32

Moje przebudzanie nie następuje powoli, etapami. Uderza we mnie myśl, że stało się coś strasznego i momentalnie otwieram oczy, a do moich uszu zaczynają dochodzić różne dźwięki.

Jesteśmy w jakiś pomieszczeniu, w którym na pewno nikt nie mieszka. Widać to po licznych dziurach w ścianach. Mam tylko nadzieję, że w czasie kiedy tutaj jesteśmy nie zawali się. Dopiero po paru chwilach zauważam jedną jedyną żarówkę sprawiającą, że to pomieszczenie jest rozświetlone, a jeszcze później skupiam uwagę na trójce mężczyzn, a może chłopaków których nigdy w życiu nie widziałam. Stoją jakby w kręgu cicho o czymś dyskutując. Chyba jeszcze nie zauważyli, że odzyskałam świadomość.

Ciemnowłosy chłopak z lekkim nieładem na głowie bez wątpienia jest w moim wieku. Dochodzę do tego wniosku dzięki temu, że na jego policzkach są jeszcze pozostałości po trądziku.

Drugi z nich również ma ciemne włosy i jest bardzo podobny do pierwszego chłopaka. Możliwe, że jest jego bratem.

Najbardziej spośród nic wyróżnia się wysoki i nadzwyczaj umięśniony blondyn, na którego policzkach można zauważyć blond zarost. Jest bardzo przystojny i bez wątpienia o parę lat starszy ode mnie. Jest ubrany w ciemne spodnie zwykły biały t-shirt, który dodatkowo podkreśla jego mięśnie oraz czarną skórzaną kurtkę. W jego ustach widnieje świeżo zapalony papieros. Jego styl jest uderzająco podobny do tego w jaki sposób ubiera się Malik.

Właśnie. Gdzie on jest?

Jestem pewna, ze zamknęli go w innym pomieszczeniu dlatego po cichu staram się wstać i powoli wyjść stąd przez jedną z dziur. Niestety nie udaje mi się to. Zauważam, że ręce i nogi mam związane i to nie jednym supłem.

-Nie wierć się. – słyszę jakiś szept z boku. Spoglądam w tamtym kierunku i widzę Zayna. Jak mogłam go wcześniej nie zauważyć? Z jego nosa leci stróżka krwi, a warga jest przecięta. Coś ściska mnie w żołądku. Mam wrażenie, że za chwilę zwymiotuje. – Zamknij oczy. Udawaj, że straciłaś przytomność. – kontynuuje. – Proszę Ana. – mówi płaczliwym głosem kiedy zastanawiam się czy go posłuchać. Ostatecznie wykonuje jego polecenie.

-Wiesz Malik. – słyszę po chwili zachrypnięty głos któregoś z nich. – Gdybyś nie zareagował tak ostro na moją małą pożyczkę pewnie nie byłoby cię tu. Parę tygodni zajęło mi dochodzenie do siebie. Miałem dać ci spokój z powodu naszej dawnej przyjaźni, ale stwierdziłem, że nie mogę pozwolić, aby uszło ci to na sucho. To nie w moim stylu. Mieliśmy zrobić ci to samo co ty mi.

-Boisz się, że sam nie dasz rady? Pfff. Taki tchórz z ciebie? Naprawdę myślałem, że stać cię na więcej John. – W jego głosie nie słychać, ani cienia strachu.

-Poczekaj. Jeszcze nie skończyłem. Razem z kumplami obserwowałem cię i zawsze pojawiała się ona. – Jestem pewna, że w tym momencie spogląda na mnie. Boję się, że zauważy, iż tak naprawdę tylko udaje.

-Nie. – słyszę jęk Malika. Tak jakby wiedział o czymś czego ja nie wiem.

-Musi być dla ciebie cholernie ważna skoro za każdym razem jesteś w jej pobliżu nawet wtedy kiedy ona o tym nie wie. – Co to ma znaczyć? Czy on właśnie stwierdził, że Zayn śledził mnie?

-Tylko spróbują ją tknąć!

-To pewnie zaboli cię bardziej niż twoje własne tortury. – Chyba zaczynam drżeć.

-Jeśli to zrobisz to pamiętaj. Znajdę cię i zrobię ci to samo, a później zabiję całą twoją rodzinę. Nawet najdalszych krewnych. Przede wszystkim zacznę od Melanie i Adama. – mówi przez zaciśnięte zęby.

