28

                -Zayn gdzie ty w ogóle chcesz mnie zabrać? – pytam lekko zdenerwowana.

                -Niespodzianka. Załóż to. – W moją stronę wyciąga błękitny materiał. Zdziwiona łapię go w ręce. Okazuję się, że to sukienka.

                -Skąd ty to masz?

                -Kupiłem kiedy przymierzałaś spodenki.

                -Nawet mi się śni żeby to założyć!

                -Dlaczego?  Myślałem, że ci się spodoba. – Widzę lekki zawód wypisany na jego twarzy. Posyła w moją stronę uśmiech, aby minimalnie to zamaskować. To trochę dziwne, ale zauważam, że z jego min czy gestów potrafię wywnioskować to co czuje.

                -Jest śliczna. – szepcze przyglądając się jej. Pod linia piersi znajdują się niezliczone falbanki. Nie jestem wielką fanką sukienek. Unikam ich jak ognia, ale ta naprawdę przypadła mi do gustu.

                -To czemu nie chcesz jej założyć? – pyta unosząc jedną brew do góry. Co ja bym dała, żeby nauczyć się tego.

                -Przecież ona jest za krótka. – stwierdzam.

                -Nie przesadzaj. Zresztą to się dopiero okaże kiedy ją przymierzysz.

                -Naprawdę myślisz, że się na to nabiorę? – pytam.

                -Miałem taką nadzieję. – Uśmiecha się, a ja przestaje się na niego złościć. To wszystko przez ten jego cholerny urok osobisty.

                -Niestety, nie udało się.

                -Ale przymierzyć mogłabyś.

                -Tylko pod warunkiem, że powiesz gdzie idziemy.

                -Nie mogę, bo to niespodzianka. Powiem tylko tyle, że na pewno ci się spodoba.

                Przyglądam mu się chwilę uważnie. Dzisiejszego dnia poszliśmy na zakupy. Naprawdę zdziwiło mnie jego zaangażowanie. Z powagą doradzał mi różne ubrania. Dopiero teraz przypomina mi się, że przecież ma siostry, na pewno nie raz był zmuszony chodzić z nimi po sklepach. Muszę przyznać, że jeszcze nigdy lepiej nie bawiłam się na żadnych zakupach. Pewnie wynika to z tego, że przeważnie byłam sama. Wchodziłam po konkretne rzeczy, przymierzałam i płaciłam. Żadna przyjemność, no może za wyjątkiem satysfakcji tego, że mam coś nowego. Tutaj nie dość, że ubrania były w innym klimacie to jeszcze Zayn starał się mnie jak najczęściej rozśmieszać. Kiedy tak bardzo się do siebie zbliżyliśmy? Kiedy pan Malik stał się w stosunku do mnie mniej tajemniczy? Nie mam pojęcia. Tak samo jak nie wiem kim dokładnie dla siebie jesteśmy. Gdyby nie te wczorajsze pocałunki pewnie śmiało mogłabym powiedzieć, że przyjaciółmi, ale to wykraczało daleko poza to.

                Mimo, że wcale nie przyjechałam tu dobrowolnie, to musiał włożyć w to wiele siły i pieniędzy. Wypadałoby się jakoś odwdzięczyć.

                -OK. – mówię i idę w kierunku łazienki.

                -Wiesz możesz się przebrać tutaj. Mi to w ogóle nie przeszkadza.

                -Palant! – krzyczę śmiejąc się z jego poważnego tonu.

                Błyskawicznie zakładam na siebie błękitną sukienkę. Nie mogę powiedzieć, że wyglądam w niej źle. Jej kolor podkreśla moje tęczówki, a ciemne włosy tworzą ładny kontrast. Jedyny ogromny minus to jej długość.

                -Na pewno nigdzie w tym nie wyjdę. – mówię po wejściu do sypialni, w której zastaję Malika.

                Chłopak obraca się w moją stronę i zastyga z uśmiechem na twarzy, który po chwili zostaję zastąpiony maską opanowania i zamyślenia. Spodziewałam się, że coś powie, ale on milczy jedyne co robi to mierzy moją sylwetkę. Czuję jakby sytuacja z wczorajszego dnia powtórzyła się. Znów mam ochotę zakryć każdy zakamarek mojego ciała. Jego wzrok jest tak natarczywy, że niemal go czuję.

