24

Nadeszła sobota, a ja jestem jednym wielkim kłębkiem nerwów. W każdej wolnej chwili powtarzałam swoją kwestię. Raz mi się udało, ale boję się, że tym razem będzie całkowicie odwrotnie. Gdybyśmy mieli choć jedną próbę pewnie też byłabym zdenerwowana, ale nie aż tak.

+++

                To już teraz. Z nogami jak z gumy wsiadam do samochodu moich rodziców. Są chyba nawet bardziej podekscytowani tym całym przedstawieniem niż nasz nauczyciel. Przez całą drogę mam zamknięte oczy i staram się choć trochę uspokoić mój przyśpieszony oddech. W końcu auto zatrzymuję się, a ja mam ochotę płakać. Zamiast tego mocno zaciskam zęby i wychodzę na dwór. Nie czekam na rodzinę tylko wchodzę do szkoły i kieruje się prosto na zaplecze. Od razu podbiega do mnie nauczyciel.

                -Panno Anastazjo proszę się szybko przebrać. Już na panią czeka fryzjerka.      

                Kiwam posłusznie głową, ale tak naprawdę mam ochotę strzepnąć jego dłoń z mojego ramienia.

                Nie wiem jakim cudem z moimi nieznośnie mocno drżącymi rękoma udaję mi się tak szybko przebrać. Kiedy wychodzę z przymierzalni od razu zauważam Zayna, który ma już na sobie strój. Nie wiem czy mam do niego podejść, czy go zignorować, ale zaraz potem on podejmuje za mnie decyzję i staję przede mną.

                -Wszystko w porządku? – pyta.

                -Tak. – szepcze, ale mój głos brzmi tak jakby nie należał do mnie.

                Chłopak domyśla się, że mam okropną tremę. Przytula mnie mocno do siebie. Choć sprawia tym, że moje serce biję jeszcze szybciej to odrobinę uspokajam się.

                -Zayn ja nie dam rady. – mówię, a mój głos drży jeszcze bardziej.

                -Dasz. Jesteś niesamowita. Przypomnij sobie jak ostatnio wszystko się udało.

                -Tak, tylko, że wtedy mieliśmy okropnie wiele prób.

                -I co z tego. Przecież będziemy razem. Pomogę ci.

                -Oh jak dobrze, że jesteście już gotowi! – krzyczy Jeremiasz, a my oddalamy się od siebie. – Proszę iść do fryzjerek. A i jeszcze nie zapomnijcie o pocałunku w czasie przedstawienia. Tak naprawdę dzięki niemu osiągnęliśmy sukces.

+++

                5 minut

                4 minuty

                3 minuty

                2 minuty

                1 minuta

                Zaczęło się. Pierwszy akt, w którym ja nie występuję. Wszystko mija szybko, a ja łapię się na tym, że obgryzam paznokcie i nie potrafię oderwać wzroku od Zayn’a, który jest wspaniałym aktorem. Na dodatek jego charakterystyczny głos roznosi się po całej Sali. Wiem, że nie tylko ja jestem nim oczarowana.

                Kurtyna opada i znów następuję 5 minut przerwy. Biorę parę łyków wody, ale w gardle i tak czuję suchość.

                -Dasz radę. – szepcze Malik gdzieś obok mnie. Łapię mnie za rękę i patrzy mi prosto w oczy tak jakby chciał mi w ten sposób dodać otuchy. Nie zdaję sobie sprawy, że jest dokładnie odwrotnie. Jeszcze bardziej uświadamia mi to, że będziemy musieli pocałować się. Sam fakt tego, że będziemy tak blisko siebie przeraża mnie. Na dodatek będą na nas patrzeć setki ludzi. Jedyne co mnie pociesza to to, że jak na razie muszę skupić się na tym aby nie pomylić swojej kwestii.

                -Za minutę wchodzimy! – krzyczy Jeremiasz, a jego oczy świecą się z podekscytowania. Ciekawe, czy też tak by się czuł gdyby był na moim miejscu.

+++

                - Na skrzydłach miłości. Lekko, bezpiecznie mur ten przesadziłem, bo miłość nie zna żadnych tam i granic; A co potrafi, na to się i waży; Krewni więc twoi nie trwożą mię wcale. – mówi Zayn doskonale wcielając się w role Romea.

                -Zabiliby cię, gdyby cię ujrzeli. – odpowiadam.

                -Ach! więcej groźby leży w oczach twoich, niż w ich dwudziestu mieczach: patrz łaskawie, a będę silny przeciw ich gniewowi.

                -Na Boga! niech cię oni tu nie ujrzą! – Nie mam pojęcia jak on to robi, ale chyba rzucił na mnie czar. Czuję się tak jakbym naprawdę bała się o jego życie.

+++

                - O Julio! Przysięgam na ten księżyc, co wspaniale. Powleka srebrem tamtych drzew wierzchołki... – Zayn łapię mnie za dłonie.

