25

-A ty czego tu szukasz? – pytam kiedy widzę, że Zayn wchodzi do mojego pokoju.

                -Przyszedłem cię odwiedzić. – odpowiada.

                -Widzę, że już zdążyłeś znudzić się towarzystwem Gabi i Klary.

                -Zazdrosna. – Unosi brew i uśmiecha się łobuzersko.

                -Nie, tylko wkurza mnie twoje zachowanie! Najpierw wszystko jest OK. Przychodzisz do mnie, ale później jest przedstawienie. Przestajesz się w ogóle odzywać i na dodatek siadasz z nimi w stołówce.

                -Więc chodzi ci też o to, że parę dni nie przyszedłem do ciebie?

                -Między innymi tak.

                -Tęskniłaś. – stwierdza, a na jego twarzy pojawia się jeszcze szerszy uśmiech.

                -Nie, to tylko… - zaczynam się plątać. – Takie przyzwyczajenie. Nic więcej.

                -OK, nie wierze ci, ale nie ważne. Jeszcze coś leży ci na sercu?

                -W końcu zdecyduj się z kim trzymasz z nimi, czy ze mną.

                -Skarbie ty serio jesteś zazdrosna.

                -Nie mów tak do mnie.

                -Jak?

                -Skarbie.

                -Tak, kochanie? – Widzę, że ma nadzwyczaj dobry humor.

                -Powiedziałam jak masz mnie nie nazywać!

                -Wiesz bardzo bym chciał, ale żyjemy w wolnym kraju i mogę do ciebie mówić jak chce.

                -Ale co jeśli uznam, że jest to obraźliwe? Wtedy byłoby to złamanie prawa.

                -Widzę, że jesteś nieźle poinformowana. – Podchodzi i mocno mnie przytula. Jestem tak zaskoczona tym co robi, że przez chwilę w ogóle się nie ruszam. Dopiero później obejmuję go w pasie i wdycham charakterystyczny zapach, który uwielbiam.

                -Chyba nigdy nie zrozumiem twojego zachowania. – szepcze wprost do jego szyi.

                -To świetnie.

                -Właśnie nie.

                -Dlaczego? – pyta.

                -Bo nienawidzę kiedy coś często mnie zaskakuję. Lubię mieć wszystko poukładane.

                -Czasami taka odskocznia jest dobra.

                -No nie wiem.

                -Mam coś żeby uczcić nasz występ.

                -Od kiedy to tak bardzo jesteś dumny z tego, że tam występowałeś?

                -Odkąd… Zresztą nieważne.

                -Skoro zacząłeś to teraz to dokończ.

                -Odkąd dzięki niemu zwróciłem na ciebie uwagę.

                Zapada cisza. Nie wiem co powiedzieć. Pierwszy raz Zayn nie patrzy prosto na mnie tylko na podłogę na dodatek, albo mi się zdaję, albo serio jego policzki troszkę się zaróżowiły.

                -Zayn kim my dla siebie jesteśmy? – pytam szeptem, bo boję się, że mój głos znów zacznie nieznośnie drżeć.

                -Nie mam pojęcia. – Miałam nadzieję, że chociaż powie, że jesteśmy przyjaciółmi.

                Znów cisza, która rani moje uszy.

                -No to co takiego przyniosłeś.

                Z kieszeni wyciąga niedużą butelkę wódki.

                -Aha, to taki masz plan na dziś? Najpierw mnie upić, a później zawieźć do Gabi, żeby mogła się na mnie wyżyć?

                -Masz tak bujną wyobraźnie, że mogłabyś książkę napisać.

                -Ta akurat.

                Uśmiechamy się do siebie i napięcie zostaje rozładowane. Siadamy na moim łóżku.

                -Panie mają pierwszeństwo. – Wyciąga w moją stronę butelkę. Na końcu języka mam odmowę, ale stwierdzam, że parę łyków od razu mi nie zaszkodzi.

                      -Jaki z ciebie dżentelmen. – mówię łapiąc butelkę.

                      -Wiadomo. – odpowiada.

                      Niepewnie odkręcam butelkę. Wącham substancję co doprowadza chłopaka do śmiechu. W końcu biorę pierwszy łyk. Krzywię się przy tym niemiłosiernie. Przez chwilę boję się, że wszystko wypluję na Malika. Na szczęście po wielkim trudzie połykam wszystko.

                      -Boże! Jak ludzie mogą to pić! To jest ohydne.

                -Daj mi to cieniasie. –Bierze ode mnie butelkę, a ja z zachwytem patrzę jak upija trochę cieczy w ogóle nie krzywiąc się. Od razu widać, że ma wprawię.

