie zależało mi na tym, abym była przez niego uwielbiana, to przez chwilę na jego widok ucieszyłam się. Jednak te słowa mnie zabolały. Tu nie chodziło o mnie. Znów byłam zastępstwem. – Matko ty serio nigdy nie byłaś na imprezie?

                -Dlaczego tak sądzisz?

                -Wtedy na pewno miałabyś jakieś porządne ubrania.

                -A te niby nie są porządne?

                -Na pewno się nie nadają na imprezę. Szkoda, że wcześniej o tym nie pomyślałem. Wstąpiłbym do sklepu. Ewentualnie ta może być. – Wyciąga zwykłą czarną sukienkę z ćwiekami przy dekolcie. Pamiętam, że dawniej nosiłam ją na apele, ale teraz urosłam i stała się na mnie za krótka.

                -Nie wiem, dlaczego tak się fatygujesz i tak nie idę.

                -Masz 3 opcje. Pierwsza budzę twoich rodziców i tłumaczysz się co obcy chłopak robi u ciebie w pokoju w środku noc. Druga biorę cię siłą przy okazji możesz wyślizgnąć mi się z rąk, a to na pewno nie byłoby przyjemne, na dodatek byłabyś w piżamie. Trzecia i chyba najdogodniejsza opcja. Przebierasz się i jedziemy się zabawić. – Wzdycham i bez słowa biorę od niego sukienkę. Już mam wychodzić z pokoju, kiedy znów się odzywa. – Możesz się tu przebierać mi to nie przeszkadza. – Ignoruję jego słowa i pośpiesznie, ale na palcach idę w kierunku łazienki. Mam nadzieje, że nie narobi hałasu i nie obudzi moich rodziców. Kompletnie nie mam pojęcia co bym im powiedziała.

                Z niechęcią zakładam sukienkę. Denerwuję się chyba bardziej niż przed przedstawieniem. Nigdy w życiu nie byłam na imprezie na dodatek w klubie. Zawsze chciałam się na tak owej pojawić, ale sama nie miałam odwagi aby tam iść. Teraz miałam okazję się wkręcić, ale sam fakt z kim tam idę stresuję mnie okropnie. Okazuję się, że sukienka jest jeszcze krótsza niż zapamiętałam. Ledwo przykrywa mi pośladki. Spoglądam w lusterko i stwierdzam, że przydałby mi się lekki makijaż. Wyciągam maskarę i z ulgą stwierdzam, że na szczęście jeszcze nie zaschła. Fryzury nie muszę poprawiać, ponieważ loczki, które zrobiła mi fryzjerka nadal dobrze się trzymają.

                Starając się jak najciszej poruszać przechodzę przez korytarz. Kiedy wchodzę do pokoju wzdrygam się widząc, że Malik rozłożył się na moim łóżku. Dopiero teraz zauważam, że ubrany jest w czarne rurki, biały t-shirt i skórzaną kurtkę. Wygląda na prawdziwego bad boy’a, którym zresztą jest. Zdziwiona zauważam, że dawno nie czułam strachu w jego obecności. Powoli przyzwyczajam się do tego jaki jest. Jednak codzienne spotkania zrobiły swoje.

                Chłopaka przez chwilę nie mówi nic. Podciąga się na łokciach i mierzy mnie wzrokiem od góry do dołu. Czuję, że wstrzymuję oddech.

                -Masz szpilki? Jesteś strasznie niska. – mówi z jeszcze większą chrypką niż zazwyczaj. Z szafy wyciągam zwykłe czarne buty na niezbyt wysokim obcasie. – Możemy iść. – mówi krótko, ale już nie patrzy w moim kierunku.

                Wychodzi przez okno i znika. Wyłączam światło idąc w jego ślady. Zastanawiam się jakim cudem w tych szpilkach dam radę zejść po pnących się roślinach. Ręce całe mi się trzęsą, ale staram się uspokoić. Sytuację pogarsza jeszcze świadomość tego, że mimo, iż jest ciemno to wiem, że Zayn widzi moją bieliznę. W końcu udaję mi się. Przez chwilę chwieję się lekko tak, że muszę złapać się muru.

