4

Gdy przekraczam próg mojego domu czuję niewyobrażalną ulgę. Po okropnej lekcji języka angielskiego razem z niejakim Zayn’em musiałam zostać po lekcji. Nauczyciel nie krył entuzjazmu, który wcale, a wcale nie udzielał się naszej dwójce. Był przekonany o tym, że staniemy się sławni na całym świecie. Być może dla kogoś kto zainteresowany jest aktorstwem i chcę z tym wiązać swoją przyszłość to dobra wiadomość, ale mnie nawet w najmniejszym stopniu to nie cieszyło. Perspektywa tego, że mam wystąpić przed tak wielką liczbą ludzi przerażała mnie do tego stopnia, że miałam wrażenie iż za chwilę zemdleję, albo dostanę zawału.

Nauczyciel wytłumaczył, że wynajął już jedną z Sali w teatrze. Zostały nam dwa miesiące. Próby będą odbywać się trzy razy w tygodniu, w szkole.

W środku aż krzyczałam, że nie chcę w tym wszystkim brać udziału, że nie nadaję się do tego, ale na zewnątrz starałam się utrzymywać spokój. Kolejny raz przeklęłam swoją nieśmiałość. Przecież wcale nie musiałam występować w tym durnym przedstawieniu. Teraz kiedy wszyscy dowiedzieli się o tym, że Malik będzie tam grał, pewnie większość dziewczyn zgłosiłaby się sama. Dlaczego akurat trafiło na mnie? Przecież robiłam wszystko co w mojej mocy, aby nie wyróżniać się!

Z salonu dobiega mnie dobrze znany głos. Wyglądam przez okno. Widzę czerwoną furgonetkę mojej babci. Jak mogłam jej wcześniej nie zauważyć? Jęczę w duchu. Nie mam siły widzieć jej dziś. Otóż ona bardzo różni się od stereotypowych babci. Nie rzucam jej się w ramiona przy każdym spotkaniu, nie wyczekuję jej wizyty, nie kocham jej taką miłością, którą wnukowie darzą swoich dziadków. Wiem, że dla niektórych może to wydawać się dziwne, ale mam ku temu powody. Ilekroć jestem skazana na jej obecność czuję na sobie jej badawczy wzrok. Zawsze w najmniej spodziewanym momencie doczepi się do czegoś. Ostatnio cały czas drąży temat „mojego chłopaka” – przekonana jest o tym, że takowego posiadam i na siłę chcę coś ode mnie o nim wyciągnąć. Choć w środku czuję wzrastającą złość, to staram się tego nie ujawnić. Patrzę na podłogę i nie odzywam się.

-O wnusiu wreszcie się pojawiłaś. – mówi i rzuca swoje zaciekawione spojrzenie spod okularów. Widzę jej wzrok taksujący moją sylwetkę.

-Dzień Dobry. – mówię krótko i siadam obok mojego brata. Jeśli chodzi o niego to w stosunku do babcie jest tak samo nastawiony jak ja. U niego najbardziej czepia się ocen, które dają wiele do życzenia.

Siedzę prosto. Tak aby nie mogła zwrócić mi uwagi. W ogóle się nie odzywam. Patrzę tylko na starodawny zegar z kukułkom i modlę się o to, aby wskazówki szybciej się przesuwały.

-Wnusiu co taka blada jesteś? Może zachorowałaś.

-Nie zachorowałam, babciu. – odpowiadam.

Znów mam parę minut spokoju. Sięgam po orzeszki.

-Od orzeszków się tyje. – rzuca w moim kierunku. Wkładam jednego do buzi i przeżuwam. Mam ochotę go wypluć. Z wielkim trudem połykam go. Czuję w gardle nieznośną gulę. Boję się, że za chwilę rozpłaczę się. Z powodu głupiego orzeszka? Nie. To ewidentnie był komentarz dotyczący mojej sylwetki. Dobrze zdaję sobie sprawę, że nie jest ona idealna. Mam parę kilogramów więcej niż przeciętne nastolatki, ale nie jestem otyła, a takie słowa strasznie mnie ranią.

Wytrzymuję parę minut, później wychodzę mówiąc, że mam dużo pracy domowej.

-Macie szczęście, że wasza córka chcę się uczyć. –Tak naprawdę jeszcze nigdy w życiu nie pochwaliła mnie. Zawsze kiedy odnosiłam sukces gratulowała moim rodzicom. Bolało i to okropnie.

