30

W nocy śnią mi się bardzo dziwne rzeczy.

                Są to urywki mojego życia, ale jak na przekleństwo mojego już i tak nadszarpniętego zdrowia psychicznego zawsze pojawia się w nich Zayn.

                Znów widzę go kiedy pierwszy raz wkracza do klasy i onieśmiela wszystkich jak gwiazda swoim blaskiem. Ponownie czuję to co wtedy. Lekkie uwielbienie, a później onieśmielenie, które sprawia, że mam ochotę zapaść się pod ziemie.

                 

                Jak to możliwe, że te wszystkie uśmiechy, nasze splecione palce i pocałunki były udawane? Ta troska, którą cały czas mnie otaczał oraz to, że starał się zmienić moje życie. To wszystko było takie realne i namacalne, że porzuciłam wszystkie wątpliwości i zaczęłam mu ufać. Do tego stopnia, iż uznałam go za przyjaciela.

                Niestety to był dopiero początek wszystkiego. Właśnie to sprawiło, że się w nim zakochałam. To była jedyna rzecz, która powstrzymywała mnie od tego, bo chyba nie ma na świecie osoby, która nie uległaby urokowi Malika. On jest inny. Po prostu cudowny, niesamowity…

                Całe szczęście, że nie wie o tym uczuciu które do niego żywię. Wtedy nie dość, że nie mogłabym znieść tego, że już się nie spotykamy, to za każdym razem kiedy tylko widziałabym go na korytarzu paliłabym się ze wstydu.

                Jakiego wstydu? Przecież kochać kogoś to jak dać mu najpiękniejszy prezent.

                W jego przypadku to wygląda całkowicie inaczej…

                Przed oczami staje mi jego sylwetka i ten szyderczy uśmiech, którym obdarowywał mnie nie raz. Doskonale wiem, że jest okrutny, ale nawet to nie sprawia, że czuję do niego odrazę.

               

                Gdybym tylko mogła w końcu poczuć cokolwiek. Ból, który ściska serce, złość, czy nawet łzy spływające po policzkach. Wiem, że  wtedy byłabym w stanie iść na przód, ale w takiej sytuacji czuję jakbym przestała żyć.

                W końcu nie da się dalej funkcjonować z sercem, które przestało bić.

Nie mam pojęcia jak długo jeszcze stałam w tym samym miejscu mając nadzieje, że za parę minut zawróci. W ogóle nie pamiętam w jaki sposób dostałam się do domu. Chyba już wtedy przestawałam być sobą.

Potem nie dbając o to, że gdzie tylko pójdę wszędzie pojawia się jedna wielka mokra kałuża położyłam się na łóżku. Cała dygotałam z zimna i gdyby nie mój brat, który niespodziewanie pojawił się w moim  pokoju pewnie do tej chwili leżałabym tak. Wiedział, że coś jest nie tak, ale nie dopytywał się co. Po prostu wziął mnie za rękę. Jak marionetka wstałam i poszłam za nim. Zaprowadził mnie do łazienki. Pomógł mi ściągnąć kurtkę i zaczął wycierać moje włosy. Następnie do wanny nalał ciepłej wody i wyszedł bez słowa.

Siedziałam w  środku dopóki woda nie stała się tak zimna, że znów zaczęłam dygotać. Mechanicznym ruchem zaczęłam wycierać swoje ciało i założyłam piżamę. Wróciłam do pokoju i znów straciłam kontakt z rzeczywistością.

Najgorsze jest chyba to, że przed oczami cały czas miałam jego twarz. Każdy szczegół, który nie zaświecał we mnie nawet małej lampki, która kazałby mi trzymać się na baczności. Jedno jest pewne nie ma drugiego tak dobrego aktora jak on.

+++

Jest już nowy rok. Skąd to wiem?

Jak każdego wieczoru siedzę okryta kocem na tarasie i widzę miliony fajerwerek, które rozświetlają niebo przez zaledwie sekundę. Do tego czasu wcale nie było bardziej spokojnie. Wszędzie słychać było muzykę i gromkie śmiechy ludzi, którzy w gronie najbliższych przyjaciół, czy też rodziny postanowili spędzić ostatnie chwile starego roku.

Ja zostałam sama. Chyba pierwszy raz w życiu z własnej woli wybrałam samotność. Na chwilę obecną najlepszym rozwiązaniem jest pozostanie w tutaj i obserwowanie wszystkiego. Bo tym właśnie jestem obserwatorem. Wcześniej choć w małym procencie uczestniczyłam w życiu teraz to definitywny koniec wszystkiego.

