2 - Gabriella

Znów jestem na pustyni. Staram się biec przed siebie, ale mam wrażenie, że słońce boleśnie przypieka moją skórę, a piasek wpada do oczu, przez co wszystko zlewa się w jedną niewyraźną mgłę. Z każdym krokiem jest coraz gorzej.  W dodatku zaczynam wyczuwać czyjąś obecność. Po chwili zaczynam wyraźniej słyszeć kroki tuż za mną. To dziwne, ponieważ piasek powinien tłumić dźwięki tego typu. Czuję, że zwalniam. Moje gardło wydaje się być palącą ranę, a ja oddałabym bardzo wiele za choćby krople wody. Po chwili zauważam przed sobą przepaść. Nie wiem co mam robić moje serce przyśpiesza. Jeśli się zatrzymam dopadnie mnie mój prześladowca. Jeśli będę biegła dalej, zabiję się. Dzieje się coś wbrew mojej roli. Potykam się. Mój oddech przyśpiesza jeszcze bardziej. Mam ochotę płakać i błagać o litość, ale kiedy w końcu zauważam twarz mojego prześladowcy zamieram.

Anastasia spogląda na mnie z politowaniem. Wiem, że nie ma nawet najmniejszej chęci aby mi pomóc.

Zrywam się gwałtownie z łóżka. Z trudem powstrzymuję krzyk oddychając ciężko. W moich oczach stają łzy mimo tego, że wiem, iż to nie działo się naprawdę.

Jestem już zmęczona tym wszystkim. Nie pamiętam kiedy ostatnio spałam spokojnie. Niemal każdej nocy śni mi się coś okrutnego.

Moja koszulka jest lepka od potu, a dłonie nadal drżą, ale zmuszam się do wstania z łóżka. Biorę szybki prysznic i wskakuje na wagę. Na szczęście liczby od ostatniego razu nie zmieniły się. Przynajmniej jedna dobra wiadomość na dziś. Ubieram strój sportowy, wypijam szklankę wody i choć dopiero świta wychodzę na dwór.

Cieszę się, że już jest wiosna. Dzięki temu nie muszę podporządkowywać się godzinom otwarcia siłowni. Mogę wychodzić kiedy mi się żywnie podoba i przy okazji nie zamarznę na kość. Przy pierwszym kilometrze mam lekką paranoję wynikającą z mojego snu, ale później daję się ponieść i po niemal godzinie, kiedy ból wszystkich mięśni jest nie do zniesienia wracam do domu.

Biorę kolejny szybki prysznic i sprawdzam wagę. 100 gram mniej. Cieszę się, że ten wysiłek się opłacał.

Kiedy schodzę na dół słyszę cichą rozmowę dobiegającą z kuchni. Mimo tego, że jest niedziela moi rodzice szykują się do pracy. Dla nich nie istnieje coś takiego jak wolny weekend.

-Dzień Dobry. – mówię wchodząc do środka.

Ojciec tradycyjnie w swojej białej koszuli i ciemnych spodnich czyta poranna gazetę co chwilę spoglądając na swój złoty zegarek. Natomiast matka przegląda się w lusterku przygładzając niesforne kosmyki, które ośmieliły się zniszczyć jej perfekcyjny kok.

Pani Pearson przygotowuje dla nich śniadanie.

-Dzień Dobry, kochanie. Zjesz z nami? – odzywa się moja matka nawet na mnie nie spoglądając.

-Nie, dziękuję, już jadłam. – kłamię. Wielokrotnie słyszałam komentarze na temat tego, że powinnam więcej jeść. Niestety mało kto rozumie to, że potrzebuję mniej pożywienia niż przeciętny człowiek. Poza tym duża ilość jedzenia może sprawić, że przytyje do czego w żaden sposób nie mogę dopuścić.

+++

Następnego dnia znów muszę iść do szkoły. Nigdy wcześniej nie miałam problemu z tym, że muszę przebywać tam tyle godzin. Na lekcjach dawałam sobie radę, a w czasie przerwy mogłam cieszyć się zainteresowaniem ze strony płci przeciwnej co niezwykle podnosiło mnie na duchu i sprawiało, że miałam dalszą motywację do tego, aby trenować dalej. Niestety wszystko zmieniło się wraz z przybyciem zabójczo przystojnego Zayna Malika.

Fascynowała mnie świadomość tego, że choć jest mną zainteresowany to usilnie stara się mnie ignorować. Głupia nawet przez chwilę nie myślałam, że to wcale nie udawanie. Byłam dla niego nikim i przy pierwszej lepszej okazji pobiegł do Anastasi.

Lata starań o to, aby być lepszą od niej poszły na marne. On miał być mój, a tymczasem ta żmija, nie wiem jakim cudem uwiodła go.

Czasami czuję się jakbym znalazła się w jednym z tych wyidealizowanych filmów. Odkąd chodzimy do Liceum nie przypominam sobie, aby jakikolwiek chłopak choćby na nią spojrzał. To wszystko dzięki plotką, które wymyśliłam na jej temat. Myślałam, że Zayn również we wszystko uwierzy. Jednak potem katastrofa ciągła za sobą katastrofę.