Wchodzę do pokoju i z ulgą siadam przy biurku. Nie wiem jak to się stało, że mój tata oprócz uszu i długiego nosa nie odziedziczył po niej nic. Strasznie cieszy mnie fakt, że kiedyś mieliśmy mieszkać razem z nią i żyjącym wówczas mężem, ale w ostatniej chwili moi rodzice zdecydowali się na samodzielne mieszkanie. Byłam im za to bardzo wdzięczna. Nie wyobrażałam sobie codziennych kontroli i uwag. Z moim stanem psychicznym byłoby jeszcze gorzej niż jest obecnie.

Znów nie mam nic zadane, dlatego do ręki biorę książkę „Charlie” – już dawno się na nią natknęła, ale jakoś szczególnie mnie nie zaciekawiła. Dopiero po obejrzeniu filmu stwierdziłam, że wbrew pozorom może to być wartościowa lektura. Okazuję się, że główny bohater tak jak ja jest nieśmiały, znajduję w nim wiele podobnych cech. Tak samo jak ja na początku książki praktycznie nie uczestniczy w życiu. Jest tylko obserwatorem. Nie wiem, czy mam cieszyć się, czy też płakać, ponieważ, myślałam, że ta jedna rzecz czyni mnie wyjątkową. Najwyraźniej się myliłam. Jak to w książkach bywa oczywiście zakończenie musi być szczęśliwe. Charlie odnajduję prawdziwych przyjaciół i prowadzi normalne życie. Jeśli chodzi o mnie to wątpię, aby coś takiego mi się przytrafiło. Daję radę przeczytać jedną stronę dopóki mój brat nie wchodzi do pokoju.

-A pukać to już nie łaska. – Gdyby nie istniał pewnie nie wiedziałabym co to są kłótnie, albo brak uprzejmości w stosunku do drugiego człowieka.

-Oj już nie przesadzaj! Podłapałem twój tekst i też powiedziałem, że idę odrabiać lekcje. Rodzice zabrali mi laptopa, a xBox jest w salonie, więc pomyślałem, że serio muszę to zrobić. Pomożesz? – Ostatnie słowo powiedział tak potulnie jak baranek.

-Niech ci będzie. – Uśmiechnęłam się kręcąc głową.

+++

                Niechętnie przechodzę przez całą stołówkę aby podejść do swojego miejsca. Wiem, że tak jak zwykle nikt nie zwróci na mnie uwagi, ale i tak czuję lekki lęk. Nie chcę aby ktoś pomyślał, że mu się przyglądam, dlatego wbijam wzrok w podłogę. Jestem przeszczęśliwa kiedy bez szwanku dochodzę do celu. Jednak mój entuzjazm szybko gaśnie. Widzę Gabriele siedzącą na kolanach Zayn’a. Kompletnie nie wiem dlaczego to tak bardzo mnie dotyka. Fakt Malik jest niezwykle przystojny, na dodatek z wielu opowiadań można wywnioskować, że jest niegrzecznym chłopcem, a dziewczyny właśnie takich najbardziej lubią, ale nie ja. W ogóle nie robię sobie zbędnych nadziei co do niego. Wiem, że cudem będzie jeśli w ogóle na mnie spojrzy. Nawet przez chwilę nie marzyłam o tym, żeby znaleźć się na miejscy Gabi, bo wiem, że to tylko i wyłącznie strata czasu. 

                Jeśli chodzi o miłość to nie jestem znawczynią tego tematu. Gdyby nie książki, w których pojawiają się wątki miłosne pewnie nie byłabym kompletnie zielona. Nigdy w życiu nie miałam chłopaka. Nawet wtedy, kiedy w wieku 7 lat miałam wielu znajomych i można powiedzieć, że byłam popularna. Czasami bałam się, że kiedy moi rodzice umrą zostanę sama, że w życiu nie spotkam osoby, w którym się zakocham, z którą będę chciała spędzić resztę mojego życia. Przeraża mnie to, że mogę być jeszcze bardziej samotna niż jestem obecnie.

                -Cześć. – mówię cicho jak mam to w zwyczaju i siadam na swoim miejscu obok Klary.

