29

-Zayn pójdę z tobą. – Staram się mówić głosem nieznoszącym sprzeciwu.

                -Nie ma mowy muszę to załatwić sam. Idź do domu i przestań się tak denerwować, bo ręce ci się trzęsą. Może to nic poważnego.

                -Skoro twoja mama ściągała cię z tak daleka to musi być coś poważnego!

                -Uspokój się. – Łapię mnie za dłoń i ściska delikatnie. – Wszystko będzie dobrze, a teraz idź do swoich rodziców. Na pewno już na ciebie czekają.

                -OK; ale obiecaj, że do mnie zadzwonisz.

                -Dobrze. – Po chwili wahania pochylam się nad nim i całuję go w policzek. Potem wychodzę na dwór i owiewa mnie lodowate powietrze. W ciągu tych dwóch dni zdążyłam już przyzwyczaić się do ciepłego klimatu. Widząc gdzieniegdzie śnieg nie potrafię nie skrzywić się.

                Otwieram drzwi od domu i od razu podbiegają do mnie rodzice razem z moim bratem. Widzę podekscytowanie wypisane na ich twarzach. Nie każą mi nawet iść na górę rozpakować się, ciągną mnie do salonu gdzie przeprowadzają ze mną wywiad.

                -Jak było? – pyta Milo, który jest pod ekscytowany do tego stopnia, że nie potrafi spokojnie wysiedzieć w miejscu.

                -Fajnie. – mówię.

                -Tylko tyle!?

                -Przecież nie będę ci opisywać jak się kąpałam i szłam spać.

                -No, ale przecież musieliście coś robić w dzień. – odzywa się moja mama.

                -To były tylko dwa dni.

                -No i co z tego.

                -OK. Pierwszego dnia odpoczywaliśmy, a drugiego poszliśmy na zakupy, bo Zayn zapomniał zabrać mojej walizki.

                -To wszystko?

                -Tak.

                -Myślałem, że będziecie tam trochę dłużej. – mówi mój ojciec unosząc podejrzliwie jedną brew.

                -Tak miało być, ale Zayn miał jakąś pilną sprawę do załatwienia, więc musieliśmy wracać.

                -Ale reszta mogła zostać. – Kompletnie zapomniałam o tym, że w oficjalnej wersji nie byłam tam tylko z Malikiem.

                -Fakt, ale ten domek należał do kuzyna Zayna i trochę głupio byłoby gdybyśmy byli tam sami.

                -Rzeczywiście. – Potwierdzająco kiwnął głową mój tata.

                -To teraz w końcu dacie mi spokój i pozwolicie się rozpakować? – pytam.

                -Przecież ty prawie nic nie masz. – zauważa mój brat. Rzeczywiście mój dobytek mieści się jedynie w niedużej torbie.

                -Jestem zmęczona. – Nie słuchając ich dalej idę do swojego pokoju. Czuję jak moje ręce zaczynają drżeć. On na pewno już wie o co chodzi. Cholera jasna tak bardzo się o niego boję!

+++

                Resztę dnia spędzam siedząc na krześle przy oknie przyglądając się temu co dzieje się za oknem. Gdzie nie gdzie widać małe kupki śniegu, które są bardziej szare niż białe. Co chwilę słychać szum przejeżdżających samochodów. W pewnym momencie do moich uszu dochodzi przeraźliwy krzyk kobiety, która zostaję ochlapana przez jedne z pojazdów. Choć człowiek, który nim kierował nawet na chwilę się nie zatrzymuję to kobieta i tak wyzywa go od najgorszych. Wszyscy się śpieszą. Nawet nie wiem po co. Przecież jest przerwa świąteczna. Większość ludzi powinna przebywać teraz w towarzystwie swojej rodziny, a nie biegać po sklepach. Kiedy to wszystko tak bardzo się popsuło? Ludzie kompletnie oszaleli nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Liczą się tylko pieniądze i to, żeby w jakiś sposób je wydać. Boję się, że nastanie taki dzień, w którym już nikt nie będzie pamiętał o tych małych rzeczach i ważnych wartościach jakimi są: przyjaźń, szczęście, lojalność i miłość.

                Dopiero kiedy latarnie oślepiają mnie swoim blaskiem rozbrzmiewa dźwięk mojego telefonu. Rzucam się na niego jakbym tonęła, a to był moja ostatnia deska ratunku.

                -Halo? – pytam lekko drżącym głosem.

                -Wielkie dzięki za nakablowanie na mnie. – odzywa się Zayn po drugiej stronie słuchawki. Przez dokładnie sekundę cieszę się z samego faktu, że go słyszę, a moje serce podrywa się wesoło, dopiero później dochodzi do mnie znaczenie jego słów.