                -Zayn? – odzywam się, a mój głos drży.

                -Przepraszam, ale…- Nadal nie odrywa ode mnie wzroku. Czuję jak na moje policzki wpełza rumieniec.

                -Ale, co? – pytam.

                -Ja, ty… Ta sukienka… - Jego wypowiedź jest tak nieskładna, że nie rozumiem jej sensu.

                -Zayn dobrze się czujesz? – pytam zaniepokojona jego zachowaniem.

                -Nie. – Kręci przecząco głową.

                -Co jest?

                -Ty… Jesteś taka piękna. – Tym razem to ja zastygam w bezruchu i patrzę na niego zdziwiona. Jeszcze nigdy w życiu nie słyszałam takiego komplementu. Wiem, że to nie prawda, ale od razu zrobiło mi się milej. – Nie wiem, czy teraz mogę z tobą wyjść do ludzi. – Nie rozumiem. Najpierw mówi, że wyglądam dobrze, a teraz twierdzi, że nie mogę tak się pokazać publicznie.

                -Aż tak źle? – pytam przygryzając dolną wargę.

                -Nie rób tak.

                -Jak? – pytam zdezorientowana.

                -Nie przygryzaj wargi. – mówi i wymownie spogląda na moje usta.

                -Dlaczego?

                -Bo źle to może się skończyć. Wyglądasz, aż za dobrze. Boje się, że dużo facetów będzie się za tobą oglądać. Nie wytrzymałbym tego.

                -Nie wygaduj głupot. – Czuję lekki zakłopotanie przez co niemal ponownie zagryzam dolną wargę.

                -Czyli możemy już iść. – Uśmiecha się szeroko i niespodziewanie łapie mnie za dłoń.

                -Ej! Nie zgadzam się!

                -W takim razie zaniosę cię. – Po wczorajszym wieczorze wiem, że naprawdę jest do tego zdolny.

                -OK. Pójdę, tylko powiedz, czy to jest daleko?

                -Nie. Parę minut spacerku po plaży.

                Wychodzimy na zewnątrz i od razu owiewa nas wilgotne powietrze znad oceanu. Pod wpływem impulsu ściągam buty. Od samego początku wiedziałam, że piasek nadal będzie ciepły. Nie mogłam zrezygnować z tego przyjemnego uczucia, kiedy przez palce przelatuję mi piasek. Widzę, że swoim zachowaniem przyprawiam Zayna o uśmiech. Próbuję przypomnieć sobie, czy na początku naszej znajomości był taki radosny i dochodzę do wniosku, że raczej nie.

                Spoglądam w stronę oceanu i zdaję sobie sprawę, że tego widoku nie zapomnę do końca życia. Myślałam, że zachód słońca był niesamowity, ale to chyba pobiję wszystko. Woda jest o wiele bardziej spokojniejsza, w jej tafli widać doskonałe odbicie księżyca, które akurat jest w pełni. To wszystko daje efekt srebrzystej wody.

                -WOW. –szepcze.

                -Dokładnie. – potwierdza chłopak, który patrzy w tym samym kierunku.

                -Zawsze chciałam przejść się po plaży w nocy, ale nie wiedziałam, że będzie aż tak pięknie.

                Przyglądamy się temu pięknemu widokowi jeszcze przez parę minut. Najchętniej zrobiłabym zdjęcie, aby zatrzymać ten obraz, ale dobrze wiem, że nie ukazałoby to całej magii tego otoczenia. Pozostaje mi tylko liczyć na moją pamięć.

                W końcu jak na jakiś tajemniczy sygnał w tej samej chwili ruszamy. Co chwilę spoglądam w stronę oceanu, ale już po chwili jestem kompletnie zdekoncentrowana. Nie potrafię myśleć nawet o tym co mnie czeka. Cały mój umysł ogarnia osoba, która idzie obok mnie i co chwilę czuję muśnięcie jej dłoni na mojej. Naprawdę mało brakuję, abym zdobyła się na to, aby spleść swoje palce z jego.

