3

Z żalem w sercu widzę jak po Gabi i Klarę przyjeżdża szofer. Nienawidzę kiedy muszę na to patrzeć. Od zawszę muszę cisnąć się w obskurnym autobusie. W stu procentach jestem pewna, że w limuzynie należącej do rodziny Moor na pewno znalazłoby się miejsce dla mnie. Oto kolejny przykład na to jak bardzo je interesuję mój los.

                Droga do domu mija mi bardzo szybko. Niebo nadal jest zachmurzone, ale po deszczu pozostały jedynie kałuże znajdujące się w zagłębieniach nierównej drogi.

                Znów wchodzę do domu i staram się udawać, że jestem szczęśliwa. Prawda jest taka, że moi rodzice myślą, że z Gabi i Klarą jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami. Żyją w przeświadczeniu, że jestem otoczona wieloma znajomymi. Nie dziwi ich to, że rzadko poza szkołą wychodzę z domu. Myślą, że tak bardzo zależy mi na dobrych wynikach w nauce, iż postanowiłam spotykać się ze wszystkimi tylko w szkole. Nie wiem  dlaczego są ślepi na to co się naprawdę dzieje. Być może mieli już jakieś podejrzenia, ale wyrzucają to ze swojej świadomości. Przecież ich jedyne córeczka nie może być odludkiem. Już od urodzenia było mi narzucone, że mam się wyróżniać spośród tłumu i osiągać same sukcesy.

                Wraz z otwarciem drzwi do mojego pokoju z twarzy znika uśmiech. Widzę dobrze mi znane beżowe ściany pokoju, którym przydałaby się nowa warstwa farby. Centrum zajmuję duże dwuosobowe łóżko z baldachimem wykonane z masywnego drewna. Naprzeciwko stoi komoda, w której znajdują się wszystkie moje ubrania. Na niej można zauważyć zdjęcia sprzed lat, najczęściej jestem na nich razem z bratem. Na wszystkich szeroko się uśmiecham. Teraz jak ognia unikam fotografii. Wiem, że po pewnym czasie, ktoś zauważyłby smutek, kryjący się głęboko w moich błękitnych oczach. W jednym z rogów stoi półka zapełniona najróżniejszymi książkami od dramatów kończąc na horrorach. Obok niej znajduję się toaletka, której wcale nie chciałam, ale i tak została mi sprezentowana na moje czternaste urodziny. Moja mama stwierdziła, że powoli staję się kobietą, więc przyda mi się taki mebel. Do dziś nie wie, że od dawna nie siedziałam na jasnym krześle wyścielanym czerwonym aksamitem. Nie maluję się. Po prostu nie mam po co. Ludzie ledwo mnie dostrzegają. Mała warstwa makijażu nie zmieni tego.

                W kąt rzucam swój plecak. Zmęczona tym wszystkim kładę się na łóżku. Mam nadzieję, że zasnę i już nigdy się nie obudzę.

                Mimo to coś mi przeszkadza. Słyszę natarczywy dźwięk mojego telefonu. Z niechęcią wstaję i sięgam po niego. Ogarnia mnie niewyobrażalne zdziwienie, kiedy na wyświetlaczu widzę: KLARA.

                Czekam chwilę myśląc, że się pomyliła i połączenie zostanie za chwilę przerwane. Nie staję się tak. Niepewnie naciskam zieloną słuchawkę.

                -Długo miałam jeszcze czekać? – pyta

                -Przepraszam nie mogłam znaleźć telefonu.

                -Mniejsza z tym. Idziesz się przejść.

 Moje serce zaczyna szybciej bić.

                -Gdzie? – pytam, chcąc zagłuszyć ciszę.

                -No nie wiem. Tak ogólnie. Nudzi mi się.

                -OK; o której?

                -Za dziesięć minut w parku.

                Nie zdobywa się na zwykłe pożegnanie tylko od razu się rozłącza.

                Przez chwilę siedzę oszołomiona. W mojej głowie pojawia się myśl, że być może coś się poprawi. Szybko wyrzucam ją ze swojego umysłu. Nie chcę się zawieść. To byłoby zbyt bolesne.

                Na ramiona zarzucam kurtkę i wychodzę z pokoju. Informuje rodziców, że wychodzę, a oni uśmiechają się do mnie z kuchni, niczym rodzinka z reklamy płatków śniadaniowych.