                -Zayn, co się stało?

                -Policja dowiedziała się o tym, że posiadam nielegalną broń. Dzwonię z więzienia. Wiem, że powinienem w tej chwili kontaktować się z prawnikiem, ale coś kazało zadzwonić mi do ciebie. Nie rozumiem, dlaczego mi to zrobiłaś. – Ostatnie słowa wypowiada trochę ciszej. Tak jakby był kompletnie załamany.

                -Ale co zrobiłam?

                -Tylko ty wiedziałaś o tym.

                -Przecież ja już o tym zapomniałam. Na dodatek w życiu nie doniosłabym na ciebie.

                -Najwyraźniej komuś o tym powiedziałaś. – Jego głos jest lekko zniekształcony tak jakby mówił przez zaciśnięte zęby.

                -Nie, przecież ja…

                -Nie ważne. Naprawdę myślałem, że mogę ci zaufać. Teraz żegnaj. – Zanim dam radę powiedzieć coś jeszcze połączenie zostaję przerwane.

                Jeszcze przez parę minut siedzę z telefonem przy uchu i wsłuchuję się w ten irytujący dźwięk. Analizuję parę miesięcy mojego życia. Nie na pewno nikomu nie powiedziałam o tym. Na początku nie miałam do kogo się odezwać, a kiedy już poznałam kogoś godnego zaufania najnormalniej zapomniałam o tym fakcie.

                Muszę coś zrobić. Nie pozwolę żeby siedział za kratkami. Podrywam się z miejsca i biegnę na dół.

                -Mamo! – krzyczę tak jakby od tego zależało moje życie.

+++

                -Kochanie. Trochę wolniej, bo nic nie rozumiem.

                -Musisz mu pomóc. Błagam. – szepcze.

                -Zacznij od początku. Tylko spokojnie.

                -Zayn miał broń w domu i ktoś o tym doniósł policji. Teraz jest w areszcie. Błagam zrób coś żeby wyszedł stamtąd.

                -Skarbie, skoro miał broń w dodatku pewnie nielegalną, bo w innym przypadku nie zostałby zatrzymany to jest winny. Powinien ponieść za to karę.

                -Mamo jak możesz!? Tyle razy pomagałaś ludziom, którzy zrobili coś straszniejszego. On tylko miał tą broń.

                -Jesteś pewna, że jej nie użył?

                -Nie w stu procentach, ale nie uwierzę w to, że zabił kogoś.

                -Jeśli się nie mylisz, to istnieją szanse na to, aby wyszedł z tego, tylko zdaję mi się, że towarzystwo tego chłopaka nie jest odpowiednie dla ciebie.

                -Co? Przecież on…

                -Wyciągnę go stamtąd, ale obiecaj, że nie będziesz się z nim spotykała.

                -Nie mogę ci tego obiecać, bo wiem, że to będzie kłamstwo. Ja już nie potrafię go unikać. Naprawdę wcześniej próbowałam, ale nie wyszło.

                -To na pewno jest tylko twój przyjaciel? - pyta unosząc jedną brew.

                -Już nie. Ja go kocham.

+++

                Nie wiem jakim cudem, ale po wypowiedzeniu tych paru słów moja mama zamilkła, a po chwili zgodziła się na wszystko czego tylko chciałam. Wsiadałam z nią do samochodu i pojechałyśmy na pobliski komisariat, gdzie zobaczyłam zapłakaną matkę Zayna. Nie czekając dłużej podbiegłam do niej i objęłam ramieniem.

                -Proszę nie płakać. Moja mama jest prawnikiem, bardzo dobrym prawnikiem. Na pewno go z tego wyciągnie.

                -Idę z nimi porozmawiać. Bądź przygotowana na to, że nie będzie nas parę godzin. – Kiwam potwierdzająco głową i patrzę jak razem z dwoma policjantami znika za jakimiś drzwiami. Po paru minutach jeden z mundurowców wychodzi stamtąd. Obserwuję wszystko bardzo uważnie. Chcę widzieć każdy szczegół, który mógłby choć trochę mnie uspokoić. W końcu mężczyzna z brodą wraca, ale nie jest już sam. Za nim idzie Zayn. Jego matka od razu zrywa się z krzesła i chcę do niego podbiec.