-Tylko na nich mi zależy resztę możesz powybijać, a ja jestem w stanie ochronić dwie osoby. – Słyszę kroki, które coraz bardziej się do mnie zbliżają.

-Nie dotykaj jej!!! – I w tym samym momencie jakieś ręce delikatnie zaciskają się na moich ramionach.

 – Wstawaj księżniczko. – Lekko potrząsa mną, a jego głos jest o wiele łagodniejszy niż wcześniej kiedy rozmawiał z Zaynem. Otwieram oczy i widzę błękitne oczy należące do tego samego mężczyzny, który zwrócił moją uwagę. Nie wiem jakim cudem mulat dał radę go powalić. Przecież jest od niego o jakiś trzy razy większy. – Sorry mała, ale mogłaś wcześniej pomyśleć o tym, aby nie zadawać się z takimi ludźmi jak Malik. Bardzo mi cię szkoda, bo jesteś ładniutka, ale cóż. Życie. – Dotyka mojej brody opuszkiem kciuka, a mi znów chce się wymiotować. – Musimy cię rozwiązać. – mruczy pod nosem. Wyciąga z kieszeni nóż, którym w mgnieniu oka przecina supeł, który więził moje stopy. – Wstawaj. – mówi. Robię to ukradkiem zerkając na Zayna. Mam nadzieje, że zobaczę spokój i opanowanie bijące z jego spojrzenia, które będzie mówiło, że ma jakiś plan w zanadrzu. Jednak jedyne co widzę to jego rozszerzone kawowe tęczówki, które przepełnione są bólem. Zaczynam się bać jeszcze bardziej niż przedtem.

Nigdy nie myślałam, że będę musiała umrzeć w tak młodym wieku i w tak okropny sposób.

John stawia mnie przy ścianie i każe się nie ruszać. Mówi, że w innym wypadu zabije mojego „chłoptasia”. Nawet nie muszę o tym myśleć, a moje stopy niemal wbijają się w podłoże. Staram się dyskretnie za plecami rozwiązać dłonie, ale jeśli zostały one związane równie mocno jak nogi to nie mam szans.

Chłopak oddala się ode mnie o parę metrów. Dziwi mnie to, że jego koledzy paląc papierosy przyglądają się całej scenie z dziwnym zaciekawieniem. W ogóle nie odzywają się. Tak jakby właśnie byli w kinie i oglądali film akcji. Ciekawe dlaczego nie przyłączą się do tego co ma się za chwilę zdarzyć. Może nie chcą ubrudzić sobie dłoni moją krwią.

-Nie zabiję cię, bo wiem, że to będzie za szybkie. Postrzelę cię w taki sposób, abyś wykrwawiła się, ale nie tutaj, a dopiero w szpitalu.

-Ty chory gnojku! – krzyczy Zayn. – Chcesz ją postrzelić, a dopiero później zadzwonić po pogotowie.

-Dokładnie tak. Ona będzie cierpiała i wykrwawiała się, a ty nie będziesz mógł nic zrobić. Świadomość tego, że mogłeś, ale nie pomogłeś jej zabije cię.

-To mnie chcesz. Proszę bardzo. Zabij mnie.

-To nie będzie żadna frajda. – Gasi papierosa i z kieszeni wyciąga pistolet. Spoglądam na niego z przerażeniem. To właśnie to narzędzie mnie zabije. – Paul dzwoń. – zwraca się do, któregoś ze swoich wspólników nawet na nich nie spoglądając. Robię to samo. Boję się, że jeśli tylko spuszczę z niego wzrok dokona egzekucji, albo co gorsza skieruje swoją uwagę na Zayna.

-Została postrzelona dziewczyna, wiek około 17 lat. Bardzo krwawi. – słyszę końcówkę jego rozmowy. Jednak postanowili zadzwonić przed wszystkim. – Wątpię, aby przeżyła te dziesięć minut. – Dziwne, że osoba, która odebrała telefon nie zauważyła czegoś dziwnego w jego głosie. Gdyby naprawdę chciała mi pomóc nie mówiłby tego wszystkiego tak spokojnie. Byłby zszokowany i zrozpaczony.

