1 - Zayn

Zaszczycam ją swoim spojrzeniem. Zauważam iskierkę nadziei w jej błękitnych oczach. Myśli, że jest tą szczęściarą, która zdobędzie moje serce. Nie mogę pojąć dlaczego większość dziewczyn jest tak naiwna. Myślą, że każdy chłopak który choćby na nie spojrzy w przyszłości będzie ich księciem na białym rumaku. Te wszystkie filmy i książki o idealnych związkach powinny być zakazane. Sprawiają tylko, że mącą im w głowach.

              Prawda jest taka, że miłość nie istnieje. To kolejna fikcja literacka, która dla ludzi stała się na tyle interesująca, że postanowili wprowadzić ją w życie. Nieraz zaczyna mi być szkoda tych niczego nieświadomych ludzi.

              Nie czekając dłużej unieruchamiam jej dłonie po bokach głowy i gwałtownie wpijam się w pełne, różowe wargi. Dziewczyna angażuje w ten pocałunek całą siebie, aż mam ochotę powiedzieć jej, że to na nic.

               Po paru minutach oddalam się od niej o parę centymetrów i spoglądam na jej twarz. Nawet w nikłym świetle tutejszego clubu widzę, że jej twarz jest lekko zaróżowiona, a przyśpieszony, ciepły oddech owija moje policzki. To niesamowite jak zimny drań taki jak ja, prostym gestem może doprowadzić dziewczyny do takiego stanu. Prawdę mówiąc odkryłem to już w wieku 15 lat, kiedy zauważyłem, że dziewczyny nie wzdychają już do miłych chłopaków z sąsiedztwa. Pragnęły przygody i odrobiny szaleństwa, a ja mogłem zapewnić im i jedno i drugie.

-Możemy jechać do ciebie? – szepczę przygryzając płatek jej ucha.

-Tak. – mówi lekko drżącym głosem. Mam ochotę się roześmiać.

                Kiedy jest po wszystkim dziewczyna wtula się we mnie, ale zanim jeszcze uda się do krainy snów wychodzę z jej domu ze świadomością, że już nigdy więcej do niego nie wejdę.

Rok później…

                Siedziałem oparty o bar od około godziny, a obok mnie zdążyło przewinąć się paręnaście panienek.

Oczywiście większość z nich łudziło się, że coś z tego będzie. Doskonale widziałem to w ich oczach. Nic z tego nie rozumiem. Przecież nie wyglądam na troskliwego i miłego chłopaka, tym bardziej dziś kiedy mam ochotę rzucić się na każdą osobą, która choćby odrobinę mnie zirytuje.

Jednak znalazły się znacznie odważniejsze. Nawiązywały ze mną kontakt fizyczny i starały się mówi głosem z lekką chrypką, który w ich założeniu brzmiał seksownie. Wiedziałem, że chodzi im tylko o przygodę na jedną noc. Pewnie w innych okolicznościach skorzystałbym z okazji, ale nie dziś.

Jedyne o czym marzyłem to spicie się do nieprzytomności i zapomnienie o tym popieprzonym życiu.

Musieliśmy się przeprowadzić. Kolejny raz.

Wiedziałem, że moje siostry i matka są tym niepocieszone. Wszyscy przyzwyczailiśmy się do życia w Glasgow. Znów spieprzyłem sprawę. Zaciągnąłem długi, których nie byłem w stanie spłacić w danym terminie. Chciałem pomóc matce, która harowała dzień i noc po to tylko, abyśmy mieli co jeść. Czułem się odpowiedzialny za swoją małą rodzinę w końcu byłem jedynym mężczyzną. Najchętniej rzuciłbym szkołę i zaczął pracować. Wtedy wszystkim byłoby lżej, ale moja matka upiera się przy swoim. Chce, abym skończył liceum, a potem poszedł na studia. Martwiła się o moją przyszłość, natomiast ja myślę tylko o teraźniejszości i właśnie to najczęściej jest powodem moich problemów.

 Podobno wdałem się w ojca nie tylko jeśli chodzi o wygląd. Nienawidzę kiedy moja babka powtarzała, że zachowuje się tak jak on. Wolę o nim nie myśleć, bo to powoduje we mnie niekontrolowaną złość. Pięć lat temu zostawił nas dla swojej nowej rodziny. Nawet nie pomyślał o tym, aby co miesiąc przysyłać nam nieznaczną kwotę. Dostawaliśmy alimenty socjalne, które zbyt wiele nie zdziałały. Choć do najbardziej ułożonych i odpowiedzialnych osób nie należę to z pewnością nigdy w życiu nie potraktowałbym w taki sposób swoich najbliższych. Gdybym musiał odejść z pewnością nie zostawiłbym ich bez żadnego zabezpieczenia.

