3 - Zayn

-Jak to jutro wyjeżdżasz? – pyta lekko drżącym głosem.

Mimo powagi sytuacji nie potrafię oderwać wzroku od jej długich i zgrabnych nóg. Tym bardziej, że dziś zdecydowała się na skórzaną, obcisłą spódniczkę, która idealnie je eksponuje. Dopiero teraz dochodzę do wniosku, że jest jedną z piękniejszych dziewczyn, z którymi miałem do czynienia.

Długie i gęste, blond włosy falami opadają na jej szczupłe ramiona, a duże, błękitne oczy teraz lekko rozszerzone spoglądają na mnie błagalnie.

Nigdy nie obiecywałem jej niczego więcej niż tylko pojedynczych spotkań, które przeważnie kończyły się w jej łóżku. Wielokrotnie to podkreślałem, ale jak prawie wszystkie miała nadzieje na coś więcej.

-Tak po prostu. – Wiem, że tymi słowami łamię jej serce, ale w ogóle nie mam wyrzutów sumienia. Sama zrobiła sobie krzywdę. Nie powinna się we mnie zakochiwać.

-Ale będziesz mnie odwiedzał? – pyta, a po jej policzkach spływa pojedyncza łza. Wpatruje się w nią zimnym wzrokiem.

Jeśli powiem, że na pewno jeszcze mnie zobaczy rozbudzę w niej nadzieję. Z drugiej strony mógłbym spróbować nie skłamać, ale nie mam zamiaru patrzeć na jej atak paniki.

Zamiast tego niespodziewanie zbliżam się do niej i gwałtownie wpijam w jej wargi. Mają odrobinę słonawy posmak łez. Szybko odsuwam się i wychodzę więcej na nią nie spoglądając. Już teraz wiem, że za parę miesięcy nie będę w stanie przypomnieć sobie jej imienia.

+++

Podjeżdżam pod szkołę moim nowym samochodem Rang Roverem Evoque czarnego koloru. W innych okolicznościach nie miałbym możliwości dotknięcia tak drogiego samochodu, ale szczęście dopisało mi i choć mój karciany przeciwnik nie był zbytnio zadowolony musiał oddać mi swoje auto.

Parking wypełniony jest najróżniejszymi markami samochodów. Ze względu na swoją poprzednią pracę potrafię rozpoznać każdą z nich.

Zauważam, że na dziedzińcu nie ma ani jednej żywej duszy. Spoglądam na zegarek i zdaję sobie sprawę z tego, że dzwonek zwiastujący początek lekcji zadzwonił dokładnie 10 minut temu. Wiem, że nikt w szkole nie będzie miał mi tego za złe. W końcu jestem nowym uczniem, który tak po prostu mógł zgubić się na korytarzu.

Zakładam okulary przeciwsłoneczne. Jak na wrzesień w jednym w brytyjskich miasteczek jest naprawdę słonecznie.

Obojętnym wzrokiem obrzucam szary budynek, do którego tak naprawdę w ogóle nie powinienem wchodzić. Jednak jak na zrządzenie losu już tego samego dnia, w którym przeprowadziliśmy się zostałem tutaj zapisany.

Miałem inne plany. Po zamieszkaniu w nowym mieście chciałem spędzić każdą możliwą chwilę w pracy. Moje siostry dorastały miały większe potrzeby. Poza tym to tylko kwestia czasu kiedy będą w moim wieku i staną przed wyborem uczelni. Nie chcę aby były w tej samej sytuacji, w której jestem ja. Ich jedyną szansą na godne życie jest dobre wykształcenie. Ja dam sobie radę i bez tego.

Jeszcze bardziej poirytowany popycham drzwi prowadzące do sekretariatu. Ściągam okulary i spoglądam prosto w niemal czarne oczy sekretarki, siedzącej przy biurku wykonanym z jasnego drewna. Wygląda na około 25 lat. Właśnie przerwała swoje wcześniejsze zajęcie i bez słowa wpatruje się we mnie. Jej usta mimowolnie odrobinę się rozchylają.

Nie potrafię powstrzymać kącika moich ust, który unosi się ku górze.

