6 - Gabriella

Cały tydzień minął mi zaskakująco szybko, ale zarazem monotonnie. Nie miałam dalszych ataków paniki co wcale nie znaczyło, że czułam się lepiej. Tylko raz wyszłam do kina razem z Klarą. Resztę spędziłam samotnie zaszyta w ogromnym domu czasami mając wrażenie, że pochłania mnie.

Uwielbiałam soboty. Mogłam spać do woli, a później robić co mi się żywnie podoba, przy okazji nie musiałam patrzeć na szczęście Anastasi i Zayna.

Tak naprawdę dopiero po jej ostatnim wystąpieniu zdałam sobie sprawę z tego, że ta dwójka jest sobie naprawdę bardzo bliska. Myślałam, że ze strony Zayna to tylko chwilowa fascynacja, która mimo wszystko odrobinę się przedłużyła. Cały czas miałam wrażenie, że dziewczyna próbuje pokazać mi, że jest lepsza ode mnie skoro ona mogła go mieć, a ja jedynie parę razy miałam okazję zasmakować jego różowych, pełnych warg.

Mam ochotę płakać. Byłam tak zaślepiona tym, że pragnęłam być w centrum uwagi, że nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, że osoby wokół mnie są ważniejsze od tego. W efekcie jestem niemal sama. Została mi tylko Klara, którą niestety również zaniedbuje.

Nie chcę takiego życia, ale niby w jaki sposób mam to wszystko naprawić? Poza tym czy będę w stanie zmienić swoje przyzwyczajenia, które w końcu tak bardzo są we mnie zakorzenione?

+++

O poranku dziwny dźwięk dochodzący zza okna wyrywa mnie z objęć Morfeusza. Znów niemal wyrywam sobie włosy z głowy i ze złością szarpię zasłony, niemal je rozdzierając.

Pojedyncze promienie słońca wpadające do środka oślepiają mnie na moment co tylko jeszcze bardziej mnie denerwuje.

Dopiero później zauważam wysoką sylwetkę mężczyzny. Jego ciemne włosy są potargane tak jakby dopiero co wstał z łóżka i zapomniał użyć grzebienia. Widzę lekki zarost na twarzy, który mimo wszystko nie razi swoim nadmiarem, a jedynie dodaje mu męskości. Nawet z tej odległości wiem, że jego oczy mają kolor hipnotyzującej czerni. Chłopak ma na sobie jedynie czarne jeansy, które nisko opadają na jego biodrach. Widzę jak przy każdym jego ruchu napinają się wszystkie mięśnie, a pot drobnymi kropelkami spływa po jego ciele.

Wielokrotnie mijałam Keitha Blackburn na korytarzu szkolnym. Nie uszło mojej uwadze to, że jest przystojny, ale nigdy nie zdawałam sobie sprawy z tego jak bardzo może być seksowny.

Zaraz, zaraz…. Ale dlaczego do cholery kosi trawę w moim ogrodzie?

Po chwili zaczynam zapominać o tym zaskakującym widoku i cała złość wraca. Narzucam na siebie jedynie pierwszą lepszą bluzę jaką znajduję w szafie i wybiegam na dwór.

Zaczynam dodatkowo irytować się kiedy muszę przekrzykiwać to paskudne urządzenie po to, aby chłopak zwrócił na mnie uwagę.

Dopiero po paru minutach łapię jego zdziwione spojrzenie. Wyłącza to diabelskie urządzenie i otwiera usta aby coś powiedzieć, ale nawet nie dopuszczam go do głosu.

-Co ty tutaj do cholery robisz? – wykrzykuję.

-Pracuję? – ton jego głosu jest pytający co doprowadza mnie do furii.

-Mnie się pytasz? Skąd mam to wiedzieć?!

-Myślałem, że rodzice poinformowali cię o wszystkim. – Unosi jedną brew.