                Zaczynam słyszeć odgłosy muzyki z oddali, a moje ciało całe się napina. Mam nadzieję, że to będzie tylko i wyłącznie zwykły występ, który my będziemy podziwiać. Podskakuję zaskoczona kiedy jego dłoń pewniej dotyka mojej. Widząc moją reakcję szybko ją odsuwa. Niewiele myśląc łapie go za rękę i delikatnie ściskam jego palce na znak, że wszystko w porządku. Uwielbiam to jaki w stosunku do mnie jest delikatny. Robi wszystko tylko żeby mnie nie zranić, czy nie wystraszyć.

                W końcu przed oczami staję mi nieduża scena, a wokół niej okrągłe stoliki, przy których siedzą ludzie najczęściej parami. Na podeście już są pierwsi grajkowie, który swoimi gitarami klasycznymi wprowadzają romantyczny i spokojny nastrój. Całość dopełnia oświetlenie, którego jest bardzo mało. Składają się na nie jedynie lampiony na stoliczkach i parę pochodni po bokach sceny.

                Zayn nadal ściska moją dłoń i prowadzi mnie do jednego z wolnych miejsc. Jak dżentelmen odsuwa dla mnie krzesło, na którym siada. Później niechętnie musze puścić jego dłoń, ale zostaje mi to wynagrodzone jego obecnością naprzeciwko mnie.

                -Podoba ci się? – pyta.

                -Bardzo. – Uśmiecham się do niego, co odwzajemnia. Nie wiem czy to zasługa tego światła, czy przez te parę minut jeszcze bardziej wyładniał, ale nie jestem w stanie oderwać od niego wzroku. Jego tęczówki są jeszcze ciemniejsze, niemal czarne. Jego podbródka wyjątkowo nie zdobi zarost.

                -Zjesz coś? Wybierz sobie to na co masz ochotę.

                -Nie dzięki. Nie jestem głodna. – Tak naprawdę na wzmiankę o jedzeniu poczułam, że burczy mi w brzuchu. Mimo to skłamałam, bo nie chcę aby wydawał więcej pieniędzy niż jest to konieczne.

                -W takim razie idziemy. – mówi.

                -Ale, dlaczego? Tu jest tak pięknie. Nie możemy zostać tu jeszcze chwilę? – pytam.

                -Zostaniemy tak długo jak będziesz chciała, tylko przeniesiemy się trochę dalej. – Łapię mnie za rękę, a ja niemal wydaję z siebie jęk zadowolenia. Już nie obchodzi mnie to gdzie chcę mnie zabrać. Liczy się tylko to, że jesteśmy bardzo blisko siebie.

                Dopiero kiedy widzę lekki podest, który służy zapewne za parkiet wracam do świata żywych.

                -Zayn, ja nie…

                -Tak, wiem. Nie potrafisz tańczyć. A teraz chodź zatańczymy.- kącik jego ust unosi się nieznacznie, ale to wystarcza mi aby dojść do wniosku jak bardzo chłopak jest podekscytowany.

                -Ty chyba sobie ze mnie kpisz.

                -Proszę. Zrób to dla mnie. – szepcze, a ja momentalnie czuję jakby ktoś odebrał mi wolną wolę. Zresztą co mi szkodzi. Już kiedyś z nim tańczyłam, a poza tym nikt mnie tu nie zna. Na dodatek miałam mu jakoś wynagrodzić jego starania.

                Wchodzimy na parkiet, a ja boleśnie uświadamiam sobie, że jesteśmy na nim sami. Na pewno będziemy rzucać się w oczy. Mimo, że stałam się odrobinę odważniejsza, to i tak nadmierna uwaga krępuję mnie. Szybko zapominam o tych bzdetach, bo zaczynam czuć na swojej talii ciepłe i silne ręce Zayna. Moje serce zaczyna bić trochę szybciej, ale nie ze strachu, tylko z powodu tej bliskości. Nie wiem czy kiedykolwiek się do tego przyzwyczaję, czy w ogóle będę miała taką możliwość. Nie mam pojęcia jak to wszystko dalej się potoczy, czy ten wyjazd będzie tylko jednorazową odskocznią od rzeczywistości, która w nasze życie nie wprowadzi niczego ważnego. Przeżyliśmy coś niesamowitego. Tutaj pocałowaliśmy się pierwszy raz, a ja cholernie mocno boję się, że to nigdy więcej się nie powtórzy, że chłopak działał tylko i wyłącznie pod wpływem impulsu. Dopiero teraz zdaję sobie sprawę, że nie wiem co do niego czuję. Jedyne czego jestem pewna to tego, że kiedy go tylko widzę moje serce przyśpiesza, a usta wykrzywiają się w uśmiech. Czuję się potrzebna i szczęśliwa. Nie potrafiłabym bez niego żyć. Nie teraz kiedy nasza znajomość zaszła tak daleko. Właśnie tak zachowują się ludzie zakochani. Czy mnie to też dotyczy? Czy to tylko zwykła fascynacja, ponieważ jest pierwszym chłopakiem, który zwrócił na mnie uwagę. Mam nadzieję, że czas pokaże.