-Już czas. – mówi głębokim i oficjalnym głosem Alex. – Może chcesz coś powiedzieć swojemu kochasiowi? – pyta. Na końcu języka mam te dwa słowa, które na razie nie ujrzały światła słonecznego, ale w ostatniej chwili zatrzymuje się. Wiem, że nie mogę sprawić, że resztę życia będzie żył ze świadomością, że nie pomógł dziewczynie, która kochała go.

-Nie. – szepcze, a mój głos drży. Czuje jak moje gardło staje się coraz bardziej ściśnięte, a łzy napływają do oczu. To naprawdę fatalny moment na to by umrzeć. Teraz kiedy wszystko już się ułożyło. Gdyby nie to, że mam małe problemy z Zaynem byłabym najszczęśliwszą osobą pod słońcem.

-Szkoda, a mogło być tak romantycznie. – Widzę jak przeciera broń i celuje prosto we mnie.

-Proszę nie. – udaje mi się wydobyć z siebie.

-Niestety. Bardzo mi przykro.

Czas zwalnia, a on naciska spust. Słyszę huk. Zamykam oczy i napinam każdy mięsień oczekując na przeszywający ból, ale on nie nadchodzi. Czyli to tak się odbywa? Kiedy umierasz nie czujesz kompletnie nic. Po prostu w mgnieniu oka przenosisz się gdzie indziej.

-Cholera. – słyszę i od razu otwieram oczy, choć teoretycznie nie powinnam móc tego robić.

Pierwsze co rzuca mi się w oczy to przerażenie wypisane na twarzy Johna. Kiwa głową na swoich towarzyszy, którzy zaczynają biec, ale on zostaje i patrzy na coś przede mną.

W głowie już układają mi się najgorsze scenariusze i już chyba nawet wiem kto to może być. Kiedy spoglądam w tamtym kierunku moje obawy potwierdzają się.

Zayn.

Leży.

Bezwładny.

Na.

Lodowatej.

Ziemi.

KRWAWI

-NIE!!!! – wyrywa się z mojego gardła.

Podbiegam do niego, choć jeszcze parę minut wcześniej wszystkie moje mięśnie nie chciały ze mną współpracować. Chcę odgarnąć z jego twarzy kosmyki, które opadają na jego twarz, ale nie mogę tego zrobić, bo mam związane ręce.

-John proszę. Rozwiąż mnie. Musze mu pomóc. – zwracam się do chłopaka, który nadal oniemiały wpatruje się w Zayna. Całe szczęście, że już wcześniej karetka została wezwana, bo teraz nawet nie wiem jaki adres miałabym podać. – John! Błagam! – podskakuje w miejscu i podchodzi do mnie. Przecina linę, która przy każdym potarciu sprawiała mi palący ból. Potem wybiega w ślady swoich wspólników.

Zostałam sama. Z chłopakiem, z którego powoli uchodzi życie.

Z całych sił przyciskam ręce do jego rany mieszczącej się prawie na środku brzucha. Z przerażeniem zauważam, że jego biały t-shirt jest już cały pokryty szkarłatną cieczą.

-Zayn. Słyszysz mnie? – mówię drżącym głosem. Widzę jak nieznacząco kiwa głową i przenosi wzrok w moją stroną. – Nie idź w stronę światła! Słuchaj mnie uważnie! Nie możesz mnie zostawić! Wiesz, że to mnie zniszczy! Dlatego staraj się utrzymywać świadomość! Cały czas słuchaj mojego głosu! Pomoc za chwilę powinna przyjechać!

Widzę jego zamglony wzrok. Powoli unosi rękę w moją stronę. Wiem, że to dla niego wielki wysiłek, ale nie przerywam tej czynności, bo jestem ciekawa co chce zrobić. Delikatnie muska mój policzek, a ja mam wrażenie, że za chwilę wybuchnę niekontrolowanym szlochem. Nie wiem jakim cudem uwolnił się i tak szybko znalazł przede mną. Gdyby nie on w tym momencie to ja cierpiałabym katusze, ale chyba to byłoby lepsze niż patrzenie na niego, kiedy jest tak bezbronny.

-Taka piękna. – szepcze.

-Zayn! Zaczynasz majaczyć! Na szczęście słyszę już karetkę. – Uśmiecham się lekko. – Oni ci pomogą. Wszystko będzie dobrze.  

-Spokojnie. – jego głos jest słabszy niż wcześniej dlatego zamiast mnie uspokoić sprawia, że czuję się gorzej. – Wiesz. Chciałem cię od tego uchronić.