                -Proszę trzymać się z daleka. – mówi lodowatym tonem policjant. Zrezygnowana kobieta opuszcza głowę i siada na swoim miejscu, a ja wpatruję się w czarnowłosego jak w obrazek. W myślach niemal krzyczę żeby na mnie spojrzał. Błagam! Tylko jedno przelotne spojrzenie, które napełniłoby mnie nadzieją na to, że jednak nie wszystko stracone. Niestety. Nie robi tego, patrzy na swoją matkę, a w jego oczach widzę poczucie winy. Wiem, że nigdy nie chciał jej zranić, ani zawieść.

+++

                Rzeczywiście czekamy dwie godziny zanim moja mama wychodzi z pomieszczenia. Widzę jak masuję obolałe skronie i podbiegam do niej.

                -I jak? – pytam zdenerwowana. Zauważam, że przy mnie pojawia się matka Zayna.

                -Wyjdzie stąd, ale tylko po wpłaceniu kaucji.

                -Ile? – pyta kobieta.
                -250 tysięcy.     

                -O nie! To za dużo! – Widzę jak w jej oczach pojawiają się łzy.

                -Proszę o to się nie martwić. Ja to załatwię. Musi pani wrócić do domu. Rano pani syn zostanie wypuszczony.

                -Nie, zostanę przy nim.

                -Nie może pani. Takie było polecenie policji. Jeśli się pani do tego nie dostosuję, to niestety moje starania mogą okazać się zbędne.

                -Jeśli tak stoi sprawa to dobrze. Nawet nie wiem jak się pani odwdzięczę i oczywiście Anastazji.

                -Robię to dla mojej córki.

                -Tak, to taki egoistyczny ruch. – wtrącam się. – Nie musi pani nam się odwdzięczać.

+++

                Po powrocie do domu mój humor jest znacznie lepszy. Jestem bliska tego, aby wycałować i wyściskać moją mamę z wdzięczności za to co dla mnie zrobiła. Naprawdę jest niesamowita. Choć wiem, że Zayn pewnie nadal jest na mnie zły to staram się o tym zapomnieć. W końcu najważniejsze jest to, aby był szczęśliwy na wolności. Czyż właśnie taka nie jest miłość? Bezinteresowna.

                Kładę się do łóżka. Wpatruję się na lampy za oknem. Jestem zmęczona, ale nie potrafię zasnąć. Chyba za bardzo przyzwyczaiłam się do jego obecności przy mnie. Jak ja sobie teraz dam radę bez niego. Jak na zawołanie przed oczami staję mi jego przystojna twarz. Nadal nie mogę uwierzyć w to, że aż tak bardzo się do siebie zbliżyliśmy. Początki naszej znajomości były takie dziwne i absurdalne, że w życiu nie pomyślałabym, że będzie osobą, w której się zakocham.

                Nie śpię całą noc. Wpatruję się w to jak obraz za oknem zmienia się. Z ciemności w szarość, a z szarości w światłość. Dokładnie tak jak moje życie. Na początku było całkowicie ciemne pozbawione jakiejkolwiek radości, później pojawił się on i odrobinę rozjaśnił kolory małymi kroczkami sprawiając, że wszystko było jeszcze bardziej piękniejsze. Teraz wiem, że choć nie mogę bez niego żyć, to jestem na tyle silna, że mogłabym spróbować.

+++

                -Nasti co tam się dzieje!? – pyta podekscytowanym głosem Anna w mojej komórce.

                -Nic takiego. – odpowiadam. Naprawdę nienawidzę tak ciekawskich ludzi.

                -Jak to nic całe miasto huczy od plotek. Nie najpierw zacznij od tych wakacji.

                -Co? Skąd o nich wiesz? – pytam.

                -Od Zayna. Powiedział mi o wszystkim w razie gdyby twoi rodzice do nas dzwonili.

                -Czyli reszta też wie?

                -Tak i jesteśmy ciekawi jak tam sprawy pomiędzy wami. Posunęliście się trochę dalej? Dlaczego byliście tak krótko? Słyszałam, że Malik wylądował na komisariacie. Chyba nie próbował się do ciebie dobierać. Błagam powiedz, że nie! Wtedy miałabym ogromne wyrzuty sumienia, w końcu byłam w to zamieszana.

                -Spokojnie, nic mi się nie stało. Wróciliśmy wcześniej, bo do Zayna zadzwoniła mama i powiedziała, że ma natychmiast wracać. Chciałabym ci powiedzieć dlaczego tam wylądował, ale obawiam się, że nie mogę. Naprawdę przepraszam i dziękuję za to, że mu pomogłaś. Na początku myślałam, że uduszę go gołymi rękoma, ale później robił wszystko tylko, żeby mi to wynagrodzić. – Z premedytacją omijam nasze ostatnie wspólnie spędzone chwile na wakacjach kiedy chłopak obraził się na mnie.