                Jego wzrok przeszywa moje tęczówki. Po moich plecach przechodzi przyjemny dreszcz. Tak bardzo chciałabym dowiedzieć się, co on czuję w mojej obecności. Na pewno nie jestem mu obojętna. Byle kogo nie zabiera się na wakacje i nie całuję niespodziewanie.

                -Widzisz jednak dajesz sobie radę. – stwierdza chłopak, a ja dopiero teraz zdaję sobie sprawę, że tańczymy. W tej samej chwili nadeptuję mu na nogę.

                -Przepraszam. – szepcze przygryzając dolną wargę. Już chcę się od niego odsunąć, ale czuję jego boleśnie wbijające się palce w moją talie. Pewnie gdyby robił to ktoś inny odskoczyłabym od niego jak najprędzej, ale to Zayn, a ja nie potrafię zrezygnować z jego dotyku nawet tego najboleśniejszego.

                -Przestań, przecież nic się nie stało. Niepotrzebnie w ogóle przypominałem ci o tym, bo wspaniale ci szło kiedy byłaś zamyślona. Jeśli mogę wiedzieć co też takiego zaprzątało twoją głowę?

                -Nie ważne.

                -Właśnie, że ważne, bo tak pięknie się zarumieniłaś, że pewnie o mnie.

                -Co? Skąd to możesz wiedzieć? A może myślałam o kimś innym?

                -Gdybyś myślała o kimś innym to nie czerwieniłabyś się.

                -Skąd ta pewność, a może ktoś mi się podoba i przez to moja reakcja jest taka, a nie inna.

                -Wiesz, że właśnie przyznałaś, że ci się podobam. – Uśmiecha się łobuzersko.

                -Wcale, nie.

                -Wcale, tak.

                -Przecież mówię, że nie myślałam o tobie.

                -Myślisz, że mnie okłamiesz? – pyta uśmiechając się jeszcze szerzej.

                -Skąd niby wiesz, że nie mówię prawdy?

                -Nie patrzysz mi w oczy, a kiedy się na tym złapiesz, to spoglądasz w nie, ale tylko na parę minut, potem znów odwracasz wzrok. Nawet gdybyś nie myślała o mnie to wiem, że ci się podobam.

                -Pfff chciałbyś.

                -Udowodnić ci, że mówię prawdę?

                -Tak. – Od razu zaczynam żałować swojej wypowiedzi. Zaczyna się do mnie przybliżać, na dodatek świdruję mnie wzrokiem. Wiem, że powinnam być twarda, bo to pewnego rodzaju test, ale nie potrafię. Nie mogę oderwać wzroku od jego przepięknych tęczówek i nie potrafię zrezygnować z ciepła jego ciała. Z niecierpliwością czekam na pocałunek. Ostatkiem sił staram się nie złączyć naszych warg szybciej. Po chwili jesteśmy tak blisko siebie, że stykamy się naszymi czołami. Chłopak lekko pociera swój nos o mój i znów zaczyna się do mnie przybliżać. Zamykam oczy. Nadal czuję jego bliskość, ale pocałunek nie nadchodzi. Pośpiesznie uchylam powieki. Zayn wpatruję się we mnie, a jego uśmiech poszerza się. Czuję jego dłoń koło mojej piersi. Na początku czuję strach. Nie wiem jakie ma zamiary, ale dopiero po chwili zdaję sobie sprawę, że jego ręka spoczywa dokładnie tam gdzie mój galopujący organ.

                -Gdybym ci się nie podobał, to tak mocno by nie biło.

