7

                Siadam na pierwszym lepszym krześle. Boję się, że za chwilę nogi odmówią mi posłuszeństwa i padnę na podłogę. Najgorsze byłoby gdybym przy okazji ją złamała. Zapewne odbiłoby to się na występie, a wszyscy mieliby mi to za złe. Jeszcze nigdy przed niczym tak bardzo się nie denerwowałam. Całe moje ciało drży. Nie ze względu na chłodne powietrze. Trzęsę się ze strachu. Chciałam być ignorowana, nierozpoznawalna, a teraz mój występ przejdzie do historii. Za pewne moja porażka będzie przekazywana w formie opowiadań z pokolenia na pokolenie.

                -5 minut, przyszykujcie się!!! – krzyczy Wild. Przez to czuję się jeszcze gorzej.

                Mam wrażenie, że ledwo daję radę mrugnąć okiem, a ten krótki czas mija. Zamykam oczy starając się uspokoić mój oddech. Nieskutecznie. Słysząc przyciszone odgłosy zza kurtyny chcę uciec jak najdalej stamtąd. Powtarzam sobie w myślach, że oni i tak mnie nienawidzą, więc to żadna różnica, czy zmienią o mnie zdanie, czy też nie.

                -Teraz! – znów odzywa się Jeremiasz. Tak jakby ktoś złapał za sznurki, gwałtownie wychodzę na scenę. Cieszę się, że w pierwszej scenie nie muszę nic mówić, bo widząc ten tłum odebrało mi głos.

                Tańczę z jednym z aktorów, a późnej przemawia narrator. Nadchodzi czas na scenę drugą, kiedy Julia pierwszy raz widzi Romea. Po chwili pojawia się Zayn. Ma na sobie maskę. Kiedy spoglądam w jego stronę mam wrażenie jakbym widziała go pierwszy raz w moim życiu. Patrzy prosto na mnie. W jego oczach nie widzę już okrutnego lodu, zamiast tego znajduję się tam coś strasznie trudnego dla mnie do zidentyfikowania. To coś uspokaja mnie do tego stopnia, że kiedy wypowiadam pierwsze słowa mój głos ani razu nie drży. W końcu czuję, że mam nad czymś władzę.

+++

                Wszystko idzie gładko, aż za bardzo. Mam wrażenie, że za chwilę się obudzę i okaże się, że to był tylko sen, a prawdziwy występ dopiero przede mną. Zadziwia mnie to jak bardzo wczułam się w rolę. W tej chwili nie było Anastazji tylko Julia.

                Kiedy zdaję sobie sprawę z tego, że za chwile nadejdzie czas na nasz pocałunek. Lekko zaczynam się denerwować, ale na szczęście moja kwestia w tym akcie została skończona, więc nie muszę martwić się o to, że usłyszę drżenie swojego głosu.

                Nawet nie wiem jakie słowa wypowiada Zayn. Wszystkie ruchy wykonuję automatycznie. Podchodzę do niego, a on patrzy na mnie z czułością wyznając mi miłość. Jego twarz nie jest już przyozdobiona maską, więc mogę podziwiać ją w całej okazałości. Tonę w jego oczach, a on zaczyna przybliżać swoją twarz do mojej uprzednio delikatnie łapiąc moje policzki w swoje dłonie. Wiem, że to tylko głupie przedstawienie, które niedługo pójdzie w niepamięć, ale i tak czuję wpełzający na moje policzki rumieniec. Przez chwilę panuję kompletna cisza. Mam wrażenie, że wszyscy na widowni wstrzymali oddech.

                Niespodziewanie nasze usta spotykają się. Najpierw oszołamia mnie ich miękkość. Dopiero po chwili odwzajemniam pocałunek, który jest tak delikatny jak muśnięcie skrzydeł motyla. W tej chwili zaczynam rozumieć tych wszystkich zakochanych ludzi, którzy bez przerwy wymieniają się śliną. Pocałunek to niesamowita rzecz.

                -Hej, już. – szepcze ktoś. Odrywamy się od siebie. Zayn przez chwilę patrzy w moje oczy tym razem widzę w nich strach, być może przejmował się tym, że pocałunek nie wyszedł dobrze. Jak dla mnie lepszy nie mógł być. Przez chwilę nadal trzyma moją twarz w dłoniach, a później zdziwiony spogląda w stronę kurtyny. Potem odchodzi. Zostawia mnie samą kompletnie oszołomioną.

+++

                Na zapleczu oddycham z ulgą. Piję trochę wody i uświadamiam sobie, że najgorsze już za mną. Zostaje mi tylko odegranie sceny śmierci i po sprawie. Jeremiasz tak bardzo nas wychwala, że przez chwilę boję się, że zacznie całować nas po stopach. Mówiąc nas mam na myśli mnie i wiecznie milczącego Zayna. Nie wiem dlaczego mam do niego pretensje, że w ogóle się nie odzywa. Kompletnie nie mam pojęcia co powinno się mówić w takich sytuacjach, tym bardziej, że nie pałamy do siebie pozytywnymi uczuciami.

                Przez chwilę wysłuchuję bezsensownych porad Jeremiasza, który jest jeszcze bardziej podekscytowany niż wcześniej i niby od niechcenia spoglądam w bok. Widzę jak Malik przygląda mi się. Najbardziej dziwi mnie to, że zawstydzona od razu nie odwracam wzroku. Chłopak chyba dopiero po chwili uświadamia sobie, że przyłapałam go na gorącym uczynku, bo pośpiesznie spogląda na szklankę wody, którą trzyma w ręku. Nie wiem dlaczego jest tak bardzo mną zainteresowany. Wcześniej nie zwracał na mnie szczególnej uwagi, no może nie licząc paru złośliwych spojrzeń na lekcji chemii.

