31

Całkiem przypadkiem i nieświadomie obracam głowę w prawo.

Jednak jest…

Siedzi na moim dawnym miejscu, ale nie tym obok Klary i Gabi. Jeszcze dziś rano bałam się, że właśnie tam go zastane. Wtedy rysa na moim sercu stałaby się jeszcze głębsza. To właśnie w tamtym miejscu przebywałam kiedy Emilie i Amy zdobyły się na to, aby do mnie podejść. Gdyby nie to z pozoru normalne wydarzenie w tej chwili albo już bym nie żyła, albo byłabym w drodze do szpitala psychiatrycznego. Nie mam pojęcia w jaki sposób wytrzymałam tyle czasu bez tych wariatów, którzy sprawiają, że jestem szczęśliwsza, ale nawet oni nie potrafią sprawić, aby moje serce na nowo zaczęło bić z wielką mocą. Nie mogą sprawić, że całkowicie będę czuć, że żyje.

Największym paradoksem jest to, że siedzi w tej samej pozie co ja. Ignoruje wszystkich naokoło i wpatruje się w to co jest za oknem. Ubrany jest w czarne spodnie, biały t-shirt oraz czerwoną koszulę w kratę, która wspaniale współgra z jego ciemnymi włosami i karnacją. Jak zwykle wygląda wspaniale. Jedynie jego policzki pokryte zarostem są trochę za bardzo pociągłe.

Nie wiem jakim cudem, ale moment później odbywam mentalną podróż w przeszłość. Jestem w swoim pokoju. Na dworze już dawno zaszło słońce, a przede mną stoi Malik we własnej osobie.

            -Mógłbym mieć każdą, ale ty jesteś dla mnie pewnego rodzaju prawdziwą zdobyczą. Wiem, że za szybko mi nie ulegniesz. Nie wiedziałem, że kujonki są w stanie tak długo wytrzymać. Niektóre załamywały się już po tygodniu, ale ty jesteś twardą zawodniczką.

                -No i chociaż wyjaśniła się sprawa tego dlaczego co chwile pchasz dupę do mojego pokoju! A teraz idź stąd i nie wracaj.

                -Bo co mi zrobisz? (rozdział 21)

               

                Wtedy znów wracam do rzeczywistości. Cały czas zwrócona jestem w jego stronę dlatego pośpiesznie obracam głowię i chwilę z uśmiechem patrzę jak moja paczka przekomarza się między sobą. Cieszę się, że nie zauważyli tego jak w pewnym momencie odpłynęłam.

                Wszystko wiedziałam od bardzo dawna. Tą wiedze miałam niemal podaną na tacy. Powiedział to prosto z mostu bez jakiegokolwiek owijania w bawełnę, a ja głupia myślałam, że tylko żartuje, albo chce jeszcze bardziej mnie rozzłościć. Chyba miałam nadzieje, że to są tylko puste słowa. Wepchnęłam to gdzieś w głąb mojej świadomości myśląc, że ten problem sam się rozwiąże. Gdybym tylko tak postąpiła wtedy inaczej. W tej chwili prawdopodobnie nie stałabym się wrakiem człowieka, który ma przebłyski normalności.

                -Ana. Co się dzieje? – pyta Keith.

                -On tu jest. – mówię niemal szeptem. – Za chwilę mam chemie. On siedzi obok mnie.

                -Skarbie, przecież dasz radę. – mówi Emilie.

                -Nie mam innego wyjścia, ale i tak się boję.

+++

                W klasie jestem parę minut przed dzwonkiem, ale całe szczęście nie jestem sama. Razem ze mną jest Keith, który co prawda siedzi na drugim końcu pomieszczenia, ale i tak daje mi wiele energii.

                Kiedy dzwonek rozbrzmiewa wszyscy uczniowie są już w środku. Oczywiście oprócz JEGO. Kamień spadł mi z serca I przyniósł mi ulgę do tego stopnia, że mam ochotę wydać z siebie okrzyk radości. Uśmiech wkrada się na moją twarz kiedy drzwi ponownie otwierają się i pojawia się w nich Zayn.

