33

Podbiega do mnie jeden z lekarzy. Dlaczego on jest tylko jeden? Powinno ich być więcej!

                -Niech pan idzie do niego!!! To on potrzebuje pomocy.

                -Ciii… Spokojnie. Proszę pani. On nie umiera. To tylko awaria sprzętu. Wszystko jest w porządku.

                Mija chwila zanim tak naprawdę zdam sobie sprawę z tego co się dzieje, ale łzy ulgi już zaczynają płynąć po moich policzkach.

                W tym samym momencie obok mnie pojawia się mama Zayna z dwoma kubkami kawy. Najwyraźniej spałam zaledwie parę minut. Wbiega do środka.

                -On żyje! To urządzenie jest popsute. Już jest OK. – Podchodzę do niej i odkładam kubki na bok. Przytulam do siebie, bo widzę, że kobieta nie może złapać oddechu.

+++

                Po paru godzinach odsyłam ją do domu. Mówię, że przecież musi zająć się pozostałymi dziećmi, a ja zostanę z chłopakiem.

                -Naprawdę jesteś niesamowita. Bardzo cieszę się, że jesteś jego przyjaciółką. – Przy słowie „przyjaciółka” dziwnie się uśmiecha, a ja nie mam serca wyprowadzać jej z błędu. – Postaram się jak najszybciej wrócić. – Całuje mnie w policzek na pożegnanie, a ja znów siadam na jej dawnym miejscu. Kofeina sprawiła, że wcale nie chce mi się już spać.

                Śledzę każdy szczegół jego twarzy i zdaję sobie sprawę, że to pierwszy raz kiedy mogę coś takiego robić. Jestem tak mocno w nim zakochana, choć przecież nie powinnam.

Jesteśmy jak ogień i woda. Północ i południe. Wschód i zachód. Dzień i noc.

W ogóle do siebie nie pasujemy.

On strasznie mnie irytuje. Zmusza do czegoś na co w ogóle nie mam ochoty. Jest nieprzewidywalny. Robi rzeczy całkowicie nielogiczne. Czasami naprawdę chciałabym zobaczyć co też takiego siedzi w jego głowie.

Jednak w czasie tych chwil kiedy rozmawiamy na błahe tematy czuję, że w końcu znalazłam bratnią dusze i chyba właśnie tego bardziej brakowało mi niż naszych pocałunków. Miłość nie polega tylko na zetknięciu ust, czy dotyku dłoni. To coś co pochodzi z wnętrza, a ja wiem, że byłabym w stanie iść za nim na koniec świata.

Niespodziewanie jego powieki unoszą się. Tak gwałtownie, że zaskoczona niemal podskakuje. Widzę jak nabiera powietrza do płuc, ale nadal się nie odzywam. Tak naprawdę dopiero teraz przypominam sobie, że przecież przez tak bardzo długi czas ze sobą nie rozmawialiśmy. Być może nie życzy sobie mojej obecności tutaj. Wszelkie wątpliwości ulatują kiedy czuję jego rękę odnajdującą moją. Spoglądam na nasze splecione dłonie i chyba lekko się czerwienie co jest trochę dziwne zważając na to, że czekałam aż ten chłopak się obudzi, a moim największym marzeniem było poczuć jego dotyk. Spoglądam na jego twarz i widzę, że wpatruje się we mnie mętnym wzrokiem. Logiczne jest to, że minie chwila zanim dokładnie oprzytomnieje.

-Witaj piękna. – szepcze. Jasne jest to, że jeszcze nie myśli logicznie. Kiedy został postrzelony zwrócił się do mnie w ten sam sposób. Mimo to uśmiecham się do niego.

-Przepraszam. Zayn to wszystko moja wina i…

-Ciii… To nie ty mnie postrzeliłaś.

-Wiem, ale to ja miałam być na twoim miejscu.

-Nawet nie myśl o tym w ten sposób. Ty tutaj w ogóle nie zawiniłaś. W dodatku to były moje własne nie dokończone interesy.

-To w ogóle nie powinno się stać.

-Tak. Myślałem, że jeśli przestaniemy utrzymywać ze sobą kontakty to nikt nie będzie cię zadręczał. Najwyraźniej się myliłem.