                -O! nie przysięgaj na księżyc, bo księżyc co tydzień zmienia kształt swej pięknej tarczy; I miłość twoja po takiej przysiędze mogłaby również zmienną się okazać.

                -Na cóż mam przysiądź?

                -Nie przysięgaj wcale; Lub wreszcie przysiąż na samego siebie: Na ten uroczy przedmiot mych uwielbień, to ci uwierzę.

                - Jeśli szczera miłość. Mojego serca...

                      - Daj pokój przysięgom. Lubo się cieszę z twojej obecności, te nocne śluby nie cieszą mnie jakoś: Za nagłe one są, za nierozważne, podobne niby do blasku, co znika, nim człowiek zdąży powiedzieć: — błysnęło. Dobranoc, luby! – Biorę głęboki oddech po to aby kontynuować moją kwestię, ale niespodziewanie Zayn łączy swoje wargi z moimi. Na początku w moim wnętrzu zapala się czerwona lampka, która mówi, że to jeszcze nie czas, że to powinno nastąpić później, ale on zaczyna poruszać swoimi wargami, a ja czuję się tak jakby przeniósł mnie do innej krainy. Tej, w której czuję się bezpieczna do granic możliwości. Chłopak przyciąga mnie jeszcze bliżej siebie. Gdzieś w zakamarku podświadomości dochodzi do mnie to, że ludzie biją nam brawa. Niestety musimy się od siebie oderwać, ponieważ brakuję nam powietrza. Przez chwilę patrzymy na siebie starając się uspokoić oddechy. Mamy świadomość, że przedstawienie nadal trwa i trzeba kontynuować swoje kwestie.

                      -Po tysiąc razy dobranoc. – szepcze celowo opuszczając dość dużą część naszej wymiany zdań, która po tym pocałunku nie miałaby kompletnego sensu.

                      - Po tysiąc razy nie dobra tam, gdzie ty nie świecisz. Jak żak, gdy rzuca książkę, tak kochanek do celu swego pośpiesza wesoły; A gdy nadejdzie z kochanką rozstanek, wlecze się smutnie, jak ów żak do szkoły.

+++

                      -Jesteście gwiazdami!!! – krzyczy Jeremiasz i zamyka nas w szczelnym uścisku. Wzdrygam się. – To było nie-sa-mo-wi-te!!! Zdecydowanie powinniście wcześniej poinformować mnie o tej małej zmianie. Na początku myślałem, że dostanę zawału, ale reakcja publiczności bezcenna!!! Odpocznijcie chwilę później trzeba wyjść się ukłonić. – Dziwi mnie to trochę, ponieważ w czasie poprzedniego przedstawienia nie bawiliśmy się w takie ceregiele, ale zdaję sobie sprawę, że obecny występ było ważniejszy.

                      Siadam na jednym z wolnych krzeseł i staram się uspokoić moje serce. Niestety nie jest to zbyt łatwe kiedy przed sobą cały czas widzę Zayna i jego kuszące pełne wargi.

+++

                       Ponownie wychodzimy na scenę. Tym razem nie denerwuję się tak bardzo. Wiem, że ludzie nie będą zwracać uwagi tylko na mnie. Kiedy wszyscy już wychodzimy na podest okazuję się, że jest nas więcej niż myślałam. Zostajemy nagrodzeni gromkimi brawami. Stajemy w rządku i jednocześnie kłaniamy się. Słysząc te wszystkie oklaski nie potrafię nie uśmiechnąć się.

                      Schodzimy ze sceny po raz ostatni. Biegnę do przebieralni, aby nikt nie zajął mi miejsca. Jestem tak wyczerpana, że najchętniej od razu położyłabym się do łóżka. Nie żegnając się z nikim wychodzę. Na parkingu już czekają moi rodzice.

                      -Córciu! Byłaś niesamowita. – krzyczy moja mama i niespodziewanie przytula mnie.

                      -Fakt. – potwierdza tata. – Tylko, że ten chłopak odrobinę za namiętnie cię pocałował.

                      -Tato to tylko na potrzeby przedstawienia.

                      -Tak, wiem, ale to nie zmienia faktu, że ten pocałunek w ogóle nie powinien mieć miejsca.

                      Wsiadamy do samochodu kiedy zauważam Zayna stojącego przy samochodzie razem z matką. Nie zwracając uwagi na to, że tata chcę ruszyć wybiegam z samochodu.

                      -Możemy porozmawiać? – pytam, a on odwraca się w moją stronę.

                      -Pewnie. – mówi i odchodzimy kawałek dalej. Słyszę krzyk mojego ojca, ale nie zwracam na niego uwagi.

                      -Postanowiłeś zmienić scenę pocałunku dlatego, że chciałeś urozmaicić występ? – pytam.

                      -Tak. – Uśmiecha się do mnie.

                      -Tylko dlatego?

                      -Tylko dlatego. – odpowiada już poważniej.

                      -OK. W takim razie do zobaczenia kiedyś tam. – mówię i odchodzę.