                -Przepraszam bardzo. Nie jestem cieniasem. Po prostu w przeciwieństwie do ciebie nie jestem alkoholiczką.

                -Oh jak miło. Może wyleczysz mnie z tego pani psycholog.

                -Skąd wiedziałeś?

                -Jakbyś zapomniała to przypominam ci, że twój, to znaczy nasz ukochany nauczyciel przeczytał fragment twojego opowiadania.

                -Pamiętam, ale nie mogę uwierzyć w to, że nadal o tym pamiętasz.

                -Uuuu widzę, że ktoś mnie nie docenia. – Uśmiecha się do mnie, a ja jestem pewna, że gdybym nie siedziała to na pewno nogi odmówiłyby mi posłuszeństwa. Znów podaję mi butelkę. Z całych sił staram się nie skrzywić, ale oczywiście nie udaję mi się to. – Znów to robisz.

                -Przecież wiem. Nie potrafię inaczej. Ajjj to jest takie niedobre. Nie będę więcej tego piła.

                -Musisz. Inaczej nie upijesz się i nie będę mógł zabrać cię do Gabi. – Obydwoje wybuchamy śmiechem.

                -O nie tak łatwo nie dasz sobie ze mną radę. Koniec picia.

                -Mogę cię o coś zapytać? – Od razu poważnieje.

                -OK.

                -Jak to się stało, że już nie przyjaźnisz się z Gabi.

                -Jeśli powiesz, że przecież z niej taka miła dziewczyna, to chyba tu padnę.

                -Nie, nie powiem tego. – Znów się uśmiecha. – Dlaczego?

                -Po prostu kiedyś byłam bardziej lubiana od niej. Nie to, że jakoś się chwalę, ale ona zawsze była trochę wredna i tym ludzi zrażała w przeciwieństwie do mnie. Nigdy nie mówiłam niczego co by kogoś zraniło.

                -Dla mnie co chwila jesteś wredna.

                -To się nie liczy.

                -Bardzo śmieszne. Kontynuuj.

                -Jej się to nie spodobało. Nawet nie zauważyłam kiedy, ale zamiast przyjaciółki stała się moim wrogiem. Oczywiście za moim plecami robiła wszystko żeby mnie oczernić. Od zawsze byłam nieśmiała, dlatego kiedy ludzie zaczęli ode mnie odchodzić nie wiedziałam co robić. Nie byłam w stanie zapytać prosto z mostu o co chodzi. Pomyślałam, że to ze mną jest coś nie tak, że odstraszam ludzi swoim wyglądem i cechami charakteru. Poddałam się i uczepiłam Gabi oraz Klary sądząc, że to jedyne osoby, które będą przy mnie. Niestety dopiero teraz los mi sprzyjał i w końcu mogłam się od nich uwolnić. Powoli niszczyły mnie psychicznie. – Czuję jak do moich oczu napływają łzy. Zayn wyciąga swoją dłoń w moją stronę i delikatnym ruchem wyciera przezroczystą ciecz.

                -Nie martw się. To już minęło. – szepcze mając na celu uspokojenie mnie.

                -Tak wiem, ale w mojej głowie to pozostanie już na zawszę.

                -Postaram się to choć trochę wymazać.

                -Siedząc z nią w stołówce? – pytam.

                -Naprawdę aż tak to cię ugryzło. Przecież niedawno sama mówiłaś o tym, żebym do nich wracał, bo robię za duże zamieszanie.

                -Może zmieniłam zdanie?

                -To jeszcze się nad tym zastanawiasz, czy na pewno?

                -Na pewno. – stwierdzam i zapominając o moim wcześniejszym postanowieniu znów biorę od niego butelkę. – Kto wymyślił to świństwo! – Słyszę śmiech Zayna. – Ta śmiej się, śmiej. Ja tylko chcę pomóc ci w twojej misji.

                -Nie wiem, czy zdajesz sobie z tego sprawę, ale mówisz coraz mniej wyraźnie.

                -Jusz myszlisz, ze jesztem pijana! – Słysząc to, że rzeczywiście zaczynam bełkotać wybucham gromkim śmiechem. Nie mogę się opanować do tego stopnia, że z moich oczu zaczynają lecieć łzy. Dopiero po paru dobrych minutach przestaję tarzać się po łóżku i siadam po turecku. Spoglądam na chłopaka i widzę, że już od dawna się nie śmieje. Jest tak poważny jakby dopiero co wrócił z pogrzebu. – A tobie co. – Nie wiem jakim cudem wypowiadam to w miarę wyraźnie. Widzę jak bez słowa odkłada butelkę, a już po chwili jego ciało zaczyna przygniatać moje. Na początku jestem oszołomiona do tego stopnia, że nie potrafię robić nic innego niż szybciej oddychać. Ciepło jego ciała i bliskość przytłacza mnie. Udaję mi się odnaleźć jego wzrok. W tych czekoladowych tęczówkach jeszcze nigdy wcześniej nie widziałam takiego pożądani. Zaczynam drżeć kiedy kciukiem przejeżdża po mojej dolnej wardze. – Więc o to ci chodziło? Wiesz, że moi rodzice są w domu? Wystarczy, że zacznę krzyczeć.

