9

-Zostaw ją dupku! Ona jest moja! – Słyszę niewyraźny głos Zayn’a. Oddycham z ulgą. Wiem, że blondyn najchętniej naskoczyłby na niego, ale widząc jego groźną minę odpuszcza. Po chwili czarno włosy łapie mnie za rękę i ciągnie w stronę parkietu.

                -Dzięki. – mówię.

                -Nie ma za co, a nie mówiłem, że lubię robić dobre uczynki? – Uśmiecham się do niego, a kącik jego ust idzie ku górze. Patrzymy przez chwilę na siebie zdziwieni. Tak naprawdę nigdy nie uśmiechaliśmy się do siebie z czystej przyjemności. Przeważnie były to kpiarskie wyginanie ust przez Malika. Czar prysnął, a my znów usłyszeliśmy zdecydowanie za głośną muzykę. Przeciskamy się przez tłum. Cieszę się, że Zayn trzyma mnie za rękę inaczej na pewno już dawno bym go zgubiła. Kiedy staję i odwraca się w moją stronę nie potrafię ukryć zdziwienia. Przez co znów widzę początek jego uśmiechu. Wcześniej myślałam, że znów idziemy do baru.

                -Ja nie potrafię tańczyć. – mówię przerażona. Zgodziłam się iść, ale nie wiedziałam, że będę zmuszona robić to czego nienawidzę.

                -Po to tu jestem aby cię nauczyć.

                -Wolałabym nie. – Już chcę wyjść z tłumu, kiedy szarpie mnie za rękę w swoją stronę tak, że wpadam na jego klatkę piersiową. Momentalnie zapominam w jaki sposób się oddycha.

                -To nic strasznego. – mówi, kiedy akurat odsuwam się od jego torsu. Zdążyłam zauważyć, że mięśnie jego brzucha są twarde jak skała. Nie uwierzę, że nie chodzi na siłownię.

                -Po prostu daj mi spokój. – mówię przerażona. Jego ręka nadal ściska moją. Później cały czas patrząc mi w oczy przenosi swoje dłonie na moją talię. Czując jego ciepło wzdrygam się lekko. Później jego dłonie wędrują trochę niżej. Dostaję palpitacji serca i chcę się od niego uwolnić, ale jego uścisk się zacieśnia. Zaczyna kołysać moimi biodrami.

                -Przestań być taka sztywna.

                -Przecież mówiłam, że nie potrafię tańczyć.

                -Potrafisz, tyle tylko, że nie chcesz tego pokazać. Choć. – Na szczęście ściąga swoje ręce z mojej talii. Nie łapie nawet mojej dłoni. Daje mi szansę ochłonąć. Tym razem lądujemy przy barku. Niestety dj puszcza jeszcze bardziej wściekłą muzykę, przez którą nie słyszę co Malik zamówił.

                Potem moim oczom ukazuję się około dziesięciu kieliszków wódki. Zayn uśmiecha się złośliwie. Już wiem jakie są jego plany, dlatego kręcę przecząco głową. Uśmiecha się jeszcze szerzej, a ja mam wrażenie, że choć bardzo denerwuję mnie ta nutka ironizmu, to do końca świata mogłabym patrzeć na ten przepiękny uśmiech.

                -Pijemy razem. Kiedyś musi być twój pierwszy raz. Chyba, że wolisz wrócić do lekcji tańca? – Przypominając sobie jego ręce na moim ciele czuję ciepło. Nie chcę nawet myśleć jaka byłaby moja reakcja gdybyśmy znów znaleźli się tak blisko siebie. Łapię pierwszy kieliszek i czekam na chłopaka. Zdradliwie patrzę na przezroczystą ciecz. Potem jednocześnie uchylamy kieliszki. Na początku mam ochotę ją wypluć, ale krzywiąc się połykam to co mam w ustach.

                -Widzisz nie jest tak źle. – Pewnie. Myślę, a w głowie słyszę sarkazm w najczystszej postaci.

                Na początku myślałam, że da mi chwilę przerwy, ale on najwyraźniej ma inne plany. Wypijamy jeden kieliszek za drugim. W końcu przyzwyczajam się do tego ohydnego smaku i nie krzywię się już. Po czwartym kieliszku zaczynam czuć się inaczej. Muzyka jest trochę cichsza i już nie rani moich uszu. Malik jest jeszcze przystojniejszy, a ja bardziej szczęśliwa. Zaczynam śmiać się bez powodu.