                Wsiadam do samochodu. Moi rodzice są zdenerwowani, ale nie zwracam na to uwagi. Nie wiem dlaczego, ale po tym pocałunku miałam wrażenie, że znaczył on coś więcej niż tylko odgrywanie roli. Głupia miałam nadzieję. Jeszcze przed tym jak wyjeżdżamy z parkingu spoglądam na chłopaka. Stoi nadal w tym samym miejscu i patrzy prosto na mnie. Widzę z ruchu jego warg, że coś do mnie mówi, ale nie potrafię rozszyfrować co.

+++

                Dzisiaj ostatni dzień przed przerwą świąteczną. Powinnam cieszyć się z tego powodu, a zamiast tego jestem dziwnie przybita. Od czasu naszego występu Zayn nie daję znaku życia. Po upływie paru godzin czekania na niego zaczęłam autentycznie modlić się o to, aby jakimś cudownym sposobem chociaż zadzwonił. Tak się nie stało, a ja teraz wychodzę ze znienawidzonego autobusu i boję się tego, że w ogóle się do mnie nie odezwie.

+++

                Wchodzę do jak zwykle pustej Sali chemicznej. Siadam na swoim miejscu i wyciągam wszystkie potrzebne mi książki równo układając ją w stosik. Głupia podskakuję kiedy słyszę dźwięk dzwonka. Uczniowie całymi hołdami wchodzą do środka. Malik raczej nie pojawił się w szkole. Nie wiem czy czuję ulgę czy też zawód.

                -Hej! – Słyszę gdzieś z prawej strony i znów podskakuję. Jakiś uradowany głosik w mojej głowie wyrywa się krzycząc: Jednak przyszedł!

                -Cześć. – mówię zimnym tonem. Tak jakbym dawała mu w ten sposób znak: Nie przyszedłeś do mnie to foch!

                Chciałabym aby powiedział coś więcej, ale nauczycielka rozpoczyna lekcję.

+++

                Przez resztę lekcji w ogóle się do siebie nie odzywamy. Nie wiem czy wynika to z tego, że on nie ma ochoty rozmawiać, czy po prostu to wina tego, że nauczyciele tak szybko pojawiają się w klasach.

                Kiedy wchodzę do stołówki czuje, że mój humor od razu się poprawia. Na horyzoncie widzę moich przyjaciół, którzy jak zwykle przekrzykują siebie nawzajem i co chwila wybuchają śmiechem. Uwielbiam ich.

                -Hej wszystkim! – krzyczę siadając na swoim miejscu.

                -Siemano!!! – odzywa się Emilie. – Nie uwierzysz w to co zaraz ci powiem.

                -Zamieniam się w słuch. – Posyłam jej uśmiech.

                -Anna i Robert w końcu byli na randce. Są parą!!! – Ostatnie słowa wykrzykuję tak głośno, że chyba połowa stołówki patrzy na nią zdziwiona.

                Obracam się w stronę szczęśliwców, którzy jak zwykle siedzą obok siebie. Chcę im pogratulować, ale kiedy widzę minę Anny od razu zatrzymuję się.

                -Ej co jest? – pytam. Dziewczyna wpatruję się w coś za mną.

                -Nasti nie wiem czy chcesz to widzieć.

                Mimo wszystko obracam się i widzę ich razem. Zayn usiadł z Gabi i Larą. Myślałam, że uczucie złamanego serca jest trochę inne. Myślałam, że jest raczej człowiek ma wrażenie, że jego organ został przecięty na pół natomiast ja czuję jakby w moje serce zostały wbite miliony małych szpileczek.

~*~

Tak długo pisałam tą scenę występu, a tu okazuje się, że wcale nie zajmuje znów tak dużej ilości rozdziału, ale przynajmniej mam nadzieje, że choć trochę wam się podoba. ;)

Przepraszam, że tak długo nic nie dodawałam, ale już tłumaczyłam na asku dlaczego rozdział pojawił się dopiero teraz, więc ciekawych kieruję tam, bo nie chcę mi się znów pisać tego samego.

Parę osób bało się, że zawiesiłam bloga. Gdybym to zrobiła na pewno poinformowałabym was o tym. Dlatego, gdy długo nie dodaje rozdziałów to znaczy, że mam ku temu poważne powody (czyt. brak weny - rzadko, szkoła, brak czasu)

Pierwszy rozdział na moim nowym blogu: TAKEN opublikuje 1 lutego. Mam nadzieje, że to opowiadanie spodoba się wam choć w małym stopniu tak jak "Who I am?"

Byłam pewna, że wraz z zaczęciem chodzenia do szkoły przestaniecie tak pięknie komentować jak w czasie przerwy świątecznej i muszę wam powiedzieć, że bardzo, bardzo miło mnie zaskoczyliście :)

Dziękuję wam za to, że potraficie wyciągnąć mnie nawet z największego doła :) :D Kocham was :*