+++

                Ostatni akt mija błyskawicznie. Po wszystkich odczuwam lekki żal, że to wszystko tak szybko się skończyło. Chcę wyrzucić z mojej świadomości to, że najbardziej chciałabym powtórzyć scenę z pocałunkiem.

                Ludzie nagradzają nas gromkimi brawami i pomyśleć, że wcześniej obawiałam się tego, że zostanę wyśmiana. Tak naprawdę widząc efekty mojej pracy na próbach nikt nie powiedziałby, że tak bardzo wszystko się uda. Kurtyna znów opada. Słyszę szum ludzi wychodzących z Sali. Za kulisami panuję istny chaos. Cudem przeciskam się do przymierzalni i pośpiesznie zakładam stare jeansy i błękitny t-shirt. Wychodząc wpadam na kogoś. Podnosząc głowę znów widzę czekoladowe tęczówki.

                -Uważaj jak chodzisz. – mówi zimnym tonem.

                Biegnę do nauczyciela, aby powiedzieć mu, że muszę już iść, bo czekają na mnie rodzice. Reszta ekipy idzie do pobliskiego klubu na imprezę, ale ja nie wiem jak miałabym się na niej zachować dlatego posłusznie razem z rodzicami jadę do domu.

                -Byłaś wspaniała! – krzyczy podekscytowany tata z szerokim uśmiechem na twarzy.

                -Curuś ty masz prawdziwy talent! – mama przytula mnie ze łzami w oczach.

                Natomiast mój brat nie mówi nic. Patrzy na mnie szeroko otwartymi oczami. Mam wrażenie, że ma ochotę powiedzieć, że ktoś podmienił jego siostrę. Ignoruję to i zmęczona wsiadam do samochodu. Po drodze zasypiam. Budzi mnie mój brat nadal z niedowierzaniem patrząc na mnie.

                Jak trup wchodzę do mojego pokoju. Biorę sprany t-shirt oraz wygodne szorty, które odgrywają role mojej piżamy. Idę do łazienki w celu wzięcia szybkiego prysznica. Z żalem spoglądam w lusterko wiedząc, że muszę zmyć piękny makijaż. Postanawiam, że fryzury na razie nie będę ruszać. Zimna woda pobudza mnie do tego stopnia, że nie chcę już mi się spać. Owijam swoje ciało szczelnie w ręcznik i w twarz wklepuję krem nawilżający. Następnie ubieram się w pachnące wanilią rzeczy i idę do pokoju.

                Łapię mój egzemplarz „Charlie” i zagłębiam się już w jego ostatnie kartki.

                „-Charlie, czy nie rozumiesz? Ja nie czuję twojej miłości. Jesteś strasznie kochany, ale czasami wydaję mi się, że w ogóle cię nie ma. To wspaniale, że umiesz słuchać i pozwalasz człowiekowi wypłakiwać się na swoim ramieniu, ale jeśli ten ktoś nie potrzebuje ramienia? Jeśli raczej potrzebne mu są twoje ręce lub coś takiego? Nie możesz zawsze uważać cudzego życia za ważniejsze od swojego i sądzić, że na tym polega miłość. Nie możesz tego robić. Musisz działać.”

Musisz działać

                Chciałabym tyle tylko, że nie potrafię. Chciałabym mieć tą odwagę co Charlie, żeby podejść do nieznanej mi osoby i po prostu do niej zagadać. Być może nie doceniam się i tak na prawe mogę wyciągnąć do kogoś przyjazną dłoń. Dziś udowodniłam, że drzemie we mnie odrobina śmiałości. Przecież kiedyś było zupełnie inaczej. Byłam inną osobą. Bardziej otwartą.

                Przed oczami wielokrotnie staje mi scena, w której wygarniam wszystkie swoje żale w stronę Gabrieli potem całkowicie się od niej odcinam nie zważając na to, że będę samotna. Niestety tak nigdy się nie dzieje, bo nie potrafię. Nie działam.

                Po chwili słyszę pukanie w okno. Gwałtownie obracam się w tamtym kierunku z mocno bijącym sercem. To co widzę, a raczej kogo widzę jeszcze bardziej mnie przeraża.

                Zayn Malik we własnej osobie spogląda przez okno do mojego pokoju. Pośpiesznie podchodzę do niego i otwieram okno. Boję się, że za chwilę spadnie stamtąd.

                -Co ty tu robisz? – pytam nerwowym szeptem. Nie chcę obudzić rodziców. Nie wiem jakbym wytłumaczyła im obecność chłopaka w mojej sypialni. Bez słowa pakuję się do mojej sypialni.

                -Przebierz się. – mówi normalnym tonem.

                -Ciszej. O co ci chodzi? – pytam z niedowierzaniem, że to właśnie ona akurat stoi w moim pokoju.

                -Idziemy na imprezę. Raczej nie chcesz pokazać się w taki stroju. – Unosi jedną brew i jak gdyby nigdy nic podchodzi do mojej szafy.

~*~

Fajnie jakby pojawiło się chociaż 20 komentarzy :) 

Wiem, że na razie to wszystko jest nudne jak flaki z olejem i w ogóle was nie zaskakuję, ale obiecuję, że to się zmieni.

Jestem online na ask'u, więc możecie pytać o co tylko chcecie.

http://ask.fm/StarLight12345