-Ciii… nie trać energii. Jak poczujesz się lepiej pogadamy.

-Obiecasz?

-Oczywiście.

-W takim razie już sobie zasnę.

-Nie Zayn!!! Nie możesz zasypiać. Onnnniii najpiiierw muuuszą ccccii pommmmóc!!! Nie możesz się pooooddawać! – Moje serce wali tak mocno, że z trudnością nabieram powietrza do płuc. W dodatku zaczynam się jąkać. – Przecież nie możesz mnie zostawić! Wiesz o tym.

-Dałabyś sobie radę. Jesteś już silniejsza.

-Gówno prawda! – Słyszę zatrzaskiwane drzwi. Karetka jest już na miejscu. – Tutaj!!! – krzyczę jak najgłośniej się da. – Błagam!!! Pomocy!!! –Pierwszy do środka wchodzi ratownik medyczny. Kiedy nas zauważa chyba w myślach przeklina.

-Ted. Są tutaj! – krzyczy w stronę podwórza.

Spoglądam na niego błagalnie. Mam nadzieje, że mu pomogą. Błagam Boże spraw aby on przeżył.

-Widzisz? Już są. – szepcze, ale chłopaka w ogóle nie reaguje. Spoglądam na jego ranę i mam wrażenie, że za chwilę zemdleję. Jest o wiele więcej krwi niż wcześniej. Strach pomyśleć co to by było gdybym nie uciskała jej. – Proszę szybciej!!! On już mnie nie słyszy. – Mężczyzna podbiega do nas z jakąś walizką, w której zapewne ma jakieś narzędzia. Najpierw sprawdza puls chłopaka, a potem delikatnie podciąga t-shirt.

-Mieliśmy zgłoszenie, że dziewczyna została postrzelona. – mówi nie przerywając pracy.

-Gdyby nie on to pewnie ja leżałabym tutaj.

-Dawno to się stało?

-OK. 5 minut temu.

-Nie zdążylibyśmy przyjechać tutaj w 5 minut. – stwierdza zdziwiony.

-Najpierw wypadek został zgłoszony. Dopiero później dokonany.

-Będziesz musiała wszystko opowiedzieć policji.

-Zdaje sobie z tego sprawę.

Wyciąga strzykawkę i daje zastrzyk Zaynowi.

-Mów coś do niego. Mimo, że się nie odzywa to jest nadal przytomny. Nie możesz pozwolić mu zasnąć. Stracił bardzo dużo krwi, ale najważniejsze, że nie został uszkodzony żaden narząd. Musi tylko wytrzymać do momentu kiedy zostanie podana mu krew. Na pewno przeżyje.

-Ale co mam mówić?

-Cokolwiek. Chyba dobrze się znacie. Najlepiej przypomnij mu momenty, które razem spędziliście. To pobudzi jego mózg do pracy. Ja biegnę po nosze.

Kiedy wychodzi biorę chłopaka za rękę.

-Nigdy nie zapomnę momentu, kiedy zobaczyłam cię pierwszy raz. – Spoglądam w jego oczy, które niewzruszone wpatrują się w sufit. – Wszedłeś do klasy i serca wszystkich zatrzymały się. Zresztą moje też. Nigdy w życiu nie widziałam kogoś tak niesamowitego, ale to chyba już wiesz. Kiedy usiadłeś obok mnie nie byłam w stanie odezwać się do ciebie ani słowem, choć pewnie większość osób zrobiłaby to bez wahania. Ja byłam zdziczała i myślałam, że za chwilę umrę na zawał. – Wzdycham. – Przez te parę miesięcy bardzo wiele się zmieniło. Moje życie jest o wiele lepsze i w końcu nabrało kolorów. Całe szczęście, że choć na tak krótki czas mogłam z tobą przebywać, bo w innym przypadku boję się, że popełniłabym samobójstwo, albo trafiła do szpitala psychiatrycznego.

Po chwili przychodzi trzech ratowników niosąc ze sobą nosze. Na trzy podnoszą Zayna i wkładają go na nie. W między czasie chłopak zaczyna krzyczeć, a ja zatykam uczy. NIE MOGĘ. Czuję jakby moje serce miało rozpaść się za chwilę na milion kawałków. Najchętniej wzięłabym na siebie choć część tego bólu.