                Widzę jak nauczycielka mierzy go złym spojrzeniem, ale on nawet na nią nie zerka, a co dopiero mówić o jakichkolwiek słowach przeprosin. Wlepiam wzrok w tablicę, która na razie nie została pokryta ciągiem liter, ale kątem oka zauważam jak chłopak wdzięcznym i pełnym gracji krokiem zbliża się do mnie.

                W tym samym momencie, kiedy siada, a do moich nozdrzy dochodzi jego zapach zdaje sobie sprawę, że moje serce niespodziewanie ożyło. Nie skupiam się już na lekcji. Jedyne co robię to dyskretnie podnoszę rękę do piersi, aby upewnić się, czy to aby na pewno nie są żadne moje urojenia.

+++

Tak właśnie mija mi cały tydzień. Codzienna rutyna. Wstaje idę do szkoły i wręcz nie mogę doczekać się momentu, kiedy znów ukradkiem będę mogła na niego spojrzeć, a moje serce znów się ożywi.

Dziś jest piątek, a ja mam ochotę krzyczeć. 48 godzin bez jego zapachu!

+++

Mam wrażenie, że chodzę w kółko. Posprzątałam już każdy kąt swojego pokoju, ale nadal nie mogę usiedzieć na miejscu. Dlatego odzywający się  telefon jest dla mnie zbawieniem.

-Za dwie godziny impreza u mnie. – odzywa się Keith bez jakiegokolwiek przywitania.

-Jak to?

-Taki spontan. – Niemal widzę jak się uśmiecha.

-OK. Będę.

-Wspaniale. – Od razu się rozłącza. Jestem pewna, że dzwoni do następnych osób. Wiedziałam, że jest szalony, ale nie zdawałam sobie sprawy z tego, że jest w stanie zrobić coś takiego.

Staje przed szafą i zaczynam wybierać strój, który byłby odpowiedni na tą okazje. Czarna dopasowana sukienka z ćwiekami przy dekolcie niemal razi mnie w oczy. To właśnie w niej byłam na imprezie z Zaynem. Na szczęście po tym byłam na zakupach z Anną i udało mi się kupić czarną sukienkę całą obszytą cekinami. Nie wiem dlaczego właśnie ją wybrałam. W końcu była kompletnie nie w moim stylu, ale na okres karnawałowy nadawała się idealnie.

Szybko założyłam ją na siebie niemal wbiegłam do łazienki. Nałożyłam makijaż składający się jedyne z podkładu, pudru oraz tuszu do rzęs. Swoje proste włosy zamieniłam w lekkie fale.

+++

Dom Keitha był o wiele mniejszy od mojego, ale mimo to piękny i zadbany. Strasznie przypominał budynek, w którym mieszka Zayn. Fuuu… nienawidzę tych momentów, kiedy nawet najmniejszy szczegół kojarzy mi się właśnie z nim.

Zauważyłam, że na niedużym podwórku można zobaczyć już aż 6 samochodów najróżniejszych marek. Myślałam, że chodzi mu jedynie o imprezę w gronie naszej paczki. Nie spodziewałam się, że zaprosi aż tyle osób.

Po wejściu do domu zapiera mi dech w piersiach. Jest naprawdę pięknie. Panuje tutaj półmrok, ale gdzieniegdzie pomrugują już światła. Muzyka płynie z głośników odrobinę za głośno raniąc moje uszy. Jest tu taki tłok, że nie mam pojęcia, w którą stronę mam patrzeć. Prawie wszędzie widzę ludzi, których codziennie mijam na korytarzach szkolnych, ale nigdy w życiu nie zamieniłam z nimi słowa. Mimo to zauważam parę twarzy, których nigdy w życiu nie widziałam.

Staram się przepchać przez tłum, który już podryguje w rytm muzyki i dojść do prowizorycznego baru, przy którym mam nadzieje zobaczyć chociaż Keitha. Tak jak myślałam. Chłopak już jest nachylony nad szklanką czegoś co na pewno nie jest tylko niewinnym sokiem. Jego mina na pewno nie wskazuje na to, że cieszy się tą imprezą. W taki  razie jakim celem było jej robienie.