Nie zabiję się.

Nie jestem na tyle silna, aby dokonać tego czynu. W dodatku gdzieś tam w głębi siebie mam jeszcze malutką nadzieje na to, że jednak coś się zmieni, a Zayn przestanie całkowicie mnie ignorować, że będę mogła chociaż przyjaźnić się z nim. To byłby dla mnie szczyt marzeń. Możliwość ponownego zobaczenia jego uśmiechu, czy sam fakt, że obdarzy mnie spojrzeniem swoich kawowych tęczówek.

Ciekawe co w tym momencie robi. Na pewno coś zupełni innego niż ja. Zapewne dobrze się bawi, a ja jestem tylko wspomnieniem. Dziewczyną, którą myśli, że nie udało mu się zdobyć, a tak naprawdę osiągnął o wiele więcej niżby chciał.

Moi przyjaciele przychodzili tutaj wielokrotnie, ale nie odzywałam się do nich. W ogóle do nikogo się nie odzywałam. Jedyne co robiłam to tylko słuchałam i wpatrywałam się w jeden wyznaczony sobie punkt. Kiedy ten ktoś odchodził wracałam do swojego świata, w którym mogłam nadal podziwiać Zayna. Chciałabym ich uściskać i podziękować za to, że nadal mnie wspierają, ale nie potrafiłam. Bałam się, że tama, którą niedawno udało mi się zbudować pęknie i rozsypię się cała.

To jeszcze nie czas. To jeszcze nie czas. To jeszcze nie czas.

Musze to przeżyć na swój sposób i nikt nie może w to ingerować.

+++

Po nowym roku czas wrócić do szkoły. Boję się tak bardzo, że nie da się tego określić słowami. Mimo to starannie przypominam sobie materiał na każdą lekcje. Nie mogę dać choćby małego znaku, że coś jest nie tak. Już następnego dnia z wysoko podniesioną głową przekraczam próg budynku. Moje serce lekko przyśpiesza, ale robię wszystko, aby nie było widać po mnie zdenerwowania.

Pierwsze osoby, które widzę to Anna i Robert. Siedzą na jednym z parapetów ogromnych okien i rozmawiają o czymś lekko się do siebie uśmiechając. Nabieram dużo powietrza do płuc i podchodzę do nich.

-Hej. – odzywam się, ale nie mam jeszcze tyle sił, aby podnieść kąciki ust do góry. Trochę obawiam się, że zaczną mnie ignorować tak samo jak ja robiłam to wcześniej, ale później przypominam sobie jakim są niesamowitymi osobami.

Najpierw reaguje Anna, która wstaje i mocno mnie do siebie przytula.

-Kochanie! Nawet nie wiesz jak bardzo się o ciebie martwiłam. Wszyscy się martwiliśmy! Nigdy więcej nie rób nam takich numerów, żaden nawet tak zabójczo przystojny facet jak Malik nie jest tego wart. – Kiedy wypowiada jego nazwisko lekko się wzdrygam.

-Przepraszam. – szepczę.

-Nie masz za co. Najważniejsze, że znów jesteś z nami.

-Dziękuję, że do mnie przychodziliście. Gdyby nie wy nie byłabym w taki stanie w jakim jestem.

-Od czego są przyjaciele? – Uwielbiam to słowo: przyjaciele.

Postanawiam, że zrobię tak jak chciał. Zapomnę o nim. Będę żyć tak jakbym nigdy go nie spotkała. Nie będzie to łatwe, bo jego obecność bardzo wpłynęła na to jaka teraz jestem.

+++

Nie mogłam doczekać się pory lunchu. Chciałam jak najszybciej zobaczyć ich wszystkich i najlepiej przy okazji wyściskać.

Na szczęście Malika nie ma dziś w szkole. Wiem to na pewno, bo w innym przypadku miejsce obok mnie na większości lekcji nie byłoby puste.

Kiedy widzę stół pełen moich przyjaciół i jedno wolne miejsce uśmiecham się. Naprawdę. Uśmiecham się. Może nie promiennie, radośnie, czy szeroko, ale jednak.

Podchodzę do nich, a wszyscy spoglądają na mnie.

-Tak bardzo za wami tęskniłam. – szepcze po chwili, kiedy przyjrzę się każdemu z nich z osobna.

Pierwszy rusza się Keith, który przytula mnie. Mam wrażenie, że za chwilę udusi mnie z powodu swojego niedźwiedziego uścisku. Zaraz potem reszta dołącza do niego. Wiem, że pewnie w tej chwili wszyscy się na nas patrzą, ale jestem tak szczęśliwa i mam takie poczucie, że w końcu gdzieś naprawdę należę, że w ogóle nie zwracam na to uwagi.