-Ciii… Już dobrze. – udaje mi się wyszeptać. Nadal ściskam jego jedną rękę, a drugą delikatnie odgarniam włosy z jego czoła. – Za chwilę przestanie boleć.

Po chwili wnoszą go do karetki. Chcę wejść razem z nimi, ale jeden z mężczyzn mnie zatrzymuję.

-Ted. Ona też musi zostać przebadana. – stwierdza ten sam mężczyzna, który opatrzył Zayna.

-OK. Wchodź, ale w żaden sposób nie możesz nam przeszkadzać. Od tego każdego naszego ruchu zależy jego życie.

-Oczywiście rozumiem.

Siadam w kącie i wpatruję się w to jak podłączają chłopak do najróżniejszych rurek i urządzeń.. Widzę, że jego klatka piersiowa z każdą chwila unosi się coraz wolniej dlatego cieszę się, że po chwili dostaje maskę z tlenem. Trzy osoby biegają nad nim i robią wszystko tylko aby przeżył, a on pewnie nawet nie jest tego świadomy. Gdybym tylko mogła wziąć choć część tego co go teraz obciąża nie zastanawiałabym się ani chwilę.

Mam ochotę błagać ratowników, aby robili wszystko co w ich mocy, że nie mogą pozwolić mu umrzeć, ale wiem, że to nic nie da. Po pierwsze w ten sposób przeszkadzałabym im tylko, a po drugie oni dobrze o tym wiedzą. To ich święty obowiązek, w dodatku na pewno nie ma nic przyjemnego w patrzeniu na to jak ktoś z niezbyt poważnymi ranami umiera przed tobą.

Tak właśnie będę myśleć, że są to zaledwie małe rany, a on zemdlał, ponieważ był w szoku.

W życiu nie spodziewałabym się, że w jakiś sposób będzie w stanie uwolnić się, a co dopiero mówić o tym, że poświęca swoje życie dla mnie.

+++

-Co z nim będzie? – pytam pielęgniarki, który właśnie bada moje ciśnienie.

-Nie przejmuj się nim. Teraz najważniejsze jest twoje zdrowie.

-Nie uspokoję się dopóki nie dowiem się.

-Nie ma potrzeby się denerwować. Przyjeżdżali tutaj ludzie z większymi postrzałami, a i tak wychodzili z tego cało.

-Ale są przecież wyjątki od tej reguły.

-Tak, oczywiście, ale to tak samo jakby człowiek obawiał się wyjść z domu, bo przecież wszędzie czyha niebezpieczeństwo. Myśl, że wszystko będzie dobrze. Wiara potrafi czynić cuda. – Dopiero teraz kiedy mój umysł nie jest spowity mgiełką strachu zauważam, że nie jest ode mnie o wiele starsza. Ma góra 26 lat, ognistorude włosy i parę piegów na nosie, które sprawiają, że wygląda na młodszą. Skutecznie pomogła mi się uspokoić. Pewnie dla niej to nic wielkiego, bo robiła to już pewnie z milion razy, ale musi być naprawdę miłą osobą skoro w ogóle podjęła ze mną rozmowę. Mogła na przykład całkowicie skupić się na swoich obowiązkach.

-Już ktoś zadzwonił po jego mamę?

-Tak. Od razu po przyjeździe.

-Muszę do niej iść. Pewnie jest na poczekalni.

-Naprawdę nie ma co się śpieszyć. Muszę dokładnie cię opatrzyć. Chyba nie chcesz, aby jego poświęcenie poszło na marne jeśli za chwilę okaże się, że tobie również stało się coś poważnego co jak na razie nie jest widoczne. Po wszystkim będziesz wolna.

-Nie wiem, czy dam radę tyle wytrzymać.

-Oczywiście, że dasz. Tylko pamiętaj, że niedługo pojawi się tutaj policja. Słyszałam od jednego z ratowników, że to było coś więcej niż zwykłe postrzelenie.

-Tak.

-Czy żaden z tych ludzi nie wykorzystał cię seksualnie?

-Nie. – odpowiadam krótko. - Wszystko ze mną w porządku. Po prostu porządnie się wystraszyłam.