Siadam obok niego i widzę jak powoli podnosi na mnie wzrok.

-Hej. – nawet nie staram się krzyczeć, bo wiem, że nie jestem w stanie zagłuszyć muzyki. W odpowiedzi kiwa głową. Z bliska wygląda jeszcze gorzej. Tak jakby przez parę minut postarzał się o parędziesiąt ładnych lat. Delikatnie dotykam jego ręki, bo widzę, że jego stan jeszcze bardziej pogorszył się kiedy mnie zobaczył. Nachylam się, aby wyszeptać wprost do jego ucha. – Musimy pogadać. – Widzę jak bardzo entuzjastycznie kiwa głową. Pewnie chciał zaproponować to samo. Natal trzymając go mocno za przedramię ciągnę w stronę podwórza.

Momentalnie moje ramiona pokrywa gęsia skórka, ale staram się opanować uderzanie o siebie zębów. Wiem, że coś w tej chwili jest ważniejsze, ale zarazem boję się co to może być, bo z pewnością to nic przyjemnego.

-Co się dzieje? – pytam.

-Miałem ci nie mówić, ale tak nie może być. Nie pozwolę aby ktoś dyktował mi co mam robić. – Widzę jak wyraz jego twarzy momentalnie się zmienia: ze smutnego na bezgraniczny gniew. Mam świadomość, że w tej chwili mocno zaciska pięści.

-O co chodzi?

-Rozmawiałem z Zaynem. To znaczy prawie w ogóle się nie odzywałem, bo przyłożył mi nóż do gardła…

-Co takiego?!!! – wykrzykuje przerywając mu. Moje oczy rozszerzają się w akcie zdziwienia.  Od razu staram się przypomnieć sobie taką właśnie sytuacje i niestety wychodzi mi to z niezwykłą łatwością. Nie. Nie. Nie. – Czego on od ciebie chce?!!!

-Chodzi o ciebie. – jego głos od razu staje się łagodniejszy. Chyba w ten sposób próbuje na mnie wpłynąć. Widząc strach, złość oraz zawód na mojej twarzy. – Mówił, że mogę być twoim przyjacielem, ale nie mogę cię nawet tknąć. W razie gdybym miał wrażenie, że zaczynam czuć do ciebie coś więcej mam jak najszybciej się wycofać, bo zasługujesz na kogoś lepszego. Mówił też, że jeśli znów wpadnę w nałóg to mam się od ciebie trzymać z daleka, bo mogę tylko ściągnąć na ciebie niebezpieczeństwo. W ogóle nie miałem świadomości, że on wie o moim nałogu. Myślałem, że nikt... – jego głos załamuje się, a  wzrok staje się jakiś dziwnie rozbiegany i mam wrażenie, że w jego oczy lśnią, co jak na razie jest jedynie zapowiedzią prawdziwych łez.

Bez zastanowienia podchodzę do niego i wtulam się w jego tors.

-Tak bardzo mi przykro Keith. – szepcze. – Myślałam, że o wszystkim wiesz.

-Nie ważne. Podejrzewałem to. Wiedziałem, że parę osób na pewno o tym wie, ale nie spodziewałem się tego po osobie, która stosunkowo niedawno przeprowadziła się tutaj. Jedyne czego najbardziej nie mogę znieść to tego, że stawia mi jakiekolwiek warunki i w dodatku grozi, że będzie mnie obserwował, bo jeśli zrobię coś nie tak to zrobi wszystko, aby moje życie zmieniło się w piekło. Nie zabije mnie, bo to byłoby za proste. Za mało bolesne.

-On na pewno nie bierze tego na serio. – mówię choć wiem, że to nie prawda.