                Nie lubię wolno chodzić stąd do parku dochodzę w parę minut. Siadam na pierwszej lepszej ławce i czekam na Klarę.
                Zjawia się po około piętnastu minutach kiedy już chcę wstawać i iść do domu przekonana, że to tylko głupi kawał, na który się nabrałam, ale widząc ją na horyzoncie przypominam sobie, że przecież ona nie jest Gabrielą.

                -Hej! Sorry, że się spóźniłam, ale moja siostra nie chciała mnie wypuścić z domu. Wiesz jaka ona jest.

Doskonale wiedziałam. Jej trzyletnia siostra była prawie ignorowana przez zapracowanych rodziców. Była pod ciągłą opieką niani. Nic dziwnego, że kiedy poczuła odrobinę siostrzanej miłości najchętniej nigdy nie rozstawałaby się z krewną. Współczuję jej. Już od najmłodszych lat jest odrzucana.

                -Nic nie szkodzi.

                -Dzięki, że zgodziłaś się przyjść. Gabi jest umówiona z tym nowym, no wiesz Zayn’em. Strasznie mi się nudziło.

Słysząc jej słowa czuję jak krew odpływa mi z twarzy. Od razu tracę ochotę na wszystko. Może i nieświadomie, ale wbiła mi nóż w serce. Do końca miałam nadzieje, że spotkała się ze mną, ponieważ najnormalniej w świecie miała na to ochotę. Okazało się, że to był akt jej desperacji.

Przez resztę naszego spotkania nie mówię prawię nic. Klara jak to ma w zwyczaju swoim donośnym głosem zagłuszała przejeżdżające samochody. Prawie cały czas mówi o zakupach i Tomie, który podoba jej się od przedszkola, ale nie odezwał się do niej od czasu przedstawienia w piątej klasie. Cały czas narzeka na to, że chłopak do niej nie zagada, a jest pewna, że skrycie się w niej podkochuję. Mimo wszystko dziś najwięcej czasu poświęcała mówieniu o pewnie niedługo nowej parze, a mianowicie Zayn’ie i Gabi. Od czasu, kiedy przedstawiłam ich sobie nawzajem w stołówce plotki nie cichną. Czasami mam okazję usłyszeć zdesperowane szepty dziewczyn, które z zazdrości aż się gotują. Szczerze, wcale nie mam ochoty zagłębiać się w szczegóły ich życia miłosnego.

                Właśnie z tych powodów niemal uśmiecham się, kiedy słyszę dźwięk jej telefonu. Okazuję się, że to jej matka, która wróci trochę później do domu. Klara musi wracać i opiekować się swoją młodszą siostrą, ponieważ niania, za chwilę skończy swoją pracę.

                Kładę się do łóżka i dla odmiany dziś cieszę się, że nie mam nic zadane. Jestem tak wykończona udawaniem, że prysznic odkładam na rano. Zasypiam. Mój sen jest przepełniony pustką, tak samo jak moje życie.

+++

                Wchodząc do klasy od języka angielskiego na moment staję w progu myśląc, że pomyliłam się. Dostrzegając uczniów, z którymi chodzę na te zajęcia stwierdzam, że moje przemyślenia były błędne. Siadam na swoim miejscu, które nie wiem jakim cudem nie zostało jeszcze zajęte.

                Otóż w klasie znajduję się jeszcze raz tyle uczniów niż zawsze. Mimowolnie zauważam Gabriellę i Zayn’a siedzących obok siebie. Dziewczyna z zaangażowaniem coś mu tłumaczy. Natomiast on patrzy na swoje paznokcie z wielkim zaciekawieniem. Widać, że jest znudzony.

                Szybko odwracam od nich wzrok. Nie chcę aby ktoś pomyślał, że jestem kolejną zazdrosną dziewczyną. To dopiero by było. Największa kujonka w szkole zakochała się!

                Żeby przestać myśleć o tej parze nasłuchuję, aby usłyszeć co jest powodem tego zamieszania. Harmider jest tak wielki, że nie udaję mi się wyłapać ani jednego sensownego zdania. Gdybym była normalna obróciłabym się do Melisy oraz Carter i spytałabym się o co chodzi, ale ta cholerna nieśmiałość obezwładnia mnie.

                Po dzwonku od razu do klasy wchodzi wysoki i chudy mężczyzna. Ma pociągłą bladą twarz, którą zdobi parę piegów. Jego długi i garbaty nos jest wyraźnie za duży w proporcji do twarzy. Na czubku głowy znajduję się jedynie kępka rudawoblond włosów. Ubrany jest w sztruksowe, zielone spodnie oraz koszulę w czerwoną kratę. Zdecydowanie nie należy do osób atrakcyjnych, na dodatek widać, że nie ma gustu.