                -Tak? A ty niby jesteś lepszy? – Bez zastanowienia kładę rękę na jego klatce piersiowej. Na początku jestem tak zszokowana, że ledwo powstrzymuje się, żeby nie zacząć krzyczeć o pomoc, bo ten młody chłopak właśnie dostaję zawału. Kiedy jest bardzo blisko mnie, czasami nie potrafię złapać oddechu, ponieważ moje centrum życia utrudnia mi to, ale u niego jest jeszcze gorzej. Jak on w ogóle mógł coś powiedzieć. Zaraz i to ja doprowadziłam go do takiego stanu? Przecież to niemożliwe. Zdezorientowana spoglądam w jego oczy. Znów przybrał tą głupią maskę opanowania i chłodu, spod której nie mogę odczytać jakie są jego prawdziwe emocje.

                -Masz to czego chciałaś? – pyta obojętnym tonem. Nie jestem w stanie nawet kiwnąć głową, a moje gardło zaciska się tak, że z gardła wydobywa się cichy pisk. Wszystko zepsułam. Zayn zmienił się, był bardziej dostępny. Mogłam z nim normalnie rozmawiać i nie wprawiał mnie w obezwładniające zakłopotanie. Teraz wrócił stary on. Ten, który mnie przerażał, ale mimo to nadal pociągał. – W takim razie wracamy.

                Wypuszcza mnie z objęć, a ja mimo ciepłego powietrza czuję przenikliwy chłód, który promieniuję z mojego serca, które jego spojrzenie zmieniło w lód. Nie mówię nic. Chyba tak naprawdę zapomniałam jak się używa głosu. Niemal biegnę, dzięki swoim długim nogom wyprzedza mnie o dobrych parę metrów. Nie mogę pozwolić sobie na zgubienie go. Nie jestem do końca pewna, czy dokładnie znam drogę do naszego domku, a sądząc po jego drastycznie zmienionym humorze, pewnie nie wróciłby po mnie.

                W końcu jesteśmy na miejscu. Nawet na mnie nie patrząc idzie do łazienki, a ja nie wiem co mam ze sobą zrobić. Po chwili słyszę lecącą wodę i wnioskuję z tego, że bierze prysznic. Zdezorientowana siadam na kanapie. Nie wiem jak mam się teraz zachowywać. Przecież nie zrobiłam niczego złego. To on zaczął tą głupią rozmowę o biciu serca. Idę do sypialni i nie zważając na to, że mam na sobie buty i sukienkę kładę się na łóżku. Jestem wyczerpana psychicznie jak i fizycznie. Kiedy woda przestaję już płynąć zasypiam.

+++

                Rano budzi mnie słońce wpadające przez niezasłonięte okno. Jestem zaspana do tego stopnia, że na początku nie wiem gdzie jestem. Dopiero potem wszystko mi się przypomina. Zdziwiona zauważam, że nie mam już na sobie błękitnej sukienki, a jedynie t-shirt, w którym spałam poprzedniej nocy. Na pewno sama go na siebie nie założyłam. Zayn widział mnie w samej bieliźnie. Od razu rumienie się na tą myśl.

                Wstaję z łóżka i zakładam na siebie czarną bluzkę w paski oraz jeansowe spodenki. Po wyjściu na korytarz słyszę krzątającego się po kuchni chłopaka. Po drodze zauważam, że na kanapie leży koc oraz poduszka, czyli był na mnie zły do tego stopnia, że przeniósł się na kanapę.

                -Jedz śniadanie i pakuj się. – Ton jego głosu jest tak lodowaty, że podskakuję w miejscu.

                -Dlaczego? – pytam.

                -Wracamy do domu.

                -Słuchaj! Nie wiem o co ci chodzi, ale jedno co wiem to to, że zachowujesz się jak rozpieszczony bachor. Jak można obrazić się o coś takiego?! Przecież ty zacząłeś tą rozmowę. Niestety nie jestem już tą samą Anastazją co na początku nie dam sobą pomiatać!!!

                -Nie chodzi o to. Moja matka dzwoniła.

                -No i co z tego, że dzwoniła?

                -Sądzi, że mam jakieś kłopoty i muszę wracać.

~*~

Od razu mówię, że w ogóle nie był sprawdzany, więc bardzo możliwe, że w niektórych momentach popisałam głupoty.