-Gdybyś tylko widziała furę w czystej postaci, która zagościła na jego twarzy, zaciśniętą szczękę oraz ostre spojrzenie na pewno potraktowałabyś jego słowa poważnie. – Szukam na jego twarzy jakiejkolwiek zmarszczki, dziwnego spojrzenia, czy drżenia warg, które zwiastowałoby to, że boi się, ale niczego takiego nie dostrzegam. Wątpię, aby był w stanie zamaskować swoje prawdziwe emocje skoro nigdy wcześniej nie widziałam, aby to robił. – W dodatku kiedy powiedziałem mu, że ma mnie puścić, bo za chwilę przyjdziesz wprosił się na imprezę.

-To on tutaj jest?! – Już mam wejść do środka, aby zacząć go szukać, kiedy Keith łapie mnie za rękę.

-Nie możesz. Miałem nie mówić. Już nie chodzi o to, że ja będę miał przesrane, ale ty również.

-Dobrze w takim razie idziemy razem. Nie pozwolę, aby kierował moim życiem. Nie ma prawa dyktować z kim mam rozmawiać, ani na kogo mogę spojrzeć. Damy mu popalić.

-Ana jesteś pewna? – Czuję jak na chwilę zapominam jak się oddycha. Nazwał mnie dokładnie w ten sam sposób w jaki robi to Zayn. Już zapomniałam jak to jest. Mimo wszystko to tylko namiastka tego co czuje w takich chwilach. Kiedy nie słyszę jego aksamitnego głosu to już nie to samo.

-Tak. Po prostu będziemy tańczyć. Nic więcej. Jeśli się do nas przyczepi to wygarnę mu wszystko i na pewno już nigdy więcej nie będzie cię nękał.

-Jesteś świetna. – mówi.

-Nie przesadzaj.

Po wejściu do środka mam wrażenie, że za chwilę się uduszę. Jest tu jeszcze więcej ludzi co równa się z tym, że zużywane jest tu więcej tlenu. Jednak najważniejsze jest to, że jest tu o wiele cieplej niż na zewnątrz i muszę dokończyć parę spraw.

Łapię Keitha za rękę i prowadzę na środek parkietu. Choć na chwilę jestem przerażona, bo jeszcze nigdy nie tańczyłam na tego typu imprezach. Nie stop. Tańczyłam. Tyle tylko, że tego nie pamiętam. Byłam tak pijana, że Zayn mógł ze mną zrobić co tylko chciał. Kto wie co się stało. Sądząc po tym co dziś usłyszałam jest zdolny do wielu rzeczy, o które nawet bym go nie posądzała. Myśl o tym, że nie robię tego pierwszy raz sprawia, że jestem odrobinę bardziej pewna siebie. Najpierw powoli zaczynam kołysać biodrami, a już po chwili poruszam całym ciałem. Uśmiecham się do chłopaka zadowolona z siebie.

Chyba naprawdę się wczuwam. Prawie zapominam o mojej misji. Jedyne co się liczy to muzyka, która z odrobinę za dużą mocą uderza w moje bębenki, ale mimo to daje mi ogromne ukojenie.

W końcu melodia staje się jakaś spokojniejsza. DJ mówi, że dedykuje ją wszystkim zakochanym i momentalnie wszystkie pary łączą się w uścisku. Niepewnie spoglądam na Keitha i nie wiele myśląc zaczynam się do niego przybliżać. Nie pachnie równie pięknie jak Zayn, ale w jego ramionach również czuję się bezpiecznie. I właśnie w tym momencie TO poczułam. Zaczęło się od ledwo dostrzegalnego mrowienia na karku, które sprawiło, że najchętniej podrapałabym to miejscu. Jednak po chwili zdałam sobie sprawę z tego co to oznacza.

Znalazł mnie.

Nie obracam się. Nie szukam jego sylwetki. Staram się udawać niewzruszoną. Utrudnia mi to jego wzrok, który niemal mnie pali. Nie muszę na niego patrzeć, a wiem, że jest diabelnie wściekły. Tylko czekam aż zrobi pierwszy krok i tu podejdzie.

Piosenka dobiega końca, a nadal nic się nie wydarzyło, choć wiem, że nadal na mnie patrzy. Muszę coś zrobić. Sprowokować go.

-Tylko nie bądź na mnie zły. – szepcze do ucha Keitha, który jedynie przez parę sekund nie wie o co chodzi.