                -Hej! – odzywa się rozentuzjazmowana brunetka. Czasami mam wrażenie, że jest bardziej podekscytowana tym od samej zainteresowanej, że spotyka się z Malik’iem. Gabriel’a posyła mi tylko zwycięskie spojrzenie. Nie wiem o co tym razem jej chodzi. Chyba przez to chcę mi pokazać, że to ona, a nie ja znów jest górą. Czasami mam wrażenie, że ta cała szopka jest przez to, że kiedyś byłam bardziej lubiana od niej. Ona po prostu żyła w moim cieniu, ale to nie zmienia faktu, że nie powinna tak się zachowywać. Kiedy byłyśmy prawdziwymi przyjaciółkami nigdy nie uważałam się za kogoś lepszego.

                Próbuję ją ignorować i w spokoju jem swoją kanapkę. Czuję, że na naszym stoliku spoczywa większość spojrzeń żeńskiej części stołówki. Moje serce zaczyna szybciej bić, a ręce pocą się. Przez chwilę bałam się, że być może pobrudziłam się czymś na twarzy i za chwilę zaczną mnie wyśmiewać z tego powodu. Niemal z ulgą oddycham kiedy zdaję sobie sprawę z tego, że nienawistne, zaciekawione i zazdrosne spojrzenia kierowane są w stronę Malika i Moor.

                Dziwne, że wcześniej tego nie zauważyłam, ale czarnowłosy cały czas bawi się telefonem. W ogóle nie zwraca uwagi na to, że ktokolwiek siedzi na jego kolanach. Wręcz przeciwnie. Widzę jak czasami spogląda na przechodzące dziewczyny. Czy tak zachowuję się zakochany facet? Mimo mojego małego doświadczenia muszę stwierdzić, że nie. To dlaczego trzyma ją na kolanach? Prawie zapomniałam, że to typ chłopaka, który pobawi się dziewczyną, a później ją zostawi. Zależy mu tylko na kontakcie fizycznym. Nic więcej.

                -Słyszałam, że razem będziecie grać w sztuce, czy to nie cudowne Nasti? – odzywa się przesłodzonym głosem Gabriel’a. Nie odpowiadam nic. Jedyne na co mogę się zdobyć to pytające spojrzenie. – Pewnie zaprzyjaźnicie się. – Ostatnie zdanie chcę powiedzieć nonszalanckim tonem, ale nie umożliwiają jej to zaciśnięte zęby.

                -Szczerze, wątpię. – odzywa się chłopak i pierwszy raz w stołówce spogląda na mnie. Choć od samego początku wiedziałam, że nie będzie dla mnie nikim bliskim, to i tak jego słowa sprawiają mi ból. Jeszcze to jakim tonem je wypowiedział pogarsza sprawę. Jak zwykle kiedy słyszę coś przykrego ściska mi gardło i mam wrażenie, że za chwilę się rozpłaczę. Nie mogę na to pozwolić. Nie przy tych wszystkich ludziach. Nie mogę dać satysfakcji Moor.

+++

                Nienawidzę przerw. Czasu kiedy inni nastolatkowie wyczekują z utęsknieniem. To jedyny moment, kiedy bez jakichkolwiek przeszkód mogą porozmawiać ze znajomymi. Dla mnie jest to katorga. Na lekcji chociaż wszyscy siedzą na swoich miejscach i udają, że słuchają tego co mówią nauczyciele. Jednym słowem panują tam jakieś zasady. Na przerwie wszystko się może zdarzyć. Moim jedynym wybawieniem jest to, że klasy zostają otwarte. Choć nie powinnam, to zawsze spędzam w nich ten trudny dla mnie czas.

                Żal ściska mi serce, kiedy zdaję sobie sprawę z tego, że gdyby sprawy potoczyły się inaczej pewnie już byłabym w drodze do domu. Otóż właśnie siedzę w klasie do języka angielskiego gdzie odbędzie się pierwsze spotkanie dotyczące naszego spektaklu. O wiele bardziej wolałabym siedzieć w stołówce. Z barku innego lepszego zajęcia wyciągam książkę i zaczynam ją czytać. Po chwili słyszę dzwonek, dlatego szybko ją chowam. Gdyby ktoś zobaczył, że czytam pewnie nie dałby mi odporu. Na pewno byłabym przez to przezywana kujonem. Choć wszyscy dobrze wiedzą jakie są stosunki między mną i Gabi to nikt mnie nie nęka. Nie wiem dlaczego. Mimo to podoba mi się taki układ.