                -Ciiii. – Kładzie palec wskazujący na moich ustach, a ja zaczynam drżeć jeszcze bardziej, na dodatek dołącza do tego moje miotające się serce. – Lepiej pójdziemy już spać. – szepcze. Po chwili ogarnia mnie przenikliwe zimno wywołane tym, że jego ciało na chwilę odsunęło się od mojego. Nadal roztrzęsiona kładę się na boku. Po chwili czuję niepewne ręce Malika w zagłębieniu mojej talii. Nie potrafię się powstrzymać i splatam jego palce ze swoimi. Na szczęście na drugi dzień będę miała wymówkę, że po prostu byłam pijana.

+++

                -Mamo! Pierwsza gwiazdka już jest. – Krzyczy mój brat, który co roku przez parę godzin siedzi przy oknie. Nie chodzi o to, że ma w tym frajdę. Jest największym głodomorem w domu i nienawidzi tej tradycji, ale upór moich rodziców sprawił, że jako tako zaczął ją szanować.

                Wzdycham głęboko i idę do kuchni. Przez parę najbliższych minut pomagam mamie przenieść wszystkie potrawy do jadalni. Przy stole już czeka Milo, a po chwili obok niego pojawia się tata. Choć nie jestem wielką fanką tego typu rodzinnych kolacji to w Wigilię lubię czasami odejść od ustalonych przeze mnie zasad. W ten jeden magiczny dzień wszyscy jesteśmy spokojni. Rodzice nie biegną do pracy, a my nie musimy odrabiać lekcji. Wszystko jest beztroskie, a ludzie wokół uśmiechnięci. Wszystko wygląda jak żywcem wzięte z filmu, ale taka jest rzeczywistość.

                W końcu bierzemy się za jedzeniem. Nie jestem wielką fanką takich kolacji, ale i tak próbuję wszystkiego. Tak powinno być zawsze. Na szczęście rodzice nie pytają mnie o plany na przyszłość, wiem, że dziś dadzą z tym spokój. Rozmawiamy na wszystkie bezpieczne tematy oraz opowiadamy sobie kawały. Właśnie dlatego tak bardzo uwielbiam ten dzień.

                Po paru godzinach przychodzi czas na rozpakowywanie prezentów. Jak pierwszy dopada się do nich Milo. Rodzice nie karcą go za to. Dziś wyjątkowo na jego szalone zachowanie reagują z uśmiechem.

                Okazuję się, że dostałam srebrną bransoletkę z zawieszką w kształcie choinki oraz książkę pod tytułem „Igrzyska Śmierci” – ciekawe kiedy dam radę ją przeczytać. Od kiedy Zayn odwiedza mnie codziennie nie mam na takie rzeczy czasu.

                W pewnym momencie wszyscy słyszymy dzwonek. Spoglądamy na siebie zdziwieni, ponieważ nikogo nie zapraszaliśmy. Wcześniej zdecydowaliśmy, że te święta spędzimy sami. Mama wzdycha i idzie otworzyć drzwi. Chyba już od samego początku miałam jakieś głupie przeczucia. Kiedy w drzwiach staję sam pan Malik mam wrażenie, że za chwilę dostane zawału. Na początku mam ochotę spiorunować go wzrokiem, ale dosłownie zamieram kiedy w moją stronę posyła uśmiech, który rozjaśnia jego czekoladowe oczy. Czy już wspominałam, że uwielbiam czekoladę?

                -O ile się nie mylę to razem braliście udział w występie. – mówi moja mam szeroko uśmiechając się na zmianę to do mnie to do chłopaka.

                -Tak, mamo. – odpowiadam z zaciśniętymi zębami.

                -Co cię do nas sprowadza młody człowieku? – pyta się mój tata. Od razu widać, że nie jest zbytnio zadowolony obecnością tego chłopaka. Od razu przypomina mi się jak cały czas wspominał to, że nasz pocałunek był za bardzo namiętny.