Zanim jeszcze zdążę stchórzyć dotykam jego ust swoimi. Kto by pomyślał, że jeszcze parę miesięcy temu będę całować chłopaka tylko dlatego, że chcę wzbudzić zazdrość, albo też złość w kimś innym. Przy okazji dowiaduje się jak dziwnie jest całować osobę, której się nie pożąda. Tak naprawdę nie czuję nic. Jedyne co robię to mechanicznie poruszam ustami, ale długo nie muszę czekać.

Najpierw na swoich ramionach czuję mocny uścisk, a potem gwałtowne szarpnięcie w tył i gdyby nie osoba stojąca za mną jestem pewna, że straciłabym równowagę. Zanim zdążę się jeszcze otrząsnąć z szoku świat wywraca się do góry nogami, a ja dopiero przy drzwiach zdaje sobie sprawę z tego, że jestem przez kogoś niesiona i to nie przez byle kogo.

ZAYN.

Znów czuje jego dotyk. Ciepło jego ciała. Zapach, który oszałamia mnie do tego stopnia, że zapominam o swoim planie.

-Puść mnie! Postaw mnie na ziemie!!! – krzyczę waląc w jego plecy. – Co ty wyprawiasz!!!? – pytam kiedy już znajdujemy się na dworze, a ja nadal nie dostałam odpowiedzi na wcześniejsze pytania.

-Zostaw ją!!! – słyszę Keitha, który wybiegł za nami. Po co on się w to miesza?

-Ostrzegałem cię. – W końcu odzywa się mulat, a jego głos przepełniony jest jadem, który w większej dawce na pewno może zabić.

-Malik co ty sobie w ogóle wyobrażasz! Nie jesteś cholernym królem, a ona nie należy do ciebie żebyś mógł robić z nią co chcesz! – Chyba przegiął, bo chłopak gwałtownie obraca się o 360 stopni, a ja przez chwilę boję się, że zsunę się z jego ramion i roztrzaskam sobie głowę. Nie wiem co robi, ale słyszę jęknięcie i jakiś huk. Moje serce niebezpiecznie przyśpiesza i choć nasłuchuje jeszcze czegoś to okazuje się, że nie mogę słyszeć niczego innego oprócz rytmu jego serca. W tym samym momencie kiedy chłopak obraca się w poprzednią stronę widzę co takiego się stało.

-Ty draniu!!! Nienawidzę cię!!! – krzyczę na widok leżącego nieprzytomnie Keitha. – To mój przyjaciel!!! – Zaczynam z jeszcze większą siłą uderzać w jego plecy, ale mimo to w ogóle nie daje sygnału, że czuje cokolwiek. Nie dziwię się. Musi być niezwykle silny skoro trzymając mnie na jednym ramieniu powalił chłopaka, który przecież nie należy do wiotkich i niezbyt sprawnych fizycznie. –Pomocy!!! Niech ktoś mi pomoże!!! Ten wariat chce mnie zabić!!! – Ale nikt mi nie przychodzi z pomocą choć jestem pewna, że jeszcze trochę, a całkowicie zedrę sobie gardło.

-Nie masz po co się wysilać Ana. Nikt i tak ci nie pomoże. – Choć jego słowa brzmią złowróżbnie to mimo to uspokajam się. Sam dźwięk jego głosu jest dla mnie ukojeniem, a co dopiero mówić kiedy wypowiada moje imię. W dodatku tracę już nadzieje. Jestem całkowicie zdana na niego.

Niespodziewanie stawia mnie na ziemi. Kiedy tylko moje stopy dotykają podłoża zrywam się do biegu. Niestety nie udaje mi się to. Chłopak przypiera mnie do czegoś zimnego i twardego. Zaczynam okładać go pięściami. Ogarnia mnie bezgraniczny gniew. Mam wrażenie, że płonę i muszę tą energię z siebie wyrzucić.