-Co tak naprawdę się stało? – pyta Becky i w tym samym momencie z jej ust wydobywa się ciche jęknięcie, które spowodowane jest tym że Rose odrobinę za mocno uderzyła ją w ramie.

-Po prostu Zayn okazał się kimś całkowicie innym. – niemal szepcze i chyba czuję, że do moich oczu napływają łzy. Pierwszy raz od tego feralnego dnia wypowiedziałam jego imię na głos.

-Wiedziałam, że z tym bydlakiem jest coś nie tak. – odzywa się czerwono włosa Kate. Zauważam gniew na jej twarzy i znów jestem bliska uśmiechu. Wcześniej w życiu nie pomyślałabym, że tak bardzo przejmie się moim losem. Wcześniej nie zauważałam tego jak ludzie potrafią szybko się zmieniać. Szkoda, że z Zaynem tak się nie stało. – Od początku wydawał mi się za bardzo szczęśliwy. Ludzie tacy jak on rzadko się uśmiechają. Chcą siać postrach, a tym na pewno tego nie osiągnie.

+++

Tak okropnie bardzo bałam się tego dnia w szkole, ale minął jak z bicza strzelił dając mi dodatkową energie na cały wieczór. To wszystko dzięki moim przyjaciołom. Wiedziałam, że posiadanie takich osób jest niezwykle ważne, ale nie wiedziałam, że tak bardzo może wpłynąć na psychikę człowieka.

Przy wejściu zastaje mojego brata, który niby przypadkiem krząta się przy wejściu. Doskonale wiem, że czekał na mnie. Zdaję sobie sprawę z tego, że bardzo się o mnie martwił przez te parę dni i krył mnie przed rodzicami wymyślając Bóg wie jakie wymówki usprawiedliwiające to dlaczego tak rzadko wychodzę z pokoju. Choć nie ukazywał swojej troski wprost i nie wypytywał co tak naprawdę się stało to zawsze przynosił do mojego pokoju posiłki. Nie ważne, że na połowę nawet nie spojrzałam.

Uśmiecham się do niego i mam wrażenie, że kamień spadł mi z serca.

Spontanicznie podchodzę do niego i przytulam do siebie. Robię to pierwszy raz od dobrych paru lat. Na początku poddaje się, ale później przypomina sobie co też takiego się dzieje i że przytulanie się do siostry to obciach. Pośpiesznie odsuwa się, ale widzę zdziwienie w jego identycznie błękitnych jak moje oczach.

-Jesteś najlepszym bratem pod słońcem. – odzywam się mijając go i ręką mierzwiąc jego włosy. Wiem, że się krzywi, ale nic nie mówi.

-Pograsz ze mną na xBoxie? – pyta.

-OK.

Przechodzimy do salonu. Najpierw wyjaśnia mi zasady gry, a potem pokazuje jakie ruchy mam wykonywać. Wygłupiamy się i śmiejemy jak chyba nigdy przedtem. Wiem, że w tej chwili buduje się między nami bardzo silna więź.

-Wiesz zawszę uznawałem cię za wariatkę. – mówi Milo.

-Trochę się zmieniłam. – odpowiadam z uśmiechem. Nie mogę uwierzyć, że ten dzieciak bez żadnych oporów jest tak szczery.

-To dobrze. – Uśmiecha się do siebie i wraca do gry.

~*~

Trochę taki smutny ten rozdział i z góry już wiem, że będziecie mieć pretensje o to, że nie ma Malika, chociaż sądząc po waszych ostatnich komentarzach niektórzy z was są na niego mega wkurzeni.

Strasznie ociągam się z dodawaniem nowych notek, bo wiem, że już wiele ich nie zostało... 

Jeszcze coś kompletnie nie związane z opowiadaniem (chociaż może troszkę). Jaki jest wasz sposób na pozbycie się złych skutków przesilenia wiosennego? (chodzi mi o to, że cały czas mam humorki i chcę mi się płakać!) Może coś na poprawę humoru? Jeśli film to jaki? Jeśli piosenka - to tytuł...itd

Dzięki wam za ogromne wsparcie w postacie komentarzy i mam nadzieje, że tą i przyszłą notkę skomentuje przynajmniej większość osób, które czytają to opowiadanie, bo jak wiadomo coraz bardziej zbliżamy się do końca, a miło byłoby kiedyś wejść i znów uśmiechnąć się widząc wasze wspaniałe komentarze.