-Tak się składa, że nie mówią mi o niczym, więc bądź tak łaskawy i w końcu odpowiedz na moje pytanie, bo wierz mi lub nie, ale nie ma nic przyjemnego w budzeniu się przy akompaniamencie kosiarki! – krzyczę na tyle głośno, że jestem niemal pewna, iż następnego dnia będę miała zdarte gardło. Kiedy widzę, że kącik jego ust unosi się ku górze, zdaje sobie sprawę, że jest rozbawiony całą tą sytuacją. Mam wrażenie, że za chwilę rzucę się na niego i rozszarpię tą przystojną buźkę.

-I wstając z łóżka nawet nie pomyślałaś o tym, aby ubrać się, czy też ogarnąć fryzurę? – pyta tym razem nie powstrzymując już uśmiechu.

Mija trochę czasu zanim dochodzą do mnie jego słowa.

Mechanicznie spoglądam w dół i zauważam, że na sobie mam jedynie różowe, ledwo zakrywające pośladki szorty i obcisłą bluzkę, oczywiście bez stanika, spod której wystają moje sutki witając się z chłopakiem. Cieszę się, że przynajmniej nie zapomniałam na ramiona zarzucić bluzy i w tym momencie okrywam się nią szczelnie mając nadzieję, że uda mi się ukryć jak najwięcej.

Na myśl o tym, że nawet nie spojrzałam w lusterko przed wyjściem robi mi się słabo. Doskonale wiem, że zaraz po przebudzeniu moje włosy są powykręcane w każdym kierunku świata.

Nabieram gwałtownie powietrza i spotykam rozbawione spojrzenie chłopaka. Jak najszybciej odwracam się od niego i idę w kierunku domu.

-Jeszcze sobie z tobą porozmawiam. – rzucam w jego kierunku groźbę. Odpowiada mi jedynie jego zachrypnięty śmiech.

+++

-Co on tam w ogóle robi? – pytam wparowując do kuchni, po której krząta się pani Pearson zapewne już przygotowując obiad. – Czy rodzice nie zostawili mi żadnej wiadomości?! – ledwo powstrzymuje się od krzyku.

-Proszę się uspokoić, panienko. Państwo Moor nie zostawili żadnej wiadomości, ale wiem, że chłopak od dziś zaczyna tutaj pracę.

-Ale jak to? Dlaczego do cholery znów o niczym nie wiem?!

-Rodzice panienki są bardzo zapracowani. Poza tym musieli jak najszybciej znaleźć kogoś do pomocy w ogrodzie. W końcu nie mogą zostawić takiego dzieła bez opieki. – Jestem w szoku, że ta kobieta może być tak bardzo opanowana.

-Czy wie pani coś więcej o tym? – drążę dalej temat.

-Wiem, że na pewno będzie pracował tutaj w weekendy. Nie wiadomo mi nic więcej.

-Cudownie! – wykrzykuje i idę do swojego pokoju.

-Proszę zjeść śniadanie! – wykrzykuje kobieta.

-Później!

Pośpiesznie przebieram się i widząc swoje odbicie w lustrze mam ochotę zapaść się pod ziemie. Moje włosy wyglądają jeszcze gorzej niż się tego spodziewałam. Parę minut siłuję się z grzebieniem, aby udało mi się doprowadzić je do w miarę normalnego stanu. Nie przejmuje się zbytnio makijażem, nie mam zamiaru starać się ładnie wyglądać dla kogoś takiego jak Keith. Nie ważne jak bardzo byłby seksowny. Ubieram sportowe ciuchy i biorę kluczyki od samochodu.

Spoglądam na zegarek i zauważam, że jest dopiero 7:30. Siłownia zostanie dopiero otwarta za pół godziny. Krzywię się na ten widok, ale chcę jak najszybciej wyjść z tego domu wariatów, nawet gdybym miała czekać na pustym parkingu.

Schodzę na dół i od razu do moich uszy dochodzą fragmenty rozmów i dźwięczny śmiech należący do Keitha.