Miałem dość ciągłego uciekania. Czułem się wtedy jak bezwartościowy tchórz. Wiele razy byłem o krok od tego, aby walczyć o swoje. Ostatkiem sił powstrzymywałem się od tego. Wiedziałem, że to może negatywnie odbić się na mojej rodzinie. Bałem się o nich. Byli ważniejsi od mojej dumy.

-Na twoim miejscu, Malik bałbym się pokazywać w miejscach publicznych. – Odzywa się Miles. Jedyna osoba która mimo mojej niechęci i piorunującego spojrzenia nie dawała mi spokoju. Można powiedzieć, że był dla mnie czymś w rodzaju przyjaciela.

-Nie jestem tchórzem. – mówię i dopiero teraz zdaję sobie sprawę z tego jak spora dawka alkoholu namieszała w mojej głowie.

-O tym wszyscy wiedzą od dawna. Naprawdę musisz wyjeżdżać. – Ostatnie zdanie jest czymś pomiędzy pytaniem, a zdaniem twierdzącym. Mimo to kiwam powoli głową. -Mam nadzieje, że dasz sobie radę. – odzywa się ponownie i mimo współczucia w jego głosie, które jest oznaką troski wcale nie jestem na niego zły.

-Jak zawsze nie mam innego wyjścia.

-Słuchaj stary, gdybyś tylko potrzebował pomocy to śmiało  wal do mnie. – Ponownie kiwam głową choć obydwoje dobrze wiemy, że za nic w świecie nie błagałbym o pomoc. Prędzej nie włożyłbym nic do ust przez tydzień.

Nawet na niego nie spoglądam. Po prostu wstaje z miejsca i powoli wracam do domu. Po drodze zapalam mojego ostatniego papierosa, który niemal drwiąco patrzy na mnie z ziejącej pustką paczki i myślę o tym jakie moje życie jest popieprzone. Żałuje, że nie jestem bogatym gnojkiem, który mógłby co tydzień wyprawiać imprezy i nie martwić się o to, że jego rodzina głoduje.

Moje dłonie zaczynają drżeć kiedy widzę, że w naszym skromnym domku świeci się światło w kuchni. Doskonale wiedziałem, że matka będzie na mnie czekać, ale za każdym razem kiedy ona nie odpuszcza czuję się jeszcze bardziej winny. Wiem jak trudno jej jest. Ciągłe cienie pod oczami i wychudzona sylwetka mówi sama za siebie. Potrzebuje snu, ale mimo to zawsze na mnie czeka. Chyba nigdy nie pojmę tego co nią kieruje.

Biorę głęboki wdech i wchodzę do środka starając się zrobić jak najmniejszy hałas. Nie chce obudzić rodzeństwa.

-Wszystko w porządku? – odzywam się zanim ona zdąży zadać to pytanie. Jak zwykle siedzi pochylona nad jakimiś papierami. Zapewne dotyczą one naszej przeprowadzki.

-Tak. Byłeś pożegnać się z przyjaciółmi? – pyta łagodnie.

-Ja nie mam przyjaciół.

-Jak to? A Miles? – Unosi głowę zdziwiona.

-To tylko przybłęda.

-Powinieneś szanować ludzi skarbie. Ktoś taki jak Miles to skarb.

-Tak, wiem. – mruczę pod nosem. – Lepiej idź już spać. Jutro czeka nas ciężki dzień.

Kiwa potwierdzająco głową i wstaje. Następnie wspina się na palce i całuje mnie w policzek. Uśmiecha się do mnie i wychodzi z pomieszczenia.

Jeszcze nigdy w życiu nie spotkałem tak silnej kobiety. 

____________________________

Hej! ;)

Tak bardzo denerwuje się przed opublikowaniem tego. Nawet bardziej niż kiedy pisałam swoje pierwsze opowiadanie... 

Mam wrażenie, że ten rozdział znam już na pamięć, a i tak najchętniej napisałabym go od nowa.

Wiem, że do najdłuższych nie należy, ale myślę, że liczy się sam fakt, że nareszcie udało mi się cokolwiek napisać :D

Bardzo was proszę o komentarze. Nawet jeśli za bardzo nie macie czasu to błagam zostawcie po sobie malutki ślad, bo dzięki waszym opiniom będzie mi o wiele łatwiej kontynuować pisanie.

Edit: Oczywiście głupia ja zapomniałam wytłumaczyć najważniejsze. 
1.W tym rozdziale poznajemy Zayna zanim spotkał Anastasie.  
2. Druga część będzie prowadzona z perspektywy Zayna, ale również Gabi, której perspektywa będzie pokazana po wydarzeniach w części pierwszej. 
3. Mam nadzieje, że jakoś to ogarniacie. Zresztą na pewno ze wszystkim połapiecie się czytając :)