                -Witajcie! Jestem Jeremiasz Wild. Wasza nauczycielka ma urlop, dlatego przez jakiś czas będę ją zastępował. Uczę także w innym liceum i nie mogę być tutaj za długo stąd taka duża ilość uczniów w jednej klasie. Mam nadzieję, że będzie nam się dobrze współpracowało. Na początek zapraszam was na zajęcia teatralne, które prowadzę dla wszystkich chętnych nie tylko z liceum. Niestety nie udało nam się jeszcze wystawić żadnej sztuki. W tym roku postanowiłem to zmienić. Dzięki zgodzie pani dyrektor dwóch z was będzie miało zaszczyt zagrać główne role, w przedstawieniu. Może jacyś chętni.

                Nastała cisza. Nikt najwyraźniej nie był zainteresowany jego propozycją.

                -Tak. Zostałem o tym uprzedzony, ale na szczęście sam mogę wybrać kogoś pośród was. – Swoim badawczym wzrokiem zaczął rozglądać się po klasie. – Może jednak ktoś jest chętny. Obiecuję, że jeśli ktoś się zgodzi na koniec dostanie wyższą ocenę.

Propozycja była kusząca, ale nie za cenę ośmieszenia się przed wszystkimi.

 Jeszcze raz przebiegł wzrokiem po klasie i ku mojej udręce zatrzymał się na mnie. Chciałam się modlić o to, aby się pomylił, aby patrzał na kogoś innego, ale przerażona zapomniałam wszystkie modlitwy. Czułam jak na moją twarz wpełza rumieniec. Nienawidziłam, kiedy ktoś przez tak długi czas mnie obserwuję.

-Ty. – Wcale bym się po nim tego nie spodziewała, ale wskazuję na mnie palcem. Wiem, że nie powinno patrzeć tylko na wygląd, ale w tej chwili tak bardzo go nienawidzę, że niemal cieszę się z tego, że nie jest zbyt atrakcyjny. Chyba zacznę nienawidzić go tak bardzo, że będę mu życzyć wszystko co najgorsze.– Jak się nazywasz?

-Anastazja Lewis. – mówię lekko drżącym głosem.

-Świetnie, czyli mamy już całą obsadę.

-Jak to całą obsadę. Przecież miał pan wybrać dwie osoby. – odzywa się Simon. Klasowy lizus i kujon, który słynął ze swoich czarnych, kręconych włosów i szarych niemal bezdusznych oczu.

-Pan Malik za swój występek jest obowiązkowym uczestnikiem naszego przedsięwzięcia.

Tak, a ja niby nie jestem do tego zmuszona.

-Nasza sztuka Szekspira stanie się sławna w całym kraju.

Słysząc nazwisko autora od razu wiem, że to nic dobrego nie wróży.

-Jak konkretnie będzie się nazywała ta sztuka. Bardzo chętnie bym ją obejrzała. – odzywa się pełnym słodyczy głosem Gabriel’a.

-„Romeo i Julia”. – mówi przez zaciśnięte usta Zayn. Te słowa spadają na mnie jak grom przytłaczając mnie. Widząc ciekawskie spojrzenia uczniów skierowane w moim kierunku chcę stać się niewidzialna.

 ~*~

Hej! 

Nareszcie coś zaczyna się trochę dziać :)

 Jej na prawdę czytając niektóre komentarze doznałam szoku. Jak niektórzy już wiedzą charakter Anastazji jest trochę podobny do mojego, znaczy już nie jestem tak nieśmiała, że boję się do kogoś odezwać, ale jednak. A kiedy widzę, że ktoś twierdzi, że on ma tak samo to jestem strasznie zdziwiona, bo jeszcze nigdy nie spotkałam osoby, która byłaby do mnie podobna. 

TUTAJ - podaję dokładne daty dodania nowych rozdziałów.

Nie będę dodawać bohaterów, ani ich zdjęć, bo chcę abyście sami sobie wyobrazili jak oni wyglądają. Wiem, że na razie nie ma za dużo opisów wyglądu, ale to się jeszcze zmieni :) Może później jak pojawi się trochę więcej ludzi to rozpisze ich charaktery itd. 

Dziękuję za miłe komentarze, które dają mi wielkiego kopa w d*** i przez to biorę się do dalszego pisania :D

 

xx