                -Co jest? – pyta rozbawiony chłopak.

                -Wszystko jest takie piękne. – mówię rozglądając się po Sali.

                Niespodziewanie mulat łapie mnie za dłoń i ciągnie w stronę parkietu. Nie protestuję. Tym razem nie musi mnie zmuszać do tańca. Zamykam oczy i próbuję powtórzyć ruchy, które wcześniej wykonywała blondynka, cały czas uśmiecham się do siebie.

                Po paru piosenkach otwieram oczy. Widzę, że Zayn nie tańczy. Zastanawia mnie, czy przez ten cały czas przyglądał mi się. Staram się uśmiechnąć do niego uwodzicielsko. Tym razem chłopak nie może ukryć zdziwienia. Z głośników rozbrzmiewa wolna piosenka. Niespodziewanie czarno włosy łapie mnie w pasie i przyciąga do siebie. Wtulam się w niego i nie wiem czy to dobrze czy źle, ale jego uścisk staję się mocniejszy. Przylegamy do siebie ciałami. Między nami nie ma ani centymetra wolnej przestrzeni. Gdybym była trzeźwa pewnie nie pozwoliłabym sobie na taką bliskość. Na tę myśl śmieję się w duchu, a dlaczego niby nie miałabym tego robić, przecież to nic wielkiego. Śmiech wychodzi z moich ust. Dzisiejszej nocy chyba pobiję rekord wesołości. Piosenka kończy się, ale Malik nie puszcza mnie. Po chwili łapię mnie za rękę i ciągnie w jakimś bliżej nieokreślonym kierunku. Potem przypiera mnie do ściany. Najpierw patrzy mi prosto w oczy. W jego wzroku widzę znów ten dziwny wyraz, który miał po naszym pocałunku na scenie. Chcę się dowiedzieć co to jest.

                -Co się dzieje? – pytam.

                -Kim ty jesteś? - robi chwilę przerwy tak jakby chciał, abym odpowiedziała na to pytanie. Jednak zanim zdążę zebrać myśli on kontynuuje dalej. -  Kiedy wszedłem na pierwszą lekcję w tej szkole starałaś się mnie nawet nie dotknąć, a inne dziewczyny dałyby się zabić po to tylko aby być na twoim miejscu. Później to jak się jąkałaś oprowadzając mnie sprawiło, że pomyślałem, że jesteś taka sama jak inne tyle tylko, że tak na ciebie wpływam, że nie potrafisz normalnie się wysłowić. Dopiero potem zauważyłem, że prawie w ogóle się nie odzywasz. Strasznie mnie to zainteresowało. Spytałem się Gabi, a ona stwierdziła, że to przez twojego ojca.

                -To nie przez mojego ojca.

                -To jak odgrywałaś Julie… - kręci głową z niedowierzaniem i ignoruję to, że wtrąciłam mu się w zdanie. – To jak wtedy wyglądałaś i wyglądasz teraz. W jednej chwili zmieniasz się w całkowicie inną osobę. Ja nie rozumiem. Nic nie rozumiem. – Jego twarz łagodnieje, oczy zaczynają  świecić iskierkami, albo tylko mi się wydaję.

                -Po co mi to mówisz?

                -Bo wiem, że jutro nie będziesz tego pamiętała. – przygryza płatek mojego ucha. Czuję jego ciepły oddech. – Podoba ci się? – niemal mruczy, a ja nie jestem w stanie nic odpowiedzieć. Chłopak odsuwa się ode mnie, a ja mam ochotę znów przyciągnąć go do siebie. – Musimy już wracać. – Jęczę głośno, a on się uśmiecha. Mimo to znów idę za nim. Chciałabym, aby trzymał moją dłoń w swojej.

                Wychodzimy na dwór, gdzie muzyka jest o wiele łagodniejsza. Chłopak siada na ławce, a ja razem z nim.

                -Muszę trochę wytrzeźwieć. – wyjaśnił, a ja zaczynam się z tego śmiać. W innych okolicznościach pewnie skarciłby mnie za to, ale teraz dobrze wie, że alkohol robi swoje. – Widzę, że masz słabą głowę.

                -Haha, nie prawda! To przez to, że ty mnie upiłeś.

                -Teraz winę będziesz zwalać na mnie?