Najpierw zdobywa się na szczerość. Mówi, że jestem dla niego nikim, że byłam jedynie kolejną dziewczyną, którą po prostu chciał zapisać na swojej liście. Odchodzi zostawiając mnie w kompletnej rozsypce. W ogóle się do mnie nie odzywa. Nawet na mnie nie spogląda, aż pewnego dnia grozi mojemu przyjacielowi.

Tak naprawdę nie zdaje sobie sprawy z tego, że te wszystkie wyrzuty wypowiadam na głos.

Wtedy blokuje moje ręce. Staram się uwolnić, ale moje starania idą na marne.

-To wszystko? – nawet nie czeka na moją odpowiedź. – W takim razie wsiadaj do samochodu.

Jestem tak zatrwożona, że przez moment nie wiem o co chodzi. Jaki samochód? Dopiero po chwili przypominam sobie strukturę przedmiotu, do którego zostałam przyparta. Kiedy on w ogóle zdążył otworzyć go?

-Zayn, zostaw mnie. – mówię z zaciśniętymi zębami.

-OK. ale najpierw wsiądź do samochodu. Musimy wyjaśnić sobie parę spraw. – Unoszę głowę i spoglądam prosto w jego oczy. Mój oddech lekko przyśpiesza, ale mimo to nie odwracam wzroku. Chcę mieć choć minimalne pojęcie o tym co w tej chwili myśli, ale okazuje się, że jego twarz to kamienna maska, którą założył specjalnie po to, abym nie mogła odgadnąć o co dokładnie mu chodzi.

-Niech ci będzie. – mówię z całych sił starając się, aby nie stracić ostrego wyrazu twarzy. I tak dziwię się, że jestem na tyle silna, że przez tak długi czas stawiałam mu się.

-Nie uciekniesz? – pyta podejrzliwie mierząc mnie wzrokiem.

-Nie. Szybciej. Nie mam zamiaru tu z tobą tkwić wieczność.

Nadal trzymając mnie w swoim żelaznym uścisku otwiera drzwi od pasażera. Siadam w środku, a on zamyka drzwi na klucz. Od razu mój oddech przyśpiesza. Adrenalina zaczyna opadać, a ja boję się.

Mimo wszystko zauważam, że to inny samochód niż ten, którym jeździł wcześniej. Jest przede wszystkim o wiele większy oraz wyższy. W środku nadal czuć charakterystyczny zapach nowości. Po dosłownie sekundzie chłopak jest już w środku.

-Zmieniłaś się. – stwierdza nie zaszczycając mnie swoim spojrzeniem.

-Mów o co chodzi! – mój głos jest ostry i nieznoszący sprzeciwu. Jestem z siebie dumna.

-Nie możesz przebywać z tym chłopakiem.

-Akurat to z kim będę przebywać jest tylko i wyłącznie moją sprawą. Nie masz prawa zabraniać mi kontaktów z kimkolwiek. Poza tym twoje zdanie się dla mnie nie liczy, bo jesteś dla mnie nikim!

Nie odpowiada nic.

Obydwoje siedzimy w ciszy, a kiedy obracam głowę w jego stronę jest już a późno. Drzwi już dawno zostały otwarte, a on jest w tym momencie wyciągany z samochodu.

-Nie! – wyrywa się z moich ust. Jest to błąd, bo jeden z zamaskowanych mężczyzn spogląda na mnie. Widzę tylko jak mulat leży na ziemi i jest kopany przez co najmniej trzy osoby. Czuję jakby wszystkie moje wnętrzności miały za chwilę eksplodować. Dlatego wtedy kiedy drzwi od mojej strony zostają otwarte momentalnie mdleje.

~*~

201 

201

201

201

201

OBSERWATORÓW!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Oooo fuck!!!!!

No normalnie nie wierzę!!!

Chcecie doprowadzić mnie do zawału?! ;)

Kocham Was!

KOCHAM !!!!!

KOCHAM !!!!

KOCHAM!!!!

Moment...

Wdech

Wydech

Już jest OK. 

Przypominam o konkursie dot. bloga miesiąca gdzie właśnie oto ten blog został nominowany. Byłoby mi niezmiernie miło gdybyście zagłosowali ;)

LINK

 UWIELBIAM WAS!!! <3