                Pierwszy do klasy wchodzi nauczyciel. Dziś zdecydował się ubrać jeansowe spodnie i ciemnozielony sweter w czarne paski. Jego włosy są w jeszcze większym nieładzie niż zwykle.

                -O jaka punktualna. – mówi z uśmiechem, którego nawet nie staram się odwzajemnić. Nie mam sił na wymuszoną uprzejmość. Choć nie znam tego faceta to już zdążyłam znienawidzić go z całego serca.

                Dosłownie po minucie zaczynają wchodzić ludzie. Większość z nich nie widziałam nigdy w życiu. Nienawidzę takich sytuacji. Boję się, że ktoś do mnie zagada, a ja nie będę umiała nic odpowiedzieć. Uczniowie mojej szkoły wiedzą, że najlepiej trzymać się ode mnie z daleka. W ogóle nie mają po co się ze mną kontaktować. Nie będę z nimi plotkować, a skoro chcą zadanie domowe, to Gabi spokojnie im je załatwi.

                Moją uwagę zwraca dziewczyna może w moim wieku. Końcówki jej czarnych włosów mają różowy kolor, a w jej nosie i brwi znajdują się srebrne kolczyki. Jest ubrana w czarną bluzkę i spódniczkę. Całość dopełniają glany. Mimo, że gotów, emo i tym podobnych wyobrażałam sobie raczej mrocznie to ta dziewczyna sprawie u mnie odwrotne wrażenie. Uśmiech się szeroko. Ciekawa jestem co takiego w niej zauważył nauczyciel, że zdecydował się zmusić ją do występu. Być może ona sama chciała brać w tym wszystkim udział. Czasami zapominam, że są jeszcze ludzie, którzy w aktorstwie znaleźli szczęście i na pewno z wielką przyjemnością pomogą zdesperowanemu nauczycielowi.

               

            Klasa już jest prawie pełna. Zauważam, że niektórzy są już dorośli. Myślałam, że w naszej sztuce będą brali udział tylko i wyłącznie uczniowie liceum. Na  sam koniec Malik zaszczyca nas swoją obecnością. Mam wspaniałą okazję do tego, aby mu się dokładniej przyjrzeć. Ubrał biały t-shirt, czarne rurki i niebieskie buty Nike. Jego policzki zdobi zarost, który dodaje mu lat. Na pewno gdybym spotkała go na ulicy nie powiedziałabym, że jest jeszcze nastolatkiem. Jego czarne jak noc włosy są w lekkim nieładzie. Porusza się ze zwykłą dla siebie gracją. Widzę jak dziewczyny, nawet te o wiele starsze ode mnie ślinią się na jego widok. W ogóle im się nie dziwie. Jeszcze nigdy w życiu nie widziałam kogoś równie pięknego.

                -Dziękuję, wam za przybycie. Jestem bardzo zadowolony z tego, że moje przedsięwzięcie cieszy się takim zainteresowaniem. Dziś nie będzie próby. Jedynie przydzielę wam role, tak abyście mogli się z nimi zapoznać. Najpierw zacznę od tych prymitywnych, ale i tak bardzo ważnych…

                Minuty lecą. Czuję przemykający po mnie wzrok nauczyciela. Rozdawane role są coraz bardziej wymagające. Modlę się w myślach, aby się pomylił i miał jeszcze jedną kartkę, dla jakiejś służącej, albo chłopki. Nic takiego się nie dzieje.

                -A teraz Romeo. Chyba nikogo to nie dziwi. Poproszę pana. – Wskazuję Malika. Rozglądam się dzikim wzrokiem po Sali. Wszyscy z zaciekawieniem przyglądają się swoim kartką. Jestem jedyną osobą, która nie dostała roli. -I naszą Julię. – Znów się do mnie uśmiecha. Moje nogi się trzęsą kiedy wstaję. Sukcesem jest to kiedy po drodze nie przewracam żadnej ławki ani krzesła. Czuję na sobie wzrok dosłownie każdego kto siedzi w tej Sali. Mój największy koszmar został wcielony w życiu. Wcześniej pewnie nie zauważyli mnie. Siedziałam w kącie klasy. Pewnie teraz wszyscy z