-Wszystko w porządku? – pytam po chwili milczenia.

-Ttttaaakkk. – mówi lekko drżącym głosem. Szkoda, że jest całkowicie nie w moim typie. W innym przypadku byłaby na moje każde zawołanie. - W czym mogę pomóc? – Odrobinę się uspokaja i zdobywa się na bardziej profesjonalny ton.

-Jestem nowym uczniem. Przyszedłem po plan lekcji. – staram się mówić niskim tonem. Wiem, że jestem okrutny, ale reakcja kobiety jest bezcenna.

Jej twarz staje się kompletnie czerwona. Gwałtownie wstaje ze swojego miejsca przy okazji zrzucając parę papierów. Chwiejnie podchodzi do jednej z szafek. Widzę jak drżącymi rękoma przerzuca jakieś dokumenty, aż w końcu znajduje to czego szukała.

-Zayn Malik? – pyta.

-Tak. To ja.

Znów odrobinę za szybko odwraca się w moją stronę przez co mam wrażenie, że za chwilę straci równowagę. Podaje mi mapkę szkoły oraz plan lekcji. Potem podbija legitymacje i jestem wolny.

-Gdybyś miał jakiś problem śmiało możesz tutaj przyjść. – niemal szepcze przed tym jak zniknę za drzwiami.

-OK. – odpowiadam, posyłając jej szeroki uśmiech. Mam wrażenie, że jest bliska omdlenia.

Może ta szkoła jednak nie będzie tak nuda jak mi się wcześniej wydawało.

Spoglądam na swój plan i od razu krzywię się. Matma. Piękny początek dnia.

Dojście do klasy zajmuje mi pewnie około 3 minut. Zaglądam przez szybkę w ledwo trzymających się kupy jasnych drzwiach. Najpierw w oczy rzuca mi się nauczyciel siedzący przy biurku. Mam wrażenie, że krzesło pod nim za chwilę się zarwie. Uważnie wpatruje się w dziennik i zawzięcie coś w nim notuje. Mam wrażenie, że przez swoją gęstą i siwą brodę nic nie widzi.

Już mam nacisnąć klamkę i wejść do środka kiedy spoglądam w kierunku klasy. Mój wzrok omiata wszystkich po kolei, ale na chwilę zatrzymuje się na dziewczynie samotnie siedzącej w ostatniej ławce. Ma okrągłą twarz, którą okalają niemal czarne, proste włosy, ale nie to najbardziej przyciąga moją uwagę. Ma oczy jakich wcześniej nigdy w życiu nie widziałem. Są wielkie i błękitne jak morze podczas sztormu. Jednak najbardziej zastanawia mnie to dlaczego usilnie wpatruje się w to co dzieje się na zewnątrz i jest tak smutna.

Czuję się odrobinę dziwnie tak długo rozmyślając o dziewczynie, która w ogóle nie jest w moim typie.

Niewiele myśląc podejmuje decyzję i wchodzę do klasy.

Wszystkie oczy zostają zwrócone w moim kierunku. Parę dziewczyn uśmiecha się do mnie. Pewnie mają nadzieje na to, że poznamy się bliżej. Znów mam ochotę się roześmiać. Wszystkie są takie same. Po prostu naiwne.

Mam już dość tej maskarady dlatego podchodzę do nauczyciela z papierami, które musi podpisać.

  -Proszę powitać pana Zayna Malika, który w tym roku będzie z wami uczęszczał na niektóre z zajęć. – odzywa się po chwili, a do moich uszu dochodzi parę damskich głosów, które znów usilnie starają się zwrócić na siebie uwagę.  Ledwo powstrzymuję się od przewrócenia oczami. – Proszę zająć miejsce obok pani Lewis.

Skąd do cholery jasnej mam wiedzieć, kto to jest. Pośpiesznie rozglądam się po całej klasie i zdaje sobie sprawę z tego, że nigdzie nie ma wolnego miejsca. Oczywiście nie licząc tego obok ciemnowłosej.

