26

                Po przebudzeniu leżę w łóżku jeszcze parę godzin. Analizuję wszystko to co stało się wczoraj. Próbuję znaleźć jakikolwiek znak, który podpowiedziałby mi dlaczego Zayn zachowuję się tak, a nie inaczej. Dopiero po paru minutach wstaję z łóżka. Wiem, że to nic nie da. Spoglądam przez okno i zaczynam zastanawiać się jak wcześniej przez nie wchodził. Przecież pędy zdążyły już pokryć się małą warstewką lodu. Być może już nieraz poślizgnął się na nich, a ja siedziałam sobie w ciepłym pokoju jak gdyby nigdy nic. Momentalnie dopadają mnie wyrzuty sumienia.

                W drodze do szafy staję jak wryta. Na moim biurku sto ogromny pęk czerwonych róży. Przez parę minut wpatruję się w nie mając  wrażenie, że to tylko i wyłącznie moje wyobrażenie, a te przepiękne kwiaty za chwilę znikną. Dopiero później udaję mi się do nich podejść i dotknąć jednego z aksamitnych płatków. Bez wątpienia są prawdziwe. W oczy rzuca mi się biała kartka. Czuję się tak jakby ktoś przeniósł mnie do filmu, w którym dziewczyny dostają kwiaty od tajemniczych wielbicieli. Drżącymi palcami staram się otworzyć kartkę.

                Droga Anastazjo!

            Już wcześniej chciałem dać ci te kwiaty, ale nie w obecności twoich rodziców. Na dodatek zauważyłem nową błyskotkę na twojej ręce, więc stwierdziłem, że drugi prezent również bardzo przypadnie ci do gustu.

Zayn

                Jaki drugi prezent? Zauważam śnieżnobiały delikatny woreczek. Jeszcze bardziej zaczynam się denerwować. Delikatnie rozciągam sznureczek i staram się z niego wyciągnąć tą tajemniczą rzecz.

                Srebrna zawieszka w kształcie serca. Cała wyłożona malutkimi diamencikami.

                Czy on już kompletnie stracił rozum?

+++

                -Co ty za cyrki odstawiasz? – pytam kiedy przekraczam próg jego domu. Nie łatwo było urwać się z mojego. Te parę dni świąt mieliśmy spędzić razem, na dodatek dziś mieliśmy jechać do babci.

                -Nie podoba ci się prezent?

                -Czy ty jesteś nienormalny? Po co mi to kupiłeś?

                -Bo chciałem. – Widzę, że z trudem powstrzymuję uśmiech.

                -Też mi wytłumaczenie. Róże OK, ale diamenty. - Wybucha śmiechem.

                -To nie są żadne diamenty. Choć do środka, bo zamarzniesz.

                -Przyszłam tylko ci to oddać. – Wyciągam w jego stronę woreczek. Bierzę go, a ja chcę od niego odejść. Niestety mocno trzyma mnie za rękę. – Puść mnie. – syczę przez zaciśnięte zęby. Uważnie przyglądam się jego poczynaniom. Jednym zwinnym ruchem podciąga rękaw mojej puchowej kurtki i już po chwili na mojej bransoletce wisi nowa ozdoba. – Zayn ja naprawdę nie mogę. – Staram się tym razem działaś spokojniej.

                -Ciiii. Możesz, możesz. Gdybym nie chciał, nie kupiłbym ci tego, prosta sprawa.

                -Ale ja nie mam nic dla ciebie. – stwierdzam.

                -Naprawdę nie musisz mi nic dawać.

                -To chociaż mogę zrobić coś żeby jakoś się odwdzięczyć?

                -Pomyślimy o tym później, a teraz wejdź, bo za chwilę zamarzniesz. Moja mama nie wybaczyłaby mi tego. – Niechętnie wchodzę do środka, ale od razu zaczynam żałować, że nie zrobiłam tego wcześniej. Dopiero teraz zdaję sobie sprawę z tego jak bardzo zimno mi jest. – Zrobię herbatę. Od razu się rozgrzejemy. Jak chcesz to możesz poczekać na mnie w moim pokoju.

