2

                -Znowu deszcz! – krzyczy Jack Shepard. Jego głos jest tak donośny, że nawet z słuchawkami na uszach wyraźnie słyszę każde jego słowo.

 Jack jest typem szkolnego przystojniaka, którego można znaleźć w każdej ze szkół. Jego blond loki mają wiele fanek, w których gronie kiedyś znajdowałam się ja. Do czasu kiedy Gabi nie zaczęła z nim chodzić. Dobrze wiedziała, że jest jednym z nielicznych chłopaków, na których zwróciłam uwagę. Chciała zrobić mi na złość i pokazać kto tu rządzi. Shepard na pewien czas opuścił swój stolik pełen elity i przesiadł się do nas. Przez to znienawidziłam porę lunchu. Z kilometra można było zauważyć to, że Gabriela robi wszystko tylko po to aby mnie upokorzyć. Nie było dnia, aby nie powiedziała czegoś dotyczącego mojego zadurzenia w blondynie. Klara czasami zdobywała się na parę słów obrony, ale przez większość czasu uważała uwagi swojej przyjaciółki za nieszkodliwe, wręcz zabawne.

                -Nienawidzę deszczu. – odezwała się Mia siostra bliźniaczka wcześniej wspomnianego chłopaka.

                Ja osobiście kocham deszcz. Wiedziałam, że kiedy tylko wyjrzę za okno będę widziała pustki na ulicy. Wszyscy tak jak ja będą znajdowali się w domach. Nie będę musiała ponownie oglądać ich szczęścia, którego tak bardzo pragnęłam. Oczami wyobraźni widziałam jak siadam na swoim wygodnym, brązowym fotelu i zagłębiam się w lekturę, w międzyczasie podziwiając przepiękny dźwięk wydawany przez deszcz.

                Autobus zatrzymuję się, a ja pośpiesznie wstaję ze swojego miejsca i staram się jak najszybciej dojść do wyjścia. Najbardziej nienawidzę bezczynnego czekania w kolejce. Wolę tego uniknąć.

                Jako pierwsza wychodzę w obskurnego, żółtego pojazdu i zalewa mnie pierwsza fala zimna. Szybko się do niej przyzwyczajam. Z lekkim uśmiechem na twarzy zaciągam się wilgotnym powietrzem. Na głowę naciągam kaptur, po to tylko aby nie zmoczyć swoich włosów. Nigdy nie noszę przy sobie parasolki. Jest dla mnie całkowicie zbędna. Choć później moje ubrania są całe mokre to nie jestem w stanie zrezygnować z tego uczucia, które ogarnia mnie kiedy na swoim ciele czuję chłodne krople cieczy. Przez tą chwilę czuję, że żyję.

                Otwieram masywne, dębowe drzwi mojego domu. To dzięki temu jak wygląda przez pewien czas miałam paru znajomych. Szybko zorientowałam się, że chodzi im tylko i wyłącznie o mój majątek, a nie o to jaka jestem.

                Bogaty wystrój domu wynika z tego, że moi rodzicie zarabiają sporą sumę pieniędzy. Moja mama Megan jest znanym w całym kraju prawnikiem. Wbrew pozorom wcale nie spędza całych dni w pracy. Jej klienci bardzo ją sobie cenią, dlatego są w stanie czekać na jej usługi bardzo długi czas. Swój sukces osiągnęła dzięki temu, że bycie prawnikiem ma w genach. Natomiast mój tata Michael jest świetnym chirurgiem plastycznym. Oboje mają nadzieję, że w przyszłości będę odnosić takie sukcesy w pracy jak oni.