                -OK. Rozumiem. Nie mas za co dziękować. Jesteś moją, naszą przyjaciółką, a ja dla takowych zrobię wszystko. Powiedz tylko, że nasz przystojniaczek nikogo nie zabił.

                -No co ty! Dziś rano powinni już go wypuścić.

                -To dobrze. Wiem, że wspaniale wyglądałby nawet w tym pomarańczowym stroju, ale o wiele lepiej wygląda w jeansach.

                -Ej, ej, bo powiem Robertowi!

                -Nawet go to nie ruszy. Jest tak szczęśliwy z tego, że jesteśmy razem, że za bardzo nie kontaktuję.

                -Haha, to nieźle go załatwiłaś.

                -Ta, a teraz twoja kolej.

                -W czym?

                -W wyznaniach miłosnych. Powiedz, że nasza seksbomba chociaż cię pocałowała.

                -Tak. – wyznaję i na samo wspomnienie tej sytuacji czerwienie się.

+++

             

                 Właśnie idę z tego cholernego autobusu i jestem przemoknięta do suchej nitki. Zayna nie widziałam od czasu jego aresztu. Każdego wieczoru zostawiam otwarte okno, ale on się nie pojawia. Najprościej byłoby do niego pójść, ale najwyraźniej ma mnie dość do tego stopnia, że nawet nie pojawia się w szkole. Gdyby nie to, że mam jeszcze cudownych przyjaciół, nie wiem jakbym to przeżyła. Na dodatek co chwilę słyszę głupie uwagi ze strony Gabi, która twierdzi, że znudziłam się chłopakowi i słyszała o tym, że się przeprowadza.

                -Ana. – słyszę jego głos, a moje serce niemal wyskakuję do niego. Obracam się szybko w jego stronę , bo boję się, że w ostatniej chwili zmieni zdanie i odejdzie ode mnie.

                -Tak? – szepcze starając się nie dopuścić do tego, aby mój głos choć na chwilę zadrżał.

                -Przepraszam, że osądziłem cię o to, że na mnie doniosłaś.

                -Wiadomo chociaż kto to zrobił? – pytam, ponieważ nie chcę dopuścić do nieznośnej ciszy. Cieszę się, że chociaż dowiedział się, że nie jestem niczemu winna.

                -Tak. Mój były przyjaciel. Ten sam, który ukradł mój wóz. Chciał się zemścić za to, że go pobiłem. Chciałem podziękować ci za to, że namówiłaś swoją mamę, aby nam pomogła. Obiecuję, że jakoś oddam wam te wszystkie pieniądze.

                -Jakie pieniądze?

                -Te, które zostały wpłacone za kaucję.

                -Nie wiedziałam, że to zrobiła.

                -Mimo to podziękuj jej w moim imieniu. Pewnie teraz uważa mnie za kryminalistę i nie chcę widzieć mnie na oczy.

                -Całe starania poszły na marne? – pytam uśmiechając się lekko.

                -Dokładnie. – Nastaję chwila ciszy, a ja mam wrażenie, że za chwilę rzucę się w jego ramiona. Ale w ostatniej chwili zmieniam zdanie. Widzę jak spuszcza wzrok przyglądając się swoim butom. Nie wiem skąd, ale wiem, że chce mi coś powiedzieć. Coś bardzo ważnego. – Dla swojego dobra lepiej trzymaj się ode mnie z daleka.

                -Już kiedyś to przerabialiśmy. – mówię z lekkim uśmiechem sądząc, że tylko żartuje.

                -Wiem, ale teraz sytuacja się zmieniła. Musi nastąpić definitywny koniec. – ton jego głosu staje się coraz bardziej poważny i twardy.

                -Czemu? – pytam zadziwiona tą całą sytuacją. Wielokrotnie powtarzał, że nie powinniśmy się spotykać, ale nigdy nie mówił tego w taki sposób.

                -W ogóle nigdy nie powinniśmy się do siebie zbliżyć. Nie powinniśmy w ogóle ze sobą rozmawiać. Tak byłoby łatwiej.

                -Nie byliśmy w stanie ze sobą nie rozmawiać. Siedzieliśmy obok siebie na paru lekcjach oraz na stołówce. Braliśmy udział w sztuce. – Prawie nie jestem świadoma tego co właśnie mówię. Okropnie się boję. Do tego stopnia, że chyba przestałam czuć przerażające zimno, które ogarnia moje przemoczone ciało.