+++

Dziękuję pielęgniarce za pomoc i wychodzę. Od razu oszałamiają mnie wszystkie dźwięki. Tak jakby pomieszczenie, w którym wcześniej przebywałam miało dźwiękoszczelne ściany. Ludzie rozmawiają, śmieją się, a zaraz obok nich ktoś czeka i bojąc się o los swoich bliskich, płacze. Spodziewa się najgorszego.

                Podchodzę do matki Zayna.

                Muszę powiedzieć jej prawdę. Musi wiedzieć, że to przeze mnie jej syn właśnie walczy o życie.

                Moje nogi stają się jak z waty, ale mimo to dzielnie idę przed siebie. Siadam obok niej. Przez parę minut nie odzywam się, a łzy same cisną mi się do oczu.

                -To wszystko moja wina. – zaczynam, a głos lekko mi drży. – To ja powinnam być postrzelona leżeć tam na jego miejscu. – Ciepła, słonawa zostawia na moich policzkach mokre ślady.

                -Wytłumacz mi wszystko od początku. – Łapie mnie za dłoń co bardzo mnie dziwi.

                -Byliśmy na imprezie. Nie odzywałam się do niego, ale później zabrał mnie do samochodu, bo trochę go zdenerwowałam i chciał porozmawiać. Wtedy oni go ogłuszyli, a ja byłam w takim szoku, że chyba zemdlałam.

                -Kto go ogłuszył?

                -Jego przyjaciel John i jeszcze jakiś dwóch chłopaków. Pierwszy raz w życiu ich widziałam.

                -Dlaczego mówisz, że to ty powinnaś być postrzelona?

                -Bbbbo, bo to we mnie celowali. Sądzili, że jestem dla Zayna kimś ważnym i to go zrani. Nie zdawali sobie sprawy z tego, że już nie utrzymujemy ze sobą kontaktów. Nawet nie wiem w jaki sposób znalazł się tak szybko przede mną. Gdyby nie udało mu się rozwiązać byłabym postrzelona, ale to na pewno byłoby lepsze niż siedzieć tutaj i z każdą sekundą coraz bardziej uświadamiać sobie, że ta kula była przeznaczona dla mnie.

                -Na pewno nie jesteś dla niego obojętna skarbie. Nawet obcy ludzie to zauważyli. Gdybyś była dla niego nikim na pewno nie ryzykowałby dla ciebie życia. Cieszę się, że tutaj podeszłaś, bo być może nigdy nie dowiedziałabym się, że mój syn jest bohaterem, bo już od dawna wiem, że ma dobre serce. Z reguły ukrywa swoje uczucia i jest bardzo skryty, ale to na prawdę dobry chłopak. Cieszę się, że wychowałam kogoś takiego. Ale ciebie pewnie nie obchodzą moje wywody. Jeszcze nie wiesz jak to jest matką. Pewnie uważasz mnie za wariatkę.

                -Nic z tych rzeczy. Przepraszam, że teraz musi pani cierpieć.

                -Nawet gdybyś ty była postrzelona to siedząc tutaj i patrząc na ból mojego syna czułabym się jeszcze gorzej.

                -Chyba trochę za bardzo pani przecenia jego uczucia do mnie.

                -Kochanie, znam go lepiej niż ktokolwiek.

                Chyba chciała powiedzieć coś jeszcze, ale w tym samym momencie usłyszałam swoje imię. Obracam się w tamtym kierunku i widzę całą moją rodzinę. W oczach mojej mamy lśnią łzy ulgi, a twarz taty łagodnieje. Pierwszy podbiega do mnie Milo. Wtulam się w niego.

+++

                Od wypadku minęło już 10 godzin. Jestem wyczerpana, ale nie mam zamiaru iść spać. Operacja już dawno się skończyła i choć będę mogła zobaczyć go dopiero o godzinie 11 to nie ruszam się z miejsca. Dopiero spokojnie będę mogła iść do domu kiedy go zobaczę. W innym przypadku denerwowałabym się tak, że nie byłabym w stanie nawet się najeść.

+++

                -Potrzebuje pani snu. – odzywa się ta sama pielęgniarka, która mnie opatrywała. Ubrana jest w płaszcz z czego wnioskuje, że właśnie skończyła swoją zmianę.

                -Nie zasnę póki go nie zobaczę.

                -Już jest dziesięć minut po godzinie jedenastej. – mówi z uśmiechem.

                -Całe szczęście. – Wzdycham. – Jeszcze raz bardzo dziękuję za wszystko.