                Wchodząc do środka słyszę dobiegające odgłosy kreskówek oglądanych przez mojego dziesięcioletniego brata Milo. Jest dokładnym przeciwieństwem mnie samej. Ja w jego wieku zagłębiałam się w różnorodne lektury on natomiast chyba nigdy w życiu nie trzymał w ręce książki. Całymi dniami najchętniej oglądałby telewizję, albo grał na komputerze. Mimo tego, że czasami jest bezczelny i wredny to z łatwością znajduję wielu przyjaciół. Prawdziwych przyjaciół, którzy są w stanie skoczyć za nim w ogień. Zazdroszczę mu tego.

                Choć tego nie okazuję to bardzo kocham swoją rodzinę. Są jedynymi ludźmi, którzy choć w małym procencie wiedzą jaka jestem. Nikt inny nie wie o mnie tak wiele.

+++

                -Hej Nasti! – krzyczy Gabi w moją stronę kiedy wychodzę z autobusu. Dziwi mnie jej zachowanie, ponieważ przeważnie udaję, że w ogóle mnie nie zna.

                -Tak? – pytam zdziwiona.

                -Masz zadanie z chemii?

 Już prawie zapomniałam, że jeśli się do mnie odzywa to tylko wtedy kiedy coś ode mnie chcę.

                -Tak. – odpowiadam krótko i wyciągam zeszyt z torby. Brunetka łapie go pośpiesznie tak jakby się bała, że za chwilę się rozmyślę.

                -Oddam ci go.  

Nie wiem po co dodała te słowa. Przecież logiczne jest to, że nie zabierze go na zawsze.

                Z oddali widzę jak siada przy jednej z ławek i zaczyna pisać. Żywcem przepisuję pracę nad, którą ja męczyłam się bite dwie godziny. Ona pewnie w tym czasie flirtowała z tym nowym. Czuję ból w moim sercu, który pojawia się zazwyczaj wtedy kiedy uświadamiam sobie jak bardzo jestem samotna.

                Kiedy podchodzę do Moor zauważam, że siedzi koło niej więcej osób niż na początku. Tak jak ona nie pofatygowali się, aby spełnić swój obowiązek. Przecież o wiele łatwiej spisać od nudziary Anastazji, ale po co raz na jakiś czas bez powodu się do niej odezwać i spytać jak się czuję. Przecież ona nadaję się tylko do dawania gotowych prac domowych.

                Bez słowa staję koło ławki i czekam aż około dziesięciu głów podniesie na mnie wzrok. Nie dzieję się tak. Czekam  pięć minut wtedy rozbrzmiewa dzwonek. Wszyscy bez wyjątku wstaję i biegną do szkoły. Nikt nie zwraca na mnie uwagi. Nikt nie mówi głupiego słowa dziękuję. Przez chwilę jak zahipnotyzowana wpatruję się w swój zeszyt samotnie leżący na ławce. Dopiero po chwili budzę się i w pośpiechu biorę go biegnąc do klasy.

Mam szczęście, że moją pierwszą lekcją jest akurat chemia. Naszą nauczycielką jest pani Smith, która szczerze nienawidzi swojej pracy, dlatego przeważnie na lekcję przychodzi pięć minut po dzwonku. Dopiero niedawno dowiedziałam się, że jest starą panną. Być może jest tak samo jak ja samotna, tyle tylko, że okazuję to w inny sposób.

                Wchodzę do prawie pełnej klasy i siadam przy swoim stałym stanowisku, które znajduję się na samym końcu klasy.

                Ubieram płaszcz ochronny oraz rękawice, a okulary zakładam na szyję. Jestem gotowa do zajęć kiedy wchodzi kobieta po czterdziestce z wściekle czerwonymi włosami na czubku głowy. Znudzenie biję od niej na kilometr.

                Po dosłownie minucie drzwi ponownie się otwierają. Przed sobą widzę tego samego chłopaka, który wczoraj siedział obok mnie na matematyce. Dziś znów wygląda olśniewająco, ale w przeciwieństwie do poprzedniego dnia postanowił się ogolić. Ubrany jest na czarno co jeszcze bardziej wyszczupla jego i tak chudą sylwetkę.