A więc tak się nazywa…

Spoglądam w jej kierunku i widzę, że znów odcina się od rzeczywistości. Skupienie niemal biję od jej twarzy, a między oczami pojawiły się dwie pionowe zmarszczki. Podążam za jej wzrokiem i nie zauważam nic nadzwyczajnego. Parę drzew i ławeczek.

Dopiero po chwili zdaję sobie sprawę z tego, że jest zakłopotana tą cała sytuacją. Od razu zdaję sobie sprawę z tego, że mam do czynienia z jedną z tych nieśmiałych dziewczyn.

Siadam na miejscu obok niej i w tym momencie kiedy odrobinę odsuwa się, aby zrobić mi więcej miejsca zaczynam czuć jej słodki zapach. Jest jak mieszanka najróżniejszych kwiatów.

Spoglądam w jej kierunku nie zważając na to, że wprowadzam ją w jeszcze większe zakłopotanie. Po prostu nie potrafię zrezygnować z okazji zobaczenia czy jej oczy naprawdę lśnią tym nadzwyczajnym, szafirowym blaskiem.

Z tej odległości widzę jej nieskazitelnie jasną cerę, która ozdobiona jest dwoma różanymi policzkami. Jej wspaniałe oczy okolone są ciemnymi, gęstymi rzęsami, które nawet nie są podkreślone ani gramem makijażu. Nie mogę powstrzymać się i kieruje wzrok na dalsze części jej ciała i zauważam, że choć nie jest otyła to ma parę kilogramów więcej niż przeciętne nastolatki. Ani przez chwilę nie uważam tego za wadę. Właśnie to sprawia, że wyróżnia się spośród wszystkich dziewczyn, z którymi do tej pory się spotykałem. Jest całkowicie różna od innych, a właśnie tego nieświadomie szukałem.

-Pani Lewis proszę po lekcji oprowadzić pana Malika po szkole. – słyszę po chwili i budzę się z transu. Czy naprawdę przez ostatnie parę minut wpatrywałem się w całkowicie obcą dziewczynę, która w żaden sposób nie daje mi do zrozumienia, że jest mną zainteresowana?

-Ja mogę to zrobić! – niemal od razu słyszę piskliwy i odrobinę za słodki głos.

  -Wyznaczyłem panią Anastasię, więc proszę nie podważać mojego zdania.- mówi surowym głosem nauczyciel.

Anastasia, Anastasia, Anastasia

Nawet jej imię jest oryginalne.

  – Czy zrobi to pani dla mnie? – zwraca się do niej. Następuje chwila milczenia, a ja łapię się na tym, że niecierpliwie czekam na jej odpowiedź.

-Tak. Oczywiście. – mówi spokojnym tonem głosu, który jest delikatny, ale nie w ten piskliwy i denerwujący sposób.

Potem jak gdyby w mojej głowie nie zaczęły dziać się różne dziwne rzeczy nauczyciel rozpoczyna lekcję, na której w żaden sposób nie potrafię się skupić. 

____________________________________

Hej, hej, hej!!!

Mam nadzieję, że rozdział wam się spodobał :D

Oczywiście już tradycyjnie dziękuję za wszystkie komentarze i odrobinę czas, którą musicie poświęcić na przeczytanie tego co piszę ;) Bardzo, bardzo was proszę o wyrażanie swoich opinii (nie tylko tych pozytywnych) bo nic tak bardzo nie motywuje do pisania. Tym bardziej wtedy kiedy jestem padnięta i nie mam na nic siły, a pomysły niemal rozsadzają mi głowę. 

Jeśli ktoś jeszcze nie czytał pierwszej części, albo ma ochotę przypomnieć sobie co było wcześniej zapraszam TUTAJ. Wiem, że na blogu również jest pierwsza część WAI, ale na wattpadzie jest jej poprawiona wersja.

Dla miłośników książek i nie tylko polecam mojego bloga z recenzjami książek. TUTAJ.

To chyba by było na tyle. Myślę, że teraz już trochę łapiecie o co chodzi z 2 częścią w razie jakiś wątpliwości zadawajcie pytania w komentarzach, a najlepiej na moim ASKU.

Kocham was :*