-Co? Może wyjaśnisz to dokładniej?

-Wcale nie chciałem przestawać z tobą przebywać, ale stwierdziłem, że moja obecność w twoim pobliżu może sprowadzić na ciebie tylko same problemy.

-Wierz co ja przez ten czas przeżywałam?!!!! – nie wytrzymuję i wybucham. Puszczam jego dłoń. – Oczywiście, że najłatwiej ignorować mnie i sprawa załatwiona!!!

-Hej! Spokojnie. Dla mnie to też nie było łatwe.

-Akurat, bo ci uwierzę! – Zaczynam wpatrywać się w ścianę. Zrobię wszystko tylko, aby na niego nie spojrzeć.

-Nie krzycz tak, bo za chwilę przyjdzie ktoś z lekarzy. – mówi.

-Właśnie powinnam to gdzieś zgłosić. – Wstaję kiedy zatrzymując mnie łapie moją dłoń. Najwyraźniej z każdą sekundą nabiera coraz więcej sił, bo jego uścisk jest imponujący.

-Nie. Później. Teraz chcę chwilę w spokoju z tobą posiedzieć. Kiedy powiesz im o wszystkim będę pod ciągłą obserwacją.

-Lepsze to niż gdyby coś ci się stało. – Znów puszczam jego dłoń, choć w sercu czuje jakiś dziwny ucisk.

-Czekaj.

-Zayn, nie! Idę i koniec.

-Ok. Tylko mam jeszcze jedno pytanie.

-Słucham. – Obracam się i widzę w jego spojrzeniu coś dziwnego, czego nigdy jeszcze nie pokazywał. Czyżby to była nadzieja?

-Czy my znów jesteśmy przyjaciółmi?

-Za to, że tak bardzo się dla mnie poświęciłeś chyba ci się należy. – Stwierdzam z szerokim uśmiechem i zanim on go odwzajemni i tym samym sprawi, że sama zamknę go w tym pokoju, aby nikt inny nie miał do niego dostępu. Wychodzę.

+++

Od tego feralnego dnia minął już okrągły miesiąc. Całe 31 dni Zayn spędził w szpitalu, a ja byłam u niego prawie codziennie. Spodziewałam się tego, że w końcu pewnego dnia zdobędzie się na szczerość i powie, że ma dość mojego towarzystwa, ale nigdy tak się nie stało. Prawie codziennie widziałam nieme błaganie w jego oczach kiedy pytał czy następnego dnia wrócę.

Choć wiem, że strasznie męczył się tam to te parę dni były dla mnie najpiękniejszymi w życiu. Potrafiliśmy rozmawiać godzinami. O błahych sprawach i bardziej ważnych na przykład dotyczących tego co się stało. Wiem, że chłopak nienawidził tego tematu, bo aż rwał się do odwetu w dodatku zawsze kiedy wracałam do domu po milion razy powtarzał, że mam na siebie uważać. Boi się, że któryś z nich znów na mnie napadnie, a jego nie będzie w pobliżu. Zawsze zapewniam go, że prawdopodobnie są już daleko, ale tak naprawdę sama w to nie wierzę, a on dobrze o tym wie. To tylko puste słowa pocieszenia, które nie mają żadnego odniesienia w rzeczywistości.

Właśnie idę w kierunku jego domu, gdzie za około pół godziny przyjedzie. Jego siostry miały przygotować dla niego tort.

                Zawsze czuję się jakoś lepiej kiedy przekraczam próg tego uroczego domku, który w ogóle nie pasuje do wizerunku niegrzecznego chłopca.

                Zanim zdążę zapukać do drzwi one już się otwierają.

                -Szybko on za chwilę tu będzie. – mówi bez jakiegokolwiek powitania lekko zdyszana najstarsza siostra Zayna.

                Wchodzę do środka i nad chyba największą futryną w tym domu widzę napis „Witaj w domu Zayn!”. Po bokach są ustawione kolorowe balony napełnione helem, a na środku znajduje się stolik z ogromnych rozmiarów tortem.

                Wszystko jest kiczowate do bólu i niemal takie same jak w jednym z milionów amerykańskich filmów, ale to wcale nie wada. W tej całej krzątaninie i przygotowaniach kryje się coś więcej. Troska, miłość, tęsknota, aż w końcu radość.