                -Jesteś strasznie bojaźliwa. – mówi z pogardą. Nie patrząc na mnie odwraca się i idzie w kierunku czarnego samochodu po drugiej stronie ulicy. Nie mam wyjścia i znów podążam za nim.

                Siadam na miejscu pasażera i staram się nie zwracać uwagi na to, że zanim chłopak odpala samochód znów mi się przygląda. Nie wiem dlaczego to robi, ale czuję rumieniec wpływający na moje policzki.

                Po chwili zadaję sobie pytanie dlaczego on nie słucha muzyki. Cisza jest tak nieznośna, że zaczynam denerwować się jeszcze bardziej. Na dodatek zaczynam myśleć nad tym jak będzie na imprezie. Skoro nie zbłaźniłam się na przedstawieniu to zapewne zrobię to teraz. Chłopak znów przyśpiesza, a ja czuję, że żołądek podchodzi mi do gardła.

                -Nie jesteś za młody na prawo jazdy?

                -Kto powiedział, że je mam? – Przerażona spoglądam na niego. Widzę jak uśmiecha się do siebie. No po prostu pięknie! Zadaję się z facetem, który nie dość, że jest niebezpieczny to na dodatek nie ma prawo jazdy. Nie komentuję tego, bo wiem, że mój głos zadrży.

                -Dlaczego to robisz? – pytam po dziesięciu minutach.

                -Nie pomyślałaś, że chcę zrobić dobry uczynek?

                -Nie wyglądasz na kogoś kto robi dobre uczynki.

                -To, że nie jestem grzecznym chłopczykiem, który składa ręce przed mamusią nie znaczy, że nie mam serca! Nie myl tych dwóch rzeczy! – Słysząc gniew w jego głosie stwierdzam, że lepiej w ogóle się nie odzywać. Ostatnio zauważyłam, że w jego towarzystwie zadaję więcej pytań niż komukolwiek. Nie wiem dlaczego, ale jego osoba w jakiś sposób mnie intryguję.

                Już parę metrów przed klubem słyszę muzykę. Poje się pomyśleć co stanie się z moimi bębenkami kiedy tam wejdę. Na parkingu musimy dość długo szukać wolnego miejsca. Nie jestem w stanie policzyć ile jest tam samochodów. Gdzie nie gdzie widzą grupki młodych ludzi, którzy tak jak my chcą dostać się do środka.

                Klub ma ciemno zielony kolor. Wielkie neonowe napisy głoszą nazwę „Extaza”. Wychodzę z samochodu i zaczyna drżeć z zimna i ze strachu jednocześnie. Tak bardzo nie chcę tu być.

                Zayn nawet na mnie nie patrząc idzie w kierunku klubu. Boję się, że w środku zostawi mnie samą i nie będę miała później jak wrócić do domu. Podchodzimy do ochroniarza, który mierzy nas od góry do dołu. Przez chwilę mam wrażenie, że nie pozwoli nam wejść ze względu na to, że nie jesteśmy pełnoletni, ale kiedy widzi Malika rozpoznaje go i nie sprawia żadnych problemów.

                Wchodząc do środka mijamy pomieszczenie dla palaczy gdzie znajduję się jedynie biały dym, który pewnie unosić się tu będzie jeszcze bardzo długo. Dalej rozglądam się po całym pomieszczeniu, chcę zapamiętać każdy szczegół. Nieraz zmuszona jestem do biegnięcia za czarnowłosym, który nawet nie sprawia sobie trudności aby spojrzeć, czy na pewno za nim idę. Mam wrażenie, że nadal jest lekko na mnie zdenerwowany za to, że powiedziała o tym, że nie wygląda na kogoś, kto robi dobre uczynki. Rzeczywiście zapędziłam się trochę. Tak naprawdę bardzo mało o nim wiedziała, a zaczęłam go oceniać po tym co słyszę od innych ludzi i jakie sprawia pierwsze wrażenie. Zawsze unikałam czegoś takiego i jeśli ktoś zachowywał się w stosunku do mnie w taki sposób bardzo mnie to denerwowało.