                Ściągam swoją kurtkę i właśnie tak robię. Mam okazję zagłębić się w miejsce, w którym pan Malik jest prawdziwym sobą. Być może przez to uda mi się dowiedzieć o nim coś więcej.

                W środku nie potrafię nadziwić się temu jaki panuję tam porządek. Sądząc po jego buntowniczej duszy spodziewałabym się raczej jednego wielkiego bałaganu. Pierwsze co rzuca się w oczy to pokaźna kolekcja płyt. Bez skrępowania zaczynam je przeglądać. W końcu on też czasami na za dużo sobie pozwalał. Szybko odkrywam, że mamy bardzo podobny gust muzyczny. Na beżowych ścianach wiszą tylko nieliczne zdjęcia z jego dzieciństwa. Na widok jego w postaci pięciolatka nie potrafię się nie uśmiechnąć. Już wtedy widać było, że w przyszłości będzie łamaczem serce.

                -Co ci tak wesoło? – pyta. W ręku trzyma parujące dwa kubki herbaty.

                -Byłeś słodki. – odpowiadam bez zastanowienia.

                -Byłem?

                -Tak, niestety te lata już minęły. – Szybko zaczynam żałować swoich słów, bo niespodziewanie chłopak podnosi mnie do góry i kładzie na łóżku łaskocząc mnie. – Błagam….Przestań!!!

                -Nadal sądzisz, że nie jestem słodki? – pyta z szerokim uśmiechem na ustach.

                -Nie!!!

                -Powiedz to całym zdaniem. – żąda nie ustając tortur.

                -Nadal jesteś słodki. – udaję mi się wydyszeć.

                -Powiedzmy, że ci przebaczam. Choć nie ukrywam, że bardzo mnie zraniłaś.

                -Uhu, bo za chwile się jeszcze popłaczesz, a ja biedna co będę miała wyrzuty sumienia.

                -Wątpię żeby to cię ruszyło. Jesteś twarda jak kamień.

                -Hahah chyba lepszego kawału nie słyszałam!!! Poza tym gdzie twoja rodzina?

                -Pojechali do dziadków. – stwierdza.

                -A ty dlaczego zostałeś?

                -Kiedyś musiałem kupić prezent i do ciebie przyjść.

                -Po co to robiłeś, przecież mogłeś z nimi jechać. Teraz serio mam wyrzuty sumienia.

                -Nie potrzebnie. W pewnym sensie mnie uratowałaś od wizyty u nich. Już od dawna nie jestem ulubionym wnuczkiem.

                Lewo dochodzą do mnie jego słowa. Momentalnie staję się jakoś dziwnie śpiąca. To naprawdę staję się jakieś dziwne. Przecież dopiero niedawno wstałam.

                -Ale chcę mi się spać!

                -Możesz się tu przespać. Mi to nie przeszkadza.

                -OK, ale tylko chwilkę. Później musze iść do domu, bo tak łatwo nie wymigam się od wizyty u dziadków. – Kładę się na jego łóżku, które przesiąknięte jest jego zapachem. Zamykam oczy i od razu odpływam.

+++

                Kiedy powoli wybudzam się ze snu pierwsze co do mnie dochodzi, że jest mi okropnie gorąco.

                -No dalej wstawaj. – Słyszę głos Zayna i dopiero teraz przypominam sobie, że przecież zasnęłam u niego w domu.

                -Weź ten koc. – mruczę.

                -Jaki koc?

                -Przecież jest tak gorąco. Nie wiem po co mnie przykrywałeś.

                -Ana otwórz oczy. – mówi.

                -Jeszcze chwila.

                -Proszę. – Chyba ton jego głosu zdecydował o tym, że wykonałem jego polecenie.