                -O przepraszam bardzo, ja wcale nie chciałam pić,  a ty najnormalniej w świecie zaszantażowałeś mnie.

                -Chciałem żebyś się rozluźniła, a nie upiła. – Widzę rozbawienie wypisane na jego twarzy. Cieszę się, że w jakiś sposób mogę poprawić mu humor.

                Nastaję cisza. Chłopak odpala papierosa. Dopiero teraz zdaję sobie sprawę, że zrobiło mi się zimo, a na moich ramionach pojawiła się gęsia skórka.

                -Wiesz, moje życie jest bez sensu. – mówię poważnym głosem. – Kiedyś było całkowicie inaczej. Gdyby nadal tak było to na pewnie nie musiałbyś uczyć mnie tańczyć, czy pić. Pewnie pierwszego dnia jak człowiek oprowadziłabym cię po szkole i być może zaczęłabym z tobą flirtować. Później złamałbyś mi serce. Wszystko byłoby takie jak powinno być.

                -Nie mam zamiaru łamać ci serca.

                -Wiem, ale to jest teraz. Wtedy nie byłabym taka sama jak teraz. Pamiętaj. – Chyba nie tylko on wytrzeźwiał z mojego umysłu powoli znikała mgiełka, która zasłaniała mój umysł.

                -Ciekawe jakby to było.

                -Na pewno nie nudziłabym się tak bardzo jak teraz i nie czułabym się taka samotna wśród ludzi.

                -Serio? Teraz się nudzisz? – pyta zdziwiony. Mam wrażenie, że dobrze wie jak będzie moja odpowiedź.

                -Nie no co ty! Mówię ogólnie. Teraz ty coś powiedz o sobie. Ja wyznałam ci swój sekret, a o tobie tylko wiem tyle, że niezbyt układa ci się z ojcem.

                -Jeszcze to pamiętasz?

                -Za kogo ty mnie masz?

                -Gabriela już by tego nie pamiętała.

                -Ona już taka jest. Najbardziej interesują ją swój wygląd i to aby mnie zniszczyć.

                -Przykro mi.

                -Nie potrzebnie. Radzę sobie. Dalej mów coś.

                -Tylko żebyś nie miała później pretensji o to, że boisz się ze mną przebywać.

                -Aż tak bardzo zależy ci na tym, abym z tobą przebywała? – pytam. Chłopak odwraca wzrok i wpatruję się w linię drzew naprzeciwko nas. Znów przybrał kamienną maskę przez, którą trudno będzie się przedrzeć. – Powiedziałam coś nie tak?

                -Ja po prostu…Nie ważne. Miałem powiedzieć to mówię.W domu ukryłem broń.

                -I to ma mnie wystraszyć?

                -Teoretycznie tak. Jesteś taka płochliwa, że myślałam, iż to zrobi na tobie większe wrażenie. Jesteś pierwszą osobą, której to powiedziałem.

                -Jej, czuję się zaszczycona. – mówię sarkastycznie.

                -Możemy już jechać. – odzywa się gasząc papierosa.

                Wsiadamy do samochodu i odjeżdżamy. Widzę, że słońce zaczyna już wstawać. Kiedyś nie mogłam spać i wpatrywałam się w różnorodne odcienie pomarańczu i różu. Uwielbiałam ten moment, kiedy jedyne co się dla mnie liczyło to to, że widzę ten piękny obraz. Nie myślałam o tym, że moja najlepsza przyjaciółka olewa mnie i chcę zrobić ze mnie śmiecia. Zapominałam o tym, że mam coraz mniejszą ochotę pokazywać się ludziom. Teraz było tak samo. Pierwszy raz cieszyłam się, że nie ma muzyki. Potem zasnęłam.

~*~

Na prawdę w tym momencie powinnam się uczyć chemii, ale przecież wszystko jest ważniejsze od sprawdzianu, który będzie jutro, a na który nic nie umiem. 

Niektóre momenty w tym rozdziale tak bardzo mi się nie podobają, że najchętniej cały czas bym je poprawiała, w końcu poddałam się i wstawiłam taki jaki jest. Serio muszę się zacząć uczyć, bo jutro będzie klapa, dlatego już nie przedłużam.

Pozdrawiam i z całego serduszka dziękuję wam za OGROMNE wsparcie. 

ok. 11.500 wyświetleń!!!

I jak was tu nie kochać? :* <333