Nie ma w ogóle szans, abym przeszła obok kuchni niepostrzeżona, ale i tak próbuję.

-Panienka nie zjadła jeszcze śniadania. – zauważam różnicę w jej głosie. Jest o wiele bardziej oficjalny niż był wtedy kiedy rozmawiała z tym okropnym osobnikiem siedzącym właśnie w MOJEJ kuchni, przy MOIM stole, w dodatku na MOIM miejscu.

-Nie jestem głodna. – mówię oschle nawet na nią nie spoglądając.

-Śniadanie to najważniejszy posiłek dnia. Tym bardziej, że panienka będzie wykonywała ćwiczenia fizyczne. Nie będzie miała panienka w ogóle siły. – kontynuuje, a ja niemal mam ochotę przewrócić oczami. Słyszałam tą śpiewkę już chyba z milion razy i jestem pewna, że potrafiłabym wyrecytować ją nawet w gdyby ktoś obudził mnie w środku nocy.

-Niech pani da jej spokój. Księżniczka Gabriella nie zniży się do tego, aby usiąść przy tym samym stole co ja. – Prześmiewczy ton jego głosu sprawia, że z całych sił zaciskam dłonie w pięści. Za kogo on  w ogóle się uważa, aby wygadywać takie rzeczy. Skąd w ogóle może wiedzieć co jest powodem tego, że nie chcę zjeść śniadania.

Biorę głęboki oddech i zaczynam kierować się w kierunku kuchni. Nie mogę powstrzymać się od tego, aby nie utrzeć mu nosa. Jednak szybko zatrzymuję się przy wejściu.

Widzę jak chłopak popijając sok pomarańczowy taksuje moją sylwetkę. Od razu zaczynam żałować, że jak na razie nie udało mi się zrzucić choćby kilograma. Wtedy na pewno czułabym się o niebo lepiej z jego wzrokiem na moim ciele.

Spoglądam na niego marszcząc brwi. Chcę aby przestał.

-O co ci chodzi? – pyta.

-Siedzisz na moim miejscu.

-Ohh przepraszam jak najmocniej. – Gwałtownie podnosi się z mojego miejsca znajdującego się naprzeciwko okna, a jego głos ocieka sarkazmem. Staje przede mną kłaniając się. – Wasza wysokość, błagam o wybaczenie. – kontynuuje prześmiewczym tonem. Chyba pierwszy raz w życiu mam tak wielką ochotę kogoś uderzyć.

-Keith, przestań. – odzywa się pani Pearson. – Jesteś niemiły. – twierdzi, a uśmiech chłopaka pogłębia się jeszcze bardziej, ale mimo to zajmuje jedno z wolnych miejsce. Niestety znajduje się ono dokładnie naprzeciwko mnie.

-Co przygotować dla panienki? – pyta kobieta.

-Tylko wodę.

-Serio? Nawet nie jesteś w stanie podnieś swojego tyłka, aby nalać sobie wody. Tylko ktoś musi ci usługiwać nawet w tak banalnych rzeczach. – tym razem w ogóle nie jest rozbawiony. Na jego twarzy maluje się złość. Nie rozumiem dlaczego ta sytuacja jest dla niego tak bulwersująca. Dla mnie to normalne. Pani Perason od zawsze robi dla mnie to o co poproszę.

-Keith. – Jej głos jest odrobinę bardziej ostry.

Wstaję gwałtownie niemal przewracając krzesło i nie zważając na lekkie zawroty głowy pewnym krokiem podchodzę do szafki, w której jak sądzę znajdują się szklanki. Niestety trafiam na tą w której znajdują się kubki. Jednak staram się nie pokazać po sobie zakłopotania i biorę jeden z moich ulubionych. Pośpiesznie napełniam go wodą i znów zajmuje miejsce dokładnie naprzeciw niego. Mam ochotę zetrzeć ten szyderczy uśmiech z jego twarzy.