                Wcale nie jestem już w jego pokoju. Leże na ogromnym łóżku z baldachimem. Jest tak wysokie, że nie mam pojęcia jak z niego zejdę. W pomieszczeniu stoi jedynie czarna komoda, która tworzy wspaniały kontrast z śnieżnobiałymi ścianami. Z             mojej prawej strony słyszę jakieś delikatne szumy. Widzę, że w tamtym miejscu jest duże okno balkonowe, w którym delikatnie powiewa kremowa firanka. Dopiero kiedy dokładnie obejrzę zwracam uwagę na chłopaka, który siedzi na skraju łóżka. Jest ubrany w jeansowe rybaczki i cienki t-shirt.

                -Ale mam dziwny sen. – mówię.

                -To już tak często o mnie śnisz, że nie odróżniasz tego co dzieje się naprawdę, a co jest jedynie twoim wyobrażeniem. – Na jego twarzy pojawia się łobuzerski uśmiech.

                -Nie, ale przecież to musi być sen. Od razu nie zrobiłoby się tak ciepło.

                -To prawda, ale nie wzięłaś pod uwagę jednej możliwości, może wyjechaliśmy do ciepłych krajów?

                -Dobra przestań robić sobie jaja. Chcę już się obudzić.

                -Choć pokażę ci coś. – Łapie mnie w pasie jak małe dziecko i ściąga na podłogę. Musi być naprawdę silny zważając na to ile ważę. Nadal trzyma mnie za rękę i prowadzi do szklanych drzwi. Delikatnym, ale zdecydowanym ruchem odgarnia firankę na bok. Widok jest tak przepiękny, że to niemożliwe, żeby to wszystko działo się naprawdę. Przede mną rozciąga się spokojne morze, w którym odbija się właśnie zachodzące słońce. Spoglądam w dół i widzę złocisty piasek, czyli budynek jest na plaży. Gdzieś z boku widzę strzelistą palmę. Mam wrażenie, że za chwilę zemdleję. Wszystko jest tak realistyczne.

                -Pięknie. Szkoda, że to tylko sen. – szepcze.

                -To nie sen. Naprawdę tu przyjechaliśmy.

                -Że co kurwa! – Dopiero teraz dochodzi do mnie znaczenie jego słów. Wcześniej byłam za bardzo zaspana i zdziwiona żeby cokolwiek zrozumieć.

                -Jesteśmy na wakacjach. – stwierdza spokojnym tonem. Chyba dobrze wie, że mój wybuch złości jest bliski.

                -W środku grudnia?

                -Dokładnie to w końcówkę grudnia.

                -Niby mam ci w to uwierzyć. Co zrobiłeś z moimi rodzicami. Związałeś ich i zamknąłeś w szafie?!

                -Nie. Powiedziałem im, że wybieramy się na parę dni do mojej babci. Wersja jest taka, że Emilie, Anna i Robert też jadą.

                -Jakim cudem mnie tu przytargałeś? Gdzie my w ogóle jesteśmy?!

                -Na Hawajach.

                -Co? Przecież to kawał drogi! Musiało minąć trochę czasu zanim tu dotarliśmy, przecież już dawno powinnam się obudzić! – Ostatnie słowa chyba trochę go ruszyły, bo przybrał nader poważny wyraz twarzy. Coś tu się święci i to bardzo niedobrego. – Dosypałeś mi czegoś tak? – Nie mówi nic jedyne co robi to patrzy na mnie tymi swoimi czekoladowymi oczami i chyba stara się mnie jakoś udobruchać. Jestem za bardzo rozjuszona,  żeby mu ulec. – Powiedz prawdę! – żądam.

                -Tak. – szepcze. – Zrobiłem to.

                -Zostaw mnie kryminalisto! – Wyszarpuję swoją rękę z jego uścisku i wchodzę do środka. Jestem tak zaślepiona furą, że nawet nie wiem jak znajduję drogę do łazienki. Pośpiesznie zamykam za sobą drzwi na klucz. Czuję, że mięśnie odmawiają mi posłuszeństwa. Powoli zsuwam się na podłogę. Najbardziej dziwi mnie to, że posadzka jest strasznie lodowata.