                -Jestem muzułmaninem dlatego w moim domu nie obchodzi się Świąt Bożego Narodzenia. Chciałem zobaczyć jak to jest. Mam nadzieję, że to państwu nie przeszkadza, jeśli tak to proszę śmiało to przyznać. Zostawię was w spokoju.

                Dopiero teraz zauważam, że mój brat w końcu oderwał się od swojej nowej gry i z diabelskim uśmiechem mierzy Zayna wzrokiem. Niewątpliwie pamięta go. Modlę się tylko, aby czasami nie zapomniał o tym, że za milczenie dostał pieniądze.

                -Oczywiście, że nie mamy nic przeciwko. – Mojemu tacie od razu poprawia się humor. Jest bardzo religijny i ma nadzieję, że uda mu się kogoś „nawrócić” na swoją wiarę. Malik jest idealny do tego. To zadziwiające, że w przeciągu zaledwie paru minut zdążył zapomnieć o wszystkich uprzedzeniach, które do niego żywił.

                -Proszę, usiąść. Za chwilę odgrzeję parę potraw.

                -W naszej religii jest tak tradycja, że na stole Wigilijnym pojawia się dwanaście potraw, ponieważ właśnie tylu było apostołów. Nie ważne czy coś lubisz, czy też nie musisz wszystkiego spróbować.

                -Naprawdę doceniam pana starania, ale podstawowe rzeczy wiem. Tak samo jak to, że zawsze przyszykowany jest jeden dodatkowy talerz.

                Prędzej spodziewałabym się tego, że wybuchnie, albo powie coś niemiłego. Zamiast tego mój ojciec uśmiecha się do chłopaka i siada obok niego przy stolę. Musze słyszeć każde wypowiedziane przez nich słowo, dlatego przyłączam się do nich. Pech chciał, że jedyne wolne miejsce było dokładnie naprzeciwko Zayna. Zauważam, że z zawrotną szybkością spogląda na mnie uśmiecha się i znów uważnie przysłuchuję się mojemu ojcu, który nadal tłumaczy mu wszystkie symbole i tradycje związane z Bożym Narodzeniem. Patrzę na chłopaka zdziwiona. Nigdy w życiu nie widziałam go w takiej grzecznej wersji. Najwyraźniej jest naprawdę dobrym aktorem. Widząc to jak patrzy na mojego ojca i kiwa potwierdzająco głową chcę mi się śmiać. Nie mogę uwierzyć, że to ten sam Zayn. Po chwili nasuwa mi się kolejne pytanie. Jaki był prawdziwy cel jego wizyty tutaj. Skoro nie wiadomo po co chciał poznać moją rodzinę to mógł się tu zjawić w jakikolwiek inny dzień, tyle tylko, że wtedy nie miał by dobrej wymówki. Pewnie jeśli później zapytam o to prosto z mostu to i tak nie otrzymam odpowiedzi. Wzdycham głęboko i słyszę, że mój ojciec zszedł na bardziej prywatny temat.

                -Masz rodzeństwo?

                -Tak. Dwie młodsze siostry. – odpowiada.

                -Czym zajmują się twoi rodzice?

                -Mama jest pielęgniarką.

                -A twój ojciec?

                -Tato! Czy nie uważasz, że to zbyt prywatne pytania i niegrzecznie być tak nachalnym? – Nie wytrzymuję i w miarę spokojnie staram mu się przekazać to co myślę.

                -Nic się nie stało, to żadna tajemnica. Moi rodzice się rozwiedli. Nie widziałem go przez długi czas. Po prostu był złym materiałem na ojca.

                -Przykro mi. – odzywa się mój tata. Widzę, że dopiero teraz pożałował tego, że w ogóle zdecydował się zadać te pytania. Naprawdę zaczęło denerwować mnie to w jaki sposób się zachowuję. Tak jakby żywcem wyszedł z jakiegoś głupiego filmu amerykańskiego i był ojcem nastolatki, która pierwszy raz do domu przyprowadziła chłopaka. Tyle tylko, że Zayn nie jest moim chłopakiem i sam tutaj przyszedł – nieproszony. Sądząc po tym, że na własne oczy widział nasz występ mógł jednak mieć takie podejrzenia.

                -Już jestem. Koniecznie musisz wszystkiego spróbować. U nas jest taka tradycja. – odzywa się moja mama, która chyba pała do niego większym entuzjazmem.

                -Mamo, on wie. – Przewracam oczami poirytowana. Jeśli jeszcze raz usłyszę słowo „tradycja” to chyba za chwilę wyjdę z siebie.

                -O to znakomicie. Musisz szczerze powiedzieć czy wszystko jest dobre. Mój mąż i Anastazja nie mają śmiałości powiedzieć mi prawdy, a Milo zje wszystko i czasami mam wrażenie, że w ogóle nie ma kubków smakowych. – W tej chwili mam naprawdę ochotę ją uściskać.