-Woda w kubku. Naprawdę? – odzywa się ponownie, ale wiem, że tym razem jest naprawdę rozbawiony tą sytuacją.

-Nie pomyślałeś, że po prostu tak lubię?

-Tak. Oczywiście. – Bierze kolejny łyk soku pomarańczowego nie spuszczając ze mnie wzroku.

-Dla panienki też jajecznica, czy coś innego? – cieszę się, że pani Pearson ponownie się odzywa.

-Nie. Woda wystarczy. – odpowiadam.

Widzę niezadowolenie wypisane na jej twarzy, ale wiem, że nie będzie znów forsowała się namawianiem mnie do zjedzenia czegokolwiek. Jednak kiedy do moich nozdrzy dochodzi zapach jajek do ust napływa mi ślinka. Nie pamiętam kiedy ostatnio jadłam cokolwiek.

-Świetnie więcej będzie dla mnie. – mówi po czym bierze talerz niemal po brzegi wypełniony jedzeniem. Znów przełykam ślinę. Nie mogę oderwać wzroku od żółtych i białych kawałeczków, bez których jeszcze niedawno nie potrafiłam się obyć. – Jesteś pewna, że nie chcesz. Wiesz, mogę się podzielić. – mówi znów się uśmiechając. Dlaczego do cholery jasnej on tak często się uśmiecha?

-Nie. Myślę, że pani Pearson będzie mogła zrobić dla mnie nową. – Nie spuszczam z niego wzroku. Chcę go tym tak zirytować jak on mnie.

-Tak, oczywiście. – odzywa się kobieta głosem pełnym ulgi.

-Z jednego jajka. – komentuje po chwili kiedy wyciąga 3 sztuki z lodówki. Z głębokim westchnięciem chowa resztę. Wiem, że najchętniej skomentowałaby to jak mało jem, ale wie, że nie może, bo wystarczy tylko jedno moje słowo i może pożegnać się ze swoją pracą, której na pewno bardzo potrzebuje.

Nadal staram się nie spuszczać wzroku z chłopaka, a okazuje się to być jeszcze trudniejsze niż myślałam. Choć powoli przeżuwa swoją porcje to również nie przestaje na mnie patrzeć. Jeszcze mocniej zaciskam rękę na kubku i kiedy już nie potrafię wytrzymać napięcia biorę z niego mały łyk. Nie mogę wytrzymać siedzenia bezczynnie w dodatku kiedy on rejestruje każdy mój nawet najmniejszy ruch.

Staram się nie myśleć o tym jak seksownie wygląda po narzucenia na spocony tors zwykłego białego podkoszulka, który na kimś innym wyglądałby jak szmata.

Pani Perason ratuje mnie od niebezpiecznych myśli stawiając przede mną moją porcję.

W ręce biorę widelec i z przyjemnością zaciągam się kuszącym zapachem.

-A pani nie je? – odzywa się nadal nie spuszczając ze mnie wzroku. Chyba pojął zasady tej gry.

-Nie. Ja już wcześniej zjadłam śniadanie. – odpowiada zapewne mile zaskoczona tym, że ktoś się nią zainteresował. Ja nigdy wcześniej nie pytałam się o to jak się czuje, czy czegoś potrzebuje. Od razu nachodzi mnie dziwne uczucie. To chyba wyrzuty sumienia. Zdaję sobie sprawę z tego, że traktuję ją jak robota, który zrobi wszystko czego tylko zapragnę. Myślę, że po części jest zadowolona z tego, że tak rzadko z własnej woli zaglądam do kuchni. Przynajmniej ma święty spokój, a do tego dochodzi jeszcze to, że moich rodziców niemal nigdy nie ma w domu.

Biorę pierwszy mały kęs, a gama smaków niemal eksploduje na moim języku. Czuję jak zaczyna burczeć mi w brzuchu i ledwo powstrzymuję się od tego, aby w zastraszającym tempie nie pochłonąć jedzenia.