                To wszystko co właśnie się dzieje jest nienormalne i całkowicie pokręcone. Mam wrażenie, że już kompletnie oszalałam i wszystko dzieje się tylko i wyłącznie w mojej głowie.

                Od samego początku wiedziałam, że Zayn jest niebezpieczny. Kiedy tylko był blisko mnie drżałam ze strachu, później nie wiem jakim cudem uśpił moją czujność. Naprawdę zaczęłam go lubić. Mimo, że może nawet nie zdaję sobie z tego sprawy to bardzo mi pomógł, wiele razy mnie zranił, ale plusy naszej znajomości przeważyły te złe strony. Niestety teraz stracił moje zaufanie, które tak trudno było mu zdobyć. Nie wiedziałam, że zdolny jest do odurzenia mnie. Przecież on mógł ze mną robić wszystko co mu się żywnie podoba, a ja nawet nie wiedziałabym o tym. Dopiero teraz wszystko poukładało się w jedną całość. Przyszedł do mnie na Wigilię i odgrywał rolę grzecznego chłopca tylko po to, aby udobruchać moich rodziców. Kiedy ja już spałam pewnie poszedł powiedzieć im o swoich planach i spakować parę rzeczy mówiąc, że to ma być niespodzianka. Dziwne, że mu uwierzyli.

                Po moich policzkach spływają łzy bezradności. Co ja mam teraz zrobić? Za nic w świecie nie uda mi się samej stąd wydostać. Przecież to setki tysięcy kilometrów od domu, a ja nawet nie mam paszportu, czy pieniędzy na samolot. Jednym słowem jestem skazana na tego potwora, do którego boję się wyjść.

                -Ana, proszę wyjdź. Pogadamy.

                -Nie mam na to ochoty.

                -Błagam.

                -Nie chcę cię więcej widzieć. Słyszysz!? Nie chcę cię znać! Nienawidzę cię!

                -Jeśli nie otworzysz, to wywarzę drzwi.

                -Nie obchodzi mnie, to na pewno nie wyjdę do ciebie. - Za plecami słyszę parę porządnych chrupnięć i już wiem, że nie żartował. – Dobra przestań! – Niewiele myśląc otwieram drzwi, a za nimi widzę jego. Staram się utrzymać jak największy dystans pomiędzy nami. – Mów o co ci chodzi.

                -Myślałem, że ci się spodoba. Chciałem zrobić ci prezent.

                -Przecież dałeś mi już róże i zawieszkę. Nie sądzisz, że to za dużo?

                -Nie. Chciałbym dać ci o wiele więcej. – Kiedy mówi te słowa kolor jego oczu staję się jeszcze cieplejszy.

                -Zayn. – szepcze. – Po co ty to wszystko robisz?

                -Bo zasługujesz na to co najlepsze. – stwierdza i chyba tak samo jak ja nie może uwierzyć w to, że wypowiedział te słowa na głos.

                -To bardzo miłe, ale to wszystko jest za drogie. Nie powinieneś. W ogóle to skąd masz te wszystkie pieniądze? – pytam zaciekawiona.

                -Pracowałem. – odpowiada krótko.

                -Nie wiedziałam. – Znów zdaję sobie sprawę z tego jak mało o nim wiem.

                -Przepraszam. – mówi przyciszonym głosem.

                -Mogę ci wybaczyć, ale mojego zaufania już nigdy nie odzyskasz. – Widzę ból w jego oczach i teraz to ja mam ochotę zacząć przepraszać go.