                Zayn próbuje pierwszej potrawy, a w pomieszczeniu zapada cisza. Wszyscy w oczekiwaniu na jego werdykt siedzą jak na szpilkach. Nawet mi udzieliła się ta atmosfera.

                -To jest niesamowite. – mówi. Widząc zachwyt w jego oczach mam  wrażenie, że nie kłamie, ale sądząc po tym jak dobrze potrafi udawać grzecznego chłopaka, to trochę słabo wypada. – Jest pani lepszą kucharką od mojej mamy, a to jest wielki komplement. Tylko proszę jej tego nie mówić. Nie chcę jej robić przykrości. – Moja mama wzdycha, a ja już wiem, że myśli o tym jaki ten Zayn jest słodki i troskliwy.

+++

                Po jakiejś godzinie zaczynam się rozluźniać. Przyzwyczaiłam się już do tego, że Malik siedzi u mnie w salonie, w towarzystwie mojej rodziny. Tata zaczyna opowiadać kawały, które o dziwą są nawet śmieszne. Co chwila spoglądam na Zayna, który odwzajemnia moje spojrzenie, Zawsze trwa to jedynie parę sekund, bo nie możemy pozwolić na to, aby ktokolwiek to zauważył. W końcu po jednym z takich spojrzeń oznajmia, że już późno i musi wracać do domu.

                -Odprowadzę go. – oznajmiam.

                Rodzice uśmiechają się szeroko i żegnają z nim mówiąc, że koniecznie jeszcze musi do nas wpaść. Widząc to ze zdziwienia robię wielkie oczy. Wiem, że słyną oni z tego, że są dla wszystkich bardzo mili, ale jeszcze nigdy nie widziałam, aby dla osób kompletnie im nieznanym byli tacy wylewni.

                Zamykam za sobą drzwi i odwracam się od razu wpadając na Zayna, który po chwili przygważdża mnie do drzwi.

                -Co ty robisz? – szepcze.

                -Myślisz, że to dla mnie takie proste?

                -Co? Udawanie grzecznego chłopczyka?

                -Nie to nie było takie złe. Nie mogłem wytrzymać siedząc z tobą w jednym pomieszczeniu nie mogąc cię dotknąć.

                -Wiesz, że zachowujesz się jak psychol?

                -Aż za bardzo. – Uśmiecha się, a ja bardziej niż kiedykolwiek cieszę się, że tak mocno przytwierdza mnie do drzwi, bo w innym wypadku wątpię, czy ustałabym na nogach. – Wiesz, że stoimy pod jemiołą? – pyta. Wystraszona spoglądam w górę.

                -Przecież wcześniej jej tu nie było. – stwierdzam zdziwiona.

                -Ja ją tu przywiesiłem. – Wydaję się być z siebie zadowolony.

                -Zaplanowałeś wszystko?

                -Dokładnie.

                -Po co odstawisz tą całą szopkę?

                -Udział w jednym ze spektakli zdecydowanie mi wystarczy.

                -Dobrze wiesz o co mi chodzi. Po co tutaj przyszedłeś?

                -Przecież co chwilę tu jestem.

                -Nie sądzisz, że jest zasadnicza różnica jest w tym przez jaki otwór wchodzisz do środka? Weź mi się tu Malik nie wymiguj od odpowiedzi.

                -Dowiesz się w swoim czasie. – szepcze i zanim zacznę na niego krzyczeć swoimi rozgrzanymi wargami czule dotyka mój policzek, który dosłownie po sekundzie staję się cały czerwony. Potem zostawia mnie samą. Odchodzi, a ja jeszcze przez parę minut marznę na mrozie patrząc za jego znikającą w oddali sylwetką.

~*~

Hej, hej, hej!

Nie wiem co się ze mną dzieje, ale ten rozdział wyjątkowo podoba mi się ;D

Chyba najważniejsza informacja.

TAKEN

Na moim nowym blogu pojawił się pierwsz rozdział. Mam nadzieje, że wpadniecie :)

Zapraszam również na mojego TUMBLRA

To do następnej.

PS: Proszę nie zadawajcie mi pytań pod postami kiedy następny rozdział, bo i tak nie odpowiem. Jeśli już ktoś tak strasznie nie może się doczekać to niech wbija na mojego aska, gdzie zawsze znajdzie się taka osoba, która o to zapyta. Proszę też patrzeć na poprzednie pytania. bo być może już komuś podałam kiedy będzie next. Wtedy nie pytajcie o to samo.