Wszystko przez to cholerne przedstawienie!

Wchodzę do stołówki i z całych sił staram się nie spoglądać w kierunku ich stołu. Udaje mi się dosłownie przez parę minut, ale później nie mogę wytrzymać. Muszę sprawdzić czy na pewno znów tam są.

Ich stadko baranów w komplecie znów śmieje się z najmniejszych bzdetów. Choć Zayn i Anastasia siedzą przy tym samym stoliku to mam wrażenie, że  w ogóle nie interesują się tym o czym rozmawia reszta. Dziewczyna opiera głowę o jego ramie, a ten gładzi ją po włosach i niemal co chwilę całuje ją w czoło.

Bardziej niż wcześniej cieszę się, że nic nie zjadłam, bo teraz mam wrażenie, że za chwilę zwymiotuję tym bardziej, że mam wrażenie, iż Zayn Malik to wcale nie ta sama osoba. Pamiętam wielokrotnie jak opierałam się o jego bark, a on nawet nie zaszczycił mnie jednym spojrzeniem, a co dopiero mówić o dotyku tak pełnym czułości.

Na szczęście w porę przychodzi moja kolej i kupuje jedno jabłko i butelkę wody. Oczywiście, aby uniknąć zbędnych i nadzwyczaj irytujących pytań muszę zachowywać pozory. Na pewno wypiję wodę, ale jabłko oddam Klarze, która może jeść do woli.

Siadam na swoim stałym miejscu i od razu czuję przejmujące zimno. Choć nigdy nawet przez chwilę nie pomyślałam o tym, że jestem zakochana w Zaynie to momentami brakuje mi jego obecności. Zawsze w stosunku do mnie był zimny jak kamień. Nawet teraz nie mam pojęcia kim naprawdę jest, ale świadomość tego, że jest blisko zawsze sprawiała, że dzień stawał się lepszy.

Po chwili dołącza do mnie Klara. Swoje brązowe włosy zaplotła w warkocza, którego przerzuciła przez ramię. Ubrała dopasowaną sukienkę w kwiatki i do tego czarne sandałki na niezbyt wysokim obcasie. Czasami zazdroszczę jej tak wspaniałej figury, o którą w ogóle nie musi się starać.

-Hej! Gdzie podziewałaś się cały dzień? – pyta uśmiechając się szeroko. To jej pytanie, które sugeruje, że godzina, w czasie której nie mamy razem lekcje to dla niej jak cała wieczność.

Czasami poważnie zastanawiam się nad tym dlaczego nadal się z nią przyjaźnię, ale kiedy rozglądam się po naszym niemal pustym stoliku zdaję sobie sprawę z tego, że gdyby nie ona to zamieniłabym się rolą z wcześniejszą wersją Anastasi.

Mimowolnie spoglądam w jej kierunku i widzę, że w tym momencie gwałtownie gestykuluję tłumaczy coś chłopakowi. Porównuje swój stolik do jej i okazuje się, że to do czego usilnie starałam się nie dopuścić stało się.

Wcześniej byłyśmy dla siebie naprawdę ważne. Jak to się stało, że w tak krótkim czasie mogłam ją znienawidzić?

Po prostu posiadała wszystko to czego ja nie miałam.

Kochającą rodzinę, do której potem dołączył jej brat – Ja nie miałam rodzeństwa i prawdopodobnie nigdy nie będę go posiadać.

Wielu przyjaciół, którzy akceptowali ją bez względu na jej wygląd czy zachowanie. – Moją jedyną przyjaciółką była właśnie ona i Klara.

Wystarczyło pstryknięcie palcem, a kochana Anastasia miała wszystko. – Ja musiałam zapracować nawet na miłość rodziców. Do dziś muszę walczyć o każdą sekundę ich uwagi.

____________________________________________

Przepraszam za wszystkie ewentualne błędy, ale nawet nie sprawdziłam tego rozdziału. Prawdopodobnie gdyby nie to, że jutro wracam do szkoły :( rozdział jeszcze by się nie pojawił, ale wiem, że przyszły miesiąc może być na prawdę trudny i nie wiem kiedy będę miała możliwość opublikowania czegokolwiek.

Na szczęście przez ostatnie 2 tyg w końcu spotkało mnie coś niesamowitego, co na prawdę od dawna nie pojawiało się, a mianowicie ukochana wena. Jakimś cudem udało mi się trochę napisać, więc w najbliższym czasie rozdziały nie będę dodawane np: co pół roku :)

 Dla tych, którzy jeszcze nie ogarniają o co chodzi zapraszam do przeczytania poprzedniego rozdziału i notki pod nim, w której mniej więcej wszystko jest wytłumaczone.

Oczywiście tradycyjnie proszę o komentarze i dziękuję za ogromną dawkę motywacji, której mi dostarczyłyście pod rozdziałem 1.

PS: OBIECUJE, ŻE JUŻ OD NASTĘPNEGO ROZDZIAŁU BĘDZIE O NIEBO CIEKAWIEJ ;D

Pozdrawiam :*