                Nauczycielka obrzuca go obojętnym spojrzeniem.

                -Siadaj gdziekolwiek. – mówi beznamiętnym tonem.

                Widzę jak chłopak rozgląda się po klasie. Wszystkie miejsca są już zajęte oczywiście oprócz tego obok mnie. W tym samym momencie, kiedy spoglądam ze złością w oczach na puste krzesło zostaję ono zajęte przez chłopaka. Szybko odwracam wzrok i zastanawiam się jakim cudem tak szybko się tu znalazł.

                -Ty serio nie masz żadnych przyjaciół? – pyta bezceremonialnie. W jego głosie słyszę nutkę ironii, której tak bardzo nienawidzę.

                -U mnie się nie rozmawia na lekcji panie Malik! Nie obchodzi mnie to, że jest pan nowy. Wszyscy mają dostosować się do tej zasady! – w tej chwili mam ochotę ucałować z wdzięczności nauczycielkę.

Pytanie chłopaka bardzo mnie zdziwiło. Nie wiedziałam jak mogłabym na nie odpowiedzieć. W ogóle dziwiłam się, że je zadał. Myślałam, że już nigdy w życiu się do mnie nie odezwie.

+++

                Na szczęście w klasie od języka angielskiego są pojedyncze ławki. W spokoju idę na tą lekcję. Później okazuję się, że to jedyna lekcja, na którą chodzę bez Malika.

                Myślałam, że będę miała godzinę przerwy od tego co działo się wcześniej. Przez całą lekcję sama musiałam robić doświadczenie, z którym nie mogły nadążyć dwie osoby. Na dodatek cały czas czułam na sobie wzrok mojego sąsiada. Znów byłam na siebie strasznie zła za to, że nie miałam odwagi zapytać się go dlaczego mi się tak przygląda. Później doświadczenie tak bardzo mnie pochłonęło, że przestałam zwracać na niego uwagę.

                Miałam wielką nadzieję, że na dzisiejszej lekcji języka angielskiego tak jak zwykle będziemy interpretować jakiś wiersz Szekspira, którego nasz nauczyciel był ogromnym fanem. Niestety tak jakbym miała mało atrakcji kazał nam napisać opowiadanie o tym kim chcemy być w przyszłości.

                To była moja udręka od dłuższego czasu. Nie wiedziałam kim tak naprawdę chcę być. Rodzice wielokrotnie mnie o to pytali. Chcieli szukać najlepszych uczelni w kraju, ale nadal nie byłam w stanie im odpowiedzieć. Kiedy  byłam dzieckiem marzyłam o tym, aby zostać psychologiem. Nie tak jak inne dziewczynki o byciu baletnicą, czy nauczycielką. Później uświadomiłam sobie, że to nie zawód dla mnie. Nie byłabym w stanie pomagać innym. Ja sama potrzebowałam pomocy, na domiar złego byłam za bardzo nieśmiała abym mogła swobodnie rozmawiać z nieznajomymi.

               

 

                W przyszłości chciałabym być…

                Zaczęłam, ale nic nie przychodziło mi do głowy. Do końca lekcji wpatrywałam się w prawie pusty kawałek papieru. W myślach dziękowałam Bogu za to, że ta praca była do oddania dopiero za parę miesięcy. Miałam jeszcze sporo czasu do przemyślenia tego wszystkiego.

 ~*~

Hej!

Wiem, że na razie rozdziały są nudne jak flaki z olejem, ale obiecuję, że niedługo wszystko się rozkręci.

Parę osób skarżyło się na czcionkę. Zmieniłam jej kolor, więc może teraz jest trochę lepiej?

WOW!!! - 30 OBSERWATORÓW!!! -nawet nie wiecie jak bardzo jestem wam wdzięczna :)))

Jeśli chcecie być na bieżąco i wiedzieć kiedy dokładnie pojawią się nowe rozdziały to zapraszam na moją PODSTRONĘ.