                -Ana, proszę. – Próbuję złapać mnie za rękę, ale ja szybko się odsuwam. – Tak wiem zawaliłem po całej linii. Proszę nie rób mi tego. – Naprawdę chciałabym zobaczyć moją minę kiedy chłopak klęka przede mną i pochyla głowę co chwilę szepcząc przeprosiny. Jest taki bezbronny i łagodny. Mięśnie odmawiają mi posłuszeństwa i padam na kolana przed nim. Mimo tego, że lekko się wzdrygam to biorę go w ramiona. Spontanicznie składam pocałunek na czubku jego głowy. Nawet nie wiem kiedy chłopak przyciąga mnie bliżej siebie. Powili podnosi wzrok, a ja zauważam jego iskrzące się w oczach łzy. Nie mogę uwierzyć. Nie wiem jakim cudem udało mi się aż tak dotkliwie zranić kogoś takiego jak Zayn. Delikatnie ocieram przezroczystą ciecz z jego twarzy, a on uważnie mi się przygląda. – Ana. – słyszę jak szepcze i zakrywam palcem jego usta. To był ogromny błąd. Mój serce przyśpiesza, a ja nie potrafię oderwać wzroku od jego pełnych i czerwonych warg. Powoli palcem wskazującym badam ich strukturę. Słyszę szybszy oddech chłopaka. Spoglądam na niego zdziwiona. Myślałam, że tylko on potrafi doprowadzić mnie do tak skrajnych uczuć. Nawet nie wiem kiedy, a dystans pomiędzy nami staję się jeszcze krótszy. Dochodzi do tego, że stykamy się swoimi czołami wpatrując się sobie w oczy. Nasze oddechy są przyśpieszone, ale to nic w porównaniu z tym jaką pracę wykonuje moje serce. Muszę sprawdzić, czy jego również reaguję w taki dziwny sposób na ten bliski kontakt. Ręką, którą wcześniej trzymałam na jego ramieniu zaczynam sunąć w dół. Cały czas patrzę mu prosto w oczy, dlatego bez trudu dostrzegam zdziwienie. Po chwili czuję jak lekko się wzdryga i dosłownie na moment zaciska powieki. Główny narząd jego organizmu bije z jeszcze większą siłą niż mój. Takich rzeczy nie da się udawać. Nadal nie mogę uwierzyć w to, że wywołuję w nim takie silne odruchy. Przecież to ten sam Zayn Malik, który uważał mnie za kogoś gorszego i umawiał się z Gabi. Jeśli to w ogóle możliwe to dystans pomiędzy naszymi ciałami jeszcze bardziej się zmniejsza. Chłopak niespodziewanie kładzie dłoń na moim policzku i zaczyna zbliżać swoje usta do moich. Powinnam się odsunąć – doskonale o tym wiem, ale nie robię tego. Nie tylko dlatego, że jestem kompletnie sparaliżowana. Nie chcę już nigdy więcej czuć tego przejmującego chłodu, który ogarnia moje ciało kiedy jestem dalej od niego. W końcu czuję ciepło jego ust na swoich. Na początku jedynie muska je delikatnie. Wiem, że robi to tylko po to, aby oswoić mnie z tym co się stanie. Dopiero po chwili napiera na moje wargi trochę mocniej, a ja chcąc czuć go więcej oddaje pocałunek. Mam wrażenie, że serce za chwilę wyskoczy z mojej piersi. Odsuwam się od niego na dosłownie milimetr. Znów wpatrujemy się w siebie parę minut dopiero później Zayn obdarza mnie najpiękniejszym uśmiechem jaki istnieje.

~*~

Haha moje ręce potrafią działać cuda. Wystarczyło, że dotknęłam kompa, a on zaczął działać :)

Dlatego szybko bez sprawdzania dodałam ten rozdział, którym mam nadzieje jaracie się tak samo jak ja. W końcu to jakiś przełom w opowiadaniu ;D

Tylko nie myślcie sobie, że teraz będzie nudno jak flaki z olejem! Postaram się zrobić wszystko żeby tak nie było :D 

Kocham was!!! :****

PS: Błagam was skarby, które czytacie, a nie komentujecie, odezwijcie się czasami :)

TAKEN

TUMBLR