                W tym samym momencie słyszę pracę silnika co zwiastuje, że on już tu jest. Nie wiem dlaczego, ale towarzyszy mi mały dreszczyk napięcia. W końcu przez ostatni miesiąc widzieliśmy się cały czas w tym samym otoczeniu. Chyba trochę boję się, że jego zachowanie się zmieni.

                Ustawiam się wraz z dziewczynami przy torcie i czekamy.

                Ciche kliknięcie i drzwi się otwierają.

                -Witaj z powrotem! – krzyczą jego siostry, a ja jedynie czekam aż zobaczę jego minę.

                Na początku widzę tylko zdziwienie i lekko rozszerzone czekoladowe tęczówki. Dopiero potem szeroko się uśmiecha i w tym samym momencie jego wzrok przenosi się na mnie.

                Wszystkie dziewczyny rzucają się na niego i mocno wtulają zanim zdążę powiedzieć im, że nie powinny. Szczerze mówiąc wynika to pewnie z tego, że mimo, iż napawa się ich bliskością to ani na moment nie spuszcza wzroku ze mnie. Czuję, że zaczynam się czerwienić. Nienawidzę kiedy ktoś tak długo mi się przygląda. Chyba rzeczywiście róż zagościł na mojej twarzy, bo jego uśmiech się poszerza. Zaczynam wpatrywać się w podłogę zmieszana.

                Moment później czuję jak ujmuje moją dłoń.

                -Już mnie nawet nie przytulisz? – pyta.

                -Przecież wiesz, że nie możesz. – mruczę nadal na niego nie patrząc.

                -Nie prawda.Wszystko ładnie się goi, a ja już nawet nie czuje bólu.

                -Nie chcę robić ci krzywdy.

                -Robisz mi krzywdę kiedy stoisz tak w ogóle na mnie nie patrząc i trzymasz dystans, który jest nie do zniesienia.

                Jestem zadziwiona jego słowami. Nie pamiętam aby kiedykolwiek mówił tak otwarcie o tym, że pragnie mojej bliskości. Spoglądam na niego i dopiero teraz zdaję sobie sprawę z tego jak blisko mnie się znajduje. Pewnie dmuchał ciepłym powietrzem w moje włosy, a ja nawet tego nie czułam.

                -Długo mam czekać. – Uśmiecha się szeroko, a ja chyba umarłabym gdybym nie skorzystała z jego propozycji.

                Najpierw delikatnie obejmuje go. Mimo wszystko staram się utrzymać zdrowy rozsądek. Nie chcę sprawiać mu bólu, ale moje wszystkie postanowienia zostają złamane, kiedy dotyka mojej talii i mocniej do siebie przyciąga. Drugą rękę kładzie na moich włosach gładząc mnie po głowie. Jego zapach jest wspaniały i tak bardzo odurzający. Łapię się na tym, że kiedy przyzwyczajam się do ciepła jego ciała zaczynam nasłuchiwać bicia serca, które jest lekko przyśpieszone.

+++

                -Nie przyszłaś dziś. – Dostaje palpitacji serca, kiedy widzę go w swoim pokoju. Zayn już od dwóch tygodni jest w domu i codziennie zanoszę mu lekcje, ponieważ nadal nie powinien chodzić do szkoły. Jednak dziś jest piątek i zapomniałam powiedzieć mu, że umówiłam się z moją paczką. Dawno nie spędzałam z nimi czasu, a nie chce, aby pomyśleli, że nie są już dla mnie tak ważni jak wcześniej.

                -Na miłość boską Zayn!!! Coś ty narobił!!! Nie możesz wspinać się po ścianach!!! Twoje szwy mogą popękać!!!

                -Już wszystko zaczyna się zabliźniać. Mogłaś powiedzieć, że dziś nie przyjdziesz! Bałem się, że coś ci się stało!

                -Przepraszam zapomniałam. Po prostu spotkałam się z przyjaciółmi.

                -Z przyjaciółmi? A może z nim? – Widzę jak jego spojrzenie momentalnie twardnieje i muszę przyznać, że trochę się go obawiam.