                -Ana. Dlaczego tego nie zauważyłaś? Jesteś taka bystra i inteligentna! Myślałem, że od razu się zorientujesz. Inaczej pewnie nawet nie próbowałbym. – tym razem jego głos przepełniony jest rozpaczą, ale widzę smutny uśmiech pojawiający się na jego twarzy. Ten człowiek jest jedną wielką chodzącą sprzecznością.

                -Powiedz to w końcu Zayn. – czuję jak moje dłonie drżą i dziwię się, że to samo nie dzieje się z moim głosem.

                -Nigdy nie miałem w planach, aby ci pomóc. Wmawiałem ci, że chcę odmienić twoje życie, ale robiłem to tylko dlatego, aby zrobić na tobie wrażenie. Dopiero później okazało się, że masz jakąś fobie dotyczącą dotykania. Wkurzyłem się i to bardzo, bo to była kolejna przeszkoda do mojego celu.

                -Co było twoim celem? – pytam dziwnie zduszonym i zachrypniętym głosem.

                -Ty byłaś moim celem. – W tym momencie mam wrażenie, że przestaje oddychać. – Nadal nie mogę pojąć w jaki sposób mogłaś uwierzyć, że nie jestem wcale taki zły. Mam nadzieje, że chociaż na przyszłość będziesz wiedziała, że takie osoby jak ja nie zmieniają się.

                -Na czym to dokładnie polegało? – przerywam mu. Jakim cudem jestem jeszcze zdolna do mówienia?

                -Chciałem cię uwieść. Pokazać, że każda, którą tylko zechce może być moja. Gdyby nie ta sytuacja być może dałbym radę tego dokonać. Chyba było już blisko… - uśmiecha się do siebie, ale nadal na mnie nie patrzy.

                -Ty… - szepcze.

                -Bydlaku? Diable?

                -Na ilu dziewczynach już to próbowałeś?

                -Nie wiem, po dwudziestu straciłem rachubę.

                -Dlaczego przyznałeś się?

                -Bo zrobiłaś dla mnie bardzo wiele. Chociaż w ten sposób chce się odwdzięczyć.

                -Czy ty… - mój głos zaczyna drżeć, dlatego milknę na chwilę. Już nie potrafię na niego patrzeć. Spuszczam głowę. – Czy kiedykolwiek miałeś wyrzuty sumienia z powodu tego co robisz?

                -Nigdy.

                -Nawet teraz? Kiedy stoję przed tobą i wiesz, że strasznie mnie zraniłeś?

                -Nawet teraz.

                -Zayn, ja… Ja zaufałam ci. Pierwszy raz od wielu lat zaufałam komukolwiek, akurat musiało trafić na ciebie. – mówię coraz szybciej i pewnie zaczęłabym mówić całkowicie bez sensu gdyby nie przerwał mi.

                -Wiem. Dobrze, że to skończyło się w porę. Inaczej mogłoby to pójść za daleko i mógłby skrzywdzić cię jeszcze bardziej. – Widzę jak unosi swoją głowę i zaczyna się do mnie zbliżać. Czubki jego butów zbliżają się i czuję jego przyjemny zapach. Aby zahamować łzy zaciskam mocno powieki. Chłopak przyciąga mnie do siebie jednym ramieniem. – Mam nadzieje, że trafisz w swoim życiu na osobę, która pokocha cię całym sercem, bo niewątpliwie na to zasługujesz. Choć pewnie kiedyś pomyślałaś, że ja jestem do tego odpowiedni to wiedz, że się myliłaś. Po prostu o mnie zapomnij. Tak będzie dla ciebie lepiej. – Przyciąga mnie do siebie jeszcze mocniej i całuje w czoło. Szybko ostatni raz zaciągam się jego zapachem. Potem odsuwa się ode mnie i chyba odchodzi. Dopiero po paru minutach zdobywam się na otwarcie oczu. Robię jeden krok do przodu, ale zauważam, że jego już nie ma.

Moje serce przestaje bić.

~*~

Jestem cholernie podekscytowana! Ciekawa jestem co sądzicie o tym rozdziale, bo jest on pewnego rodzaju przełomem w opowiadaniu. 

Tak na prawdę na początku ten rozdział miał kończyć opowiadanie, ale w mojej głowie pojawił się pomysł, który przedłuży tą historię. Co prawda tylko o parę rozdziałów, ale to zawsze coś ;)

Dlatego nie miejcie mi za złe tego, że teraz trochę rzadziej dodaje rozdziały. Muszę nastawić się na to, że będę musiała pożegnać się z tym opowiadaniem, a jak na razie nie jestem na to gotowa ;/

TAKEN

TUMBLR

ASK