Widzę, że Keith wstaje z miejsca i zauważam, że niesie swój brudny talerz do zlewu. Doskonale wiem, że choć pani Perason ma do swojej dyspozycji zmywarkę to nigdy z niej nie korzysta. Skoro woli niszczyć swoje dłonie detergentami to proszę bardzo.

Lekko marszczę brwi śledząc każdy jego ruch. Doskonale wiem, że przed chwila robił dokładnie to samo ze mną.

Ponownie siada na swoim miejscu i do końca opróżnia szklankę z sokiem.

-Nie musisz już wracać do pracy? – pytam po chwili kiedy nadal siedzi na swoim miejscu.

-Mam godzinną przerwę. – stwierdza.

-Ah. – Ostatkiem sił powstrzymuję się od tego, aby skomentować, że jego praca jest za dobra, ale wiem, że na pewno próbowałby się o to na mnie odegrać. Na pewno jego argumentem byłoby to, że sama nie pracuje.

-Jak długo masz zamiar to jeść. Przecież na pewno już jest zimne. – wskazuje na mój talerz, który powoli opróżniam.

-Szybkie jedzenie nie jest zdrowe.

-A może po prostu ci nie smakuje. Ja chętnie zjem resztę.

-Bardzo mi smakuje. Jak możesz nie być już w pełni najedzony?

Wzrusza po prostu ramionami i nadal mnie obserwuje. To staje się do tego stopnia nieznośne, że niemal rzucam widelcem.

-Możesz szanownie z łaski swojej przestać się na mnie patrzeć kiedy jem.

-Nie bój się nie powiem nikomu, że masz tak przyziemne potrzeby jak jedzenie.

-Nie o to chodzi… - Poddaje się i spuszczam wzrok na swój posiłek. Na widelec nakładam kolejna mała porcję, po czym powoli ją przeżuwam. Staram się zacząć odrobinę szybciej jeść. Chcę skończyć swoja porcję i jak najszybciej się stąd ulotnić, ale po paru minutach mój żołądek zaczyna się buntować. To jak na razie odrobinę za dużo. Odkładam widelec krzywiąc się.

-A nie mówiłem, że zimne nie będzie smaczne. – odzywa się, ale ignoruje go. Po prostu wstaję ze swojego miejsca i powoli masuję brzuch.

-Dobrze się panienka czuje? – odzywa się kobieta.

-Taaa.. – mówię odrobinę za bardzo przeciągając. Znów mam zawroty głowy i mam wrażenie, że coś za chwilę rozsadzi mój brzuch. Łapię się futryny, bo mam wrażenie, że za chwilę się przewrócę.

-Panienko? – słyszę.

-Hej, wszystko z tobą OK. – Czuję jego dłonie na talii. Choć jego uścisk jest stanowczy to dziwnie delikatny. Napotykam jego czekoladowe oczy. O dziwo są przepełnione strachem i troską.

-Nie dotykaj mnie! –wykrzykuję. Gwałtownie wyszarpuje się z jego uścisku i wybiegam z domu zostawiając zszokowanego chłopaka.

___________________________________

Przepraszam, że tak długo musieliście czekać. Nie macie się czym martwić nie mam w ogóle zamiaru zawieszać tego bloga. Po prostu tyle rzeczy się dzieje, że nawet nie zdaję sobie sprawy z tego jak szybko leci czas. Mimo to będę się starać jak najczęściej coś pisać i publikować. 

Choć nieraz mnie to denerwuje to momentami bardzo motywuje. Chodzi mi tutaj o wasze pytania dotyczące tego kiedy pojawi się kolejny rozdział. Ale oczywiście nic nie daje większego kopa niż wasze cudowne komentarze. Dlatego proszę o choćby jednozdaniową opinię, która sprawi, że będzie mi się chciało poświęcić choćby chwilę dziennie na pisanie. 

Kocham was bardzo i jeszcze raz proszę o komentarze :D

Zapraszam na mojego bloga z recenzjami książek: LINK