                -Jjjjjaaakkkkiiimmm nim? – oczywiście mój nieznośny głos musiał mnie zdradzić drżeniem.

                -Keithem?

                -To też mój przyjaciel.

                -Wiesz ja też jestem twoim „przyjacielem”. – Przy słowie przyjaciel nakreśla cudzysłowie.

                -Myślałam, że naprawdę się przyjaźnimy. – Czuję jak coś ściska mnie w gardle i chcę aby jak najszybciej stąd poszedł, bo wiem, że za chwilę łzy pojawią się w moich oczach. Tak bardzo przyzwyczaiłam się do jego obecności, że myśl o tym, że znów będziemy dla siebie nieznajomymi sprawia, iż najchętniej umarłabym.

                -Nie udawaj, że tego nie widzisz?

                -Czego? Jednak wcale mnie nie lubisz? Przez ten cały czas tolerowałeś moją obecność tylko dlatego, że mnie potrzebowałeś? – Już nie potrafię powstrzymać łez.

                -Oczywiście, że cię nie lubię, a wiesz dlaczego? – Widzę jak coraz bardziej się do mnie zbliża. Nie wiem co chcę zrobić, ale zamiast tych słów, które pewnie za chwilę wypowie i zrani mnie tym bezgranicznie wolałabym aby dał mi w twarz. Wtedy tylko przez chwilkę piekłoby, a czerwony ślad znikłby do rana.

                -To co jest między nami już od dawna jest czymś więcej niż tylko przyjaźnią. – Momentalnie przestaje płakać. Wpatruje się w niego zszokowana. Mam wrażenie, że to jedynie sen, a ja za chwilę się obudzę. Jeszcze inna opcją jest to, że zwariowałam, jestem w szpitalu psychiatrycznym pod wpływem różnych prochów i mam halucynacje. Wszystko w tej chwili jest możliwe tylko nie to, że właśnie z jego ust wypłynęły te słowa. A może po prostu mój umysł płata mi figle i przekształca rzeczywistość. Tak okropnie chciałabym, aby wypowiedział te słowa, ale zdaję sobie sprawę z tego, że to nigdy się nie stanie.

                -Czzzzzyyyy mooooożżżżeeeessszzzz pppowtórzyyyyć? – pytam, a moje oczy zapewne są wielkości pięciozłotówek.

                -Skarbie. – Łapie mnie za dłoń. – Na pewno o tym wiesz. Nie jesteś głupia. Po prostu nie chcesz tego dopuścić do swojej świadomości. Już od dawna nie jesteśmy tylko przyjaciółmi.

                -Aaaaallleeee... – Nie mam pojęcia co chciałam powiedzieć, ani co powinnam zrobić w takiej sytuacji, ale na szczęście Zayn przejmuje inicjatywę. Zbliża się do mnie jeszcze bardziej i kładzie palec wskazujący na moich wargach jak na mój gust odrobinę na długo wpatrując się w nie. Nachyla się nade mną, a ja mam wrażenie, że umieram i właśnie jestem w drodze do nieba.

                Scałowuje każdą słoną łzę, która ośmieliła się popłynąć z moich oczu.

                Zaciskam mocno powieki zresztą tak samo jak jego rękę. Boję się, że za chwilę się przewrócę.

                Na szczęście kiedy kończy jedną czynność przypiera mnie do ściany dając mi w ten sposób podporę, ale w ten sposób sprawia, że jesteśmy jeszcze bliżej siebie. Na czym cierpi moje i tak nadwyrężone serce.

                Uchylam powieki. Chcę go zobaczyć. Dotknąć i przekonać się, że jest tutaj naprawdę.

                Moja ręka drży kiedy ją unoszę, ale wszystko we mnie uspokaja się wraz z momentem kiedy dotykam jego szorstkiego policzka. Widzę, że jego tęczówki lekko pojaśniały, a on wpatruje się we mnie z … uwielbieniem.

                -I tak nie wiem o co dokładnie ci chodzi. – szepcze, bo chyba nie jestem zdolna do niczego innego.