                W końcu dochodzimy do głównej Sali. Najpierw oszałamia mnie muzyka, która rani moje bębenki. Później zauważam światła różnorodnych kolorów, a na końcu zwracam uwagę na ogromny tłum ludzi. Poruszają się w rytmie muzyki. Niektórzy tańczą tak wulgarnie, że mam wrażenie, że za chwilę zaczną uprawiać seks na środku Sali. Obrzydza mnie to do tego stopnia, że postanawiam nie patrzeć w tamtym kierunku.

                Teraz muszę bardziej niż wcześniej uważać na to aby nie zgubić Malika. Zauważam, że siada przy barze. Szybko zajmuję miejsce obok niego.

                -I jak ci się podoba? – Kiedy nachyla się do mojego ucha czuję dreszcz przeszywający moje całe ciało. Pośpiesznie odsuwam się od niego. Nie odpowiadam, bo nie mam o czym. Dopiero co weszliśmy. Zayn zamawia wódkę i spogląda na mnie pytającą. Mówię, że chcę pepsi na co zaczyna się śmiać, ale i tak przekazuję zamówienie barmanowi. Tak naprawdę nie licząc szampana wypitego w czasie sylwestra nigdy w życiu nie piłam alkoholu.

                Biorę łyk pepsi, kiedy chłopak wstaję. Irytuję mnie to, ale i tak idę za nim. Zajmuję miejsce na skórzanej czerwonej kanapie. Siadam obok niego.

                -Nie musisz za mną chodzić! – krzyczy tak abym go usłyszała.

                -A co niby mam robić? – pytam się i mam nadzieję, że mnie usłyszy.

                -Baw się. – mówi śmiejąc się ze mnie. Po chwili znów wstaję. Tym razem już nie idę za nim. Mam nadzieję, że uda mi się spędzić całą imprezę siedząc w miejscu. Pierwszy raz od dłuższego czasu cieszę się, że nie jestem szczególnie piękna. W innym przypadku zwracałabym na siebie zbyt dużą uwagę.

                Mija pół godziny, a ja nadal siedzę powoli sącząc napój. Cały czas przyglądam się Malikowi obok którego wiję się piękna blondynka, na moje oko trochę za bardzo wymalowana. Jej idealne ciało co chwilę ociera się o chłopaka. Widzę jak patrzy na jej atuty. Jedyne czego jestem pewna to to, że ich znajomość będzie trwał tylko ten jeden taniec. Obydwoje chcą się tylko zabawić. Być może udadzą się na chwilę do łazienki, ale potem to wszystko się skończy. Nie rozumiem takiego zachowania ludzi. Czasami zwierzęta mają więcej czułości.

                Wzdrygam się kiedy obok mnie siada dość przystojny blondyn. Widać, że już od dawna nie jest trzeźwy.

                -Hej! Zatańczysz? – pyta.

                -Nie, dzięki!!!

                -Ej no nie bądź taka! – Łapie mnie za rękę, którą próbuję później wyrwać z jego obślizgłych dłoni. Mam wrażenie, że za chwilę zwymiotuję.

~*~

Na prawdę nie mam pojęcia w jaki sposób mogę wam podziękować. O ile pamiętacie to ostatnio niemal modliłam się o chociaż 20 komentarzy, a wy zrobiliście mi chyba najpiękniejszą niespodziankę jaka spotkała mnie w tym tygodniu. 

43 osoby sprawiły, że płakałam.

 

Kiedy przypominam sobie tę chwilę znów łzy stają mi w oczach!

Słowami nie da się ująć jak bardzo jestem wam wdzięczna za to, że tak bardzo mnie wspieracie.

Kocham was! :* <333

Tak w ogóle to jak wam minął pierwszy miesiąc szkoły? U mnie jak na razie nie jest źle, ale dojazdy do szkoły sprawiają, że później nie mam prawie czasu na nic.

Jeszcze raz dziękuję, dziękuję, dziękuję, dziękuję, dziękuję, dziękuję! :D