                -Nie ma za co. – Wstaję i ostatni raz uśmiechając się do kobiety wchodzę piętro wyżej. Żałuje, że wybrałam windę, bo droga strasznie mi się dłuży.

                W końcu dochodzę do pokoju, którego numer na pewno jeszcze na długo pozostanie w mojej pamięci. Biorę głęboki wdech i bez dalszego zastanawiania się wchodzę do środka. Widzę tam jego matkę, która od razu mogła do niego pójść. Natomiast ja musiałam czekać do momentu godzin odwiedzin.

                Wystarczy jedno spojrzenie na niego i od razu robi mi się słabo. Gdzie podział się ciemny odcień jego skóry, a co z rumianymi policzkami, które mogłam widzieć zaledwie parę razy.

                -Dziś już się raczej nie obudzi. – lekko podskakuje kiedy kobieta wyrywa mnie z zamyślenia.

                -To nic poczekam.

                -Jesteś na pewno strasznie zmęczona. Zresztą to widać. Może lepiej jedź do domu odpocznij i dopiero wróć. Nie ma sensu żebyś czekała tutaj skoro on i tak jest nie przytomny. – Gdyby tylko wiedziała, że czas spędzony tutaj na bezkarnym wpatrywaniu się w niego wcale nie byłby stracony.

                -Ale będzie pani przy nim cały czas?

                -Oczywiście.

                -W takim razie pójdę. – Waham się jedynie sekundę, ale podchodzę do niego i delikatnie muskam jego zimny policzek.

+++

                Bardzo chciałabym zasnąć, ale za żadne skarby świata nie potrafię. Dobija mnie świadomość tego, że on być może w tej chwili właśnie się obudził, a mnie nie ma przy nim. Dlatego zaledwie trzy godziny później już jestem w szpitalu.

                Tak jak obiecywała. Jego matka jest obok niego, ale on niestety nadal jest nieprzytomny.

                -Nie spodziewałam się ciebie tak wcześnie. – szepcze tak jakby nie chciała obudzić chłopaka, albo po prostu jest zmęczona.

                -Nie mogłam spać.

                -Zostaniesz z nim? Przyjdę za chwilę. Pójdę tylko po kawę. Może ty też chcesz?

                -Tak, poproszę.

                Siadam na jej miejscu i z bólem wypisanym na twarzy spoglądam na niego. Z zadowoleniem zauważam, że jego twarz nabrała trochę więcej kolorów, a z jego ciała usunięto parę rurek. To bezsprzecznie dobry znak.

                Jestem teraz o wiele bardziej spokojna niż wcześniej. Od razu moje powieki zaczynają opadać. Obiecuję sobie, że tylko na chwilę oprę głowę o niego, ale za chwilę zasypiam. Wiem, że nic mi się nie śni, ale czuję jak moje ciało z każdą sekundą jest coraz bardziej wypoczęte.

                Budzi mnie jednostajny dźwięk, który sprawia, że moje serce przyśpiesza. Coś jest nie tak. Momentalnie podrywam się rozbudzona. Spoglądam na aparaturę i widzę linie biegnącą wzdłuż. Zapominam jak się oddycha, ale mimo to jestem w stanie wybiec na korytarz i nie zważając na to, że na pewno już biegnie pomoc zaczynam krzyczeć najgłośniej jak tylko potrafię.

                -POMOCY!!!

                Nie wstydzę się. Nie obawiam tego co pomyślą sobie ludzie.

                Liczy się tylko to, że tracę go, bo…

                -…ON UMIERA!!!

~*~

NIE, NIE, NIE!!!

Płaczę jak nienormalna, bo to przedostatni rozdział!

Chcę się cofnąć w czasie!
Mam ochotę walić w monitor...
Jeszcze z żadnym opowiadaniem tak bardzo się nie zżyłam, a wiecie dlaczego?
To wszystko przez was! Jesteście tak wspaniali i dajecie mi takie wsparcie, że gdybym tylko miała taką możliwość to was wszystkich wyściskałabym.
:(

UWIELBIAM WAS SKARBY! 

Przypominam o głosowaniu na tego bloga:  >>>TUTAJ<<<  (ankieta po lewej stronie)
To byłby dla mnie taki strasznie miły prezent na zakończenie ;)
Nienawidzę słowa "zakończenie"...