                W ułamku sekundy łapczywie dobiera się do moich warg. Przypomina mi zwierzę. Drapieżnik, który nie wie co to jakiekolwiek zasady. Z każdą chwilą napiera na mnie coraz bardziej sprawiając mi przyjemny ból. Z rozkoszy zaczynam się wić. Chcę dotknąć każdego skrawka jego ciała, ale moje ręce nie nadążają. Mam ochotę płakać. Chcę go więcej.

                Tlen wydaje mi się być już do niczego nie potrzebny, ale kiedy na zaledwie sekundę odsuwa się ode mnie łapczywie nabieram go do płuc.

                Chłopak przenosi się na moją szyję i składa na niej delikatne pocałunki. Z moich ust wydobywa się jęk i niemal czuję jak się uśmiecha.

                -Nie mogę znieść myśli, że jakikolwiek inny facet może cię dotknąć, a co dopiero z tobą być, a wiesz czemu? – szepcze do mojego ucha.

                Kręcę przecząco głową, bo wiem, że nie jestem w stanie wydobyć z siebie dźwięku. Czuje jakbym była sparaliżowana.

                -Bo powinnaś być tylko moja. – odpowiada. – Zanim pierwszego dnia wszedłem do klasy przyjrzałem się wszystkim i właśnie ty najbardziej rzuciłaś mi się w oczy. Nie Gabi, czy jakaś plastikowa Barbie. Właśnie ty. Siedziałaś sama. Wgapiona w nauczycielkę i widziałem w twoich oczach blask, który z każdą sekundą coraz bardziej gasł. Tak jakbyś się wypalała, poddawała. Już w tamtym momencie podświadomie postanowiłem, że postaram się zapobiec tej katastrofie. Potem starałem się o tym zapomnieć, bo tamto co wtedy poczułem było do mnie nie podobne. Dlatego właśnie zadawałem się z Gabi. Myślałem, że to pomoże mi wrócić do formy i przy okazji dowiem się paru rzeczy o tobie.

                -Nie wierzę ci. – mówię zadziwiająco opanowanym i spokojnym głosem.

                -Cóż to już twoja sprawa. – Ku mojemu zaskoczeniu odsuwa się ode mnie i bez słowa podchodzi do okna. – Albo nie. Wiesz co? – Odwraca się gwałtownie na pięcie. – Nie wytrzymam jeśli jeszcze raz zobaczę, że jakiś facet cię dotknął. Zabiję gnoja.

                -Nie jestem twoją własnością.

                -Nawet nie wiesz jak bardzo bym chciał aby to się zmieniło.

                -Zayn. Obawiam się, że zaczyna ci porządnie odbijać.

                -Wiem. – mówi i z zadziornym uśmiechem znów do mnie pochodzi, ale nie na tyle blisko jakbym chciała. Widzę jak jego uśmiech jeszcze bardziej się poszerza słysząc mój przyśpieszony oddech. Skracając moją mękę podnosi moją brodę i z niezwykłą delikatnością dotyka moich ust przejeżdżając językiem po mojej dolnej wardze. Nawet nie wiem kiedy rozchylam usta. Nasze języki splatają się i głaszczą. Aż w końcu… On odsuwa się ode mnie gwałtownie. Moja sylwetka niemal mechanicznie podąża za nim chcąc kontynuować pocałunek. Na szczęście w porę odzyskuje zdrowy rozsądek i zatrzymuję się. Widzę błysk zębów chłopaka, na którego twarzy chyba jeszcze nigdy nie zagościł tak szeroki uśmiech.

                -Cholera. – szepcze kręcąc głową z niedowierzaniem. – Ty też tego pragniesz. Też chcesz tego pocałunku. Przez cały ten czas myślałem, że jedynie bałaś się mnie rozgniewać i dlatego nie odpychałaś mnie, ale ty naprawdę to lubisz. – Jego głos jest pełen podekscytowania. Zaczyna znów się do mnie przybliżać. Nasze usta dzielą zaledwie milimetry. – No dalej zrób to. – kiedy mówi jego dolna warga muska moją.

                -Przestań, proszę. – mówię wiedząc, że jeszcze trochę i nie będę w stanie się opanować.

                -Ana, przecież już to robiliśmy. Wystarczy, że trochę się zbliżysz. – Moim błędem jest to, że przypadkiem mój wzrok zjeżdża w dół. Widzę jego pełne, lekko opuchnięte od namiętnych pocałunków jasnoróżowe usta. Moją samokontrole szlak trafia. Robię krok do przodu i łapiąc jego twarz w dłonie wpijam się w jego usta z niezwykłą łapczywością. Natomiast jego dłonie są wszędzie. Niespodziewanie bierze mnie na ręce, a ja nie protestuje, bo nie jestem w stanie przerwać tej czynności. To jest po prostu silniejsze ode mnie. Czuję jak miękki materac ugina się pode mną, ale nie zaprzątam sobie tym głowy, ponieważ w tej chwili coś, a raczej ktoś jest ważniejszy niż cokolwiek innego. Aż niespodziewanie lekko odsuwa się ode mnie szybko oddychając. Na jedynie ułamek sekundy spogląda mi w oczy, a później przenosi swoje usta w okolice mojego ucha. Najpierw delikatnie przygryza jego płatek, a dopiero potem słyszę jego lekko ochrypnięty, męski głos. – Miałem wiele dziewczyn, ale dla każda z nich była zaledwie chwilą w moim życiu. Nie przejmowałem się zbytnio rozstaniem, ale kiedy nie odzywałem się do ciebie przez parę tygodni i w dodatku musiałem patrzeć na to jak ten palant się do ciebie przymila to wszystko we mnie buzowało. Nie byłem w stanie myśleć o niczym innym jak o tobie. Nigdy w życiu nie byłem zakochany i wątpiłem, aby kiedykolwiek to nastąpiło. Byłem pewien, że tak już zostanie. Będę zajmował się brudnymi interesami, może uda mi się skończyć szkołę, a co tydzień w moim mieszkaniu będzie inna dziewczyna. To wydawało mi się być ciekawą koncepcją na przyszłość, ale teraz nie chce tego. Jedyne czego pragnę i nie chcę stracić to ty. Bo to właśnie w tobie się zakochałem. – Czekam aż miną dwa uderzenia serca.

                -Nie wierzę ci. – mówię lodowatym głosem. – Spojrzyj mi prosto w oczy i powiedz to jeszcze raz.

                Jestem zadziwiona tym, że bez wahania robi to o co prosiłam, choć byłam pewna, że zacznie się wykręcać.

                -Anastazjo Lewis. Jesteś pierwszą i ostatnią osobą na tej ziemni, na której punkcie oszalałem. Jesteś obecna w każdej sekundzie mojego życia, bo bez przerwy pojawiasz się w moich myślach. Nie wiem jak wytrzymałem przez te 17 lat życia bez ciebie, ale całe szczęście, że jednak na siebie trafiliśmy. Po prostu kocham cię. – Uważnie wpatruje się w jego oczy, aby doszukać się jakiegokolwiek kłamstwa, ale jedyne co widzę to przepiękne kawowe tęczówki otulone wachlarzem ciemnych, gęstych rzęs, które patrzą na mnie z nadzieją.

Nie mogę oddychać.

Nie wiem co mam zrobić.

Nigdy w życiu nie pomyślałabym o tym, że właśnie te słowa wypłyną z jego ust. Gdybym choć przez sekundę miała na to nadzieje, być może w mojej głowie pojawiłby się obraz tego jak mam się zachować.

-Ja nie wiem co mam powiedzieć. – mówię kompletnie zszokowana jego słowami oraz tym, że jeszcze nie odebrało mi mowy. – Prrrzzecież to jest kompletnie pokręcone. Ty….Ja… My do siebie nie pasujemy Zayn.

-Co z tego?

-Po prostu to jest nierealne.

-Powinienem już dawno to powiedzieć. Miałabyś czas, aby się z tym oswoić.

-Od kiedy ty? – pytam.

-Tego nie da się tak określić. Zawsze myślałem o tobie dużo, ale dopiero kiedy to się nasiliło, a ja nie mogłem doczekać się wieczorów, w których mogłem cię zobaczyć zdałem sobie sprawę z tego, że coś się dzieje. Jestem tego pewien na milion procent. Chcę ciebie i tylko ciebie. Nikt inny mnie nie interesuje. Będę czekał, aż ty też odwzajemnisz to uczucie choćby to miało nastąpić za jakieś parę lat, ale już nigdy więcej nie ma mowy o trzymaniu się od ciebie z daleka. Ja tak po prostu nie mogę.

-To jest chore Zayn.

-Nie prawda.

Miałam na końcu języka słowa zapewniające go o tym, że ja też odwzajemniam to uczucie, ale nie byłam w stanie przezwyciężyć blokady, która utworzyła się w moim gardle. Dlatego resztę przez parę godzin leżeliśmy wtuleni w siebie bez słowa, aż w końcu nie wytrzymałam i gwałtownie podniosłam spoglądając w jego zdziwione tęczówki.

-Ty wiesz o moich uczuciach. Prawa? Dlatego mi to robisz? Chcesz się jeszcze trochę zabawić moim kosztem.

-Co mam jeszcze zrobić, aby udowodnić ci co naprawdę czuję. Mogę wyjść na ulicę i wykrzyczeć to. – Widzę jak wstaje dlatego pośpiesznie łapie go za dłoń. – Zaraz o jakich uczuciach ty mówisz? – pyta zatrzymując się i splatając nasze palce ze sobą.

Nie wiem, w którym kierunku mam patrzeć. Ta chwila jest idealna aby to powiedzieć, ale nadal nie wierze, że to co mówi jest prawdą. Boję się jak zareaguje.

-Ja też cię kocham. – szepczę i czuję jak moje policzki pokrywają się jaskrawoczerwoną barwą. Powoli unoszę głowę do góry, bo chłopak w ogóle się nie odzywa, a ja nie wiem co się z nim dzieje. Widzę jak przez chwilę wpatruje się we mnie z błyszczącymi oczami i lekko rozchylonymi wargami, które po chwili układają się w najwspanialszy uśmiech jaki kiedykolwiek widziałam. Potem niespodziewanie przytula mnie do siebie, aby po chwili z ogromną siłą i pożądaniem zacząć mnie całować. Chcę aby ta chwila trwała wiecznie. Kiedy czuję ciepło jego ciała mam wrażenie, że umieram z rozkoszy, w czasie kiedy on bada moje wargi czuję się jakbym właśnie trafiała do raju. Niestety niespodziewanie odsuwa się ode mnie i znów szeroko uśmiecha.

-Jestem najszczęśliwszym człowiekiem na tej ziemi. – Nie potrafię nie odwzajemnić tego cudownego uśmiechu.

-Kto by pomyślał, że my kiedykolwiek będziemy razem.

Nasza miłość nie pojawiła się nagle. Każdego dnia robiliśmy małe kroczki w jej kierunku. Dojrzewaliśmy do niej. Tak aby nie zmarnować tego uczucia, które jest najważniejsze na świecie i daje sens każdej ludzkiej egzystencji.

~*~

No i po wszystkim...

"To już jest koniec, nie ma już nic..."

Nie będę się tutaj zbytnio rozpisywać, bo już mnie coś ściska w gardle i za chwilę pewnie się rozpłaczę, a w tej chwili nie mogę sobie na to pozwolić...

W tym filmiku jest prawie wszystko co chciałabym wam powiedzieć, ale teraz tak na prawdę nie jestem w stanie.

PODSUMOWANIE:
Posty: 36
Wyświetlenia: 184 570
Komentarze: 1721 (łącznie ze spamem)
Obserwatorzy: 223 

Reasumując: To opowiadanie jak na razie jest moim największym życiowym sukcesem i wcale nie przesadzam. ;)))

Proszę o głosowanie na to opowiadanie jako blog miesiąca TUTAJ. Fajnie byłoby utrzymać to 2 miejsce. ;D

Zapraszam na mojego nowego bloga: KLIK

PS: Kiedyś naszła mnie myśl, że nie musiałabym kończyć tego wszystkiego teraz. Mogłabym napisać coś z perspektywy Gabi, ale jeszcze dokładnie nie wiem co. Dlatego nie usuwajcie się z obserwatorów, bo być może za jakiś miesiąc coś się pojawi :D
Uprzedzając waszą prośbę. Nie będę już dalej pisać o Zaynie i Anastazji. Jeśli ktoś jest ciekaw dlaczego to zapraszam na ASKA gdzie trochę dawno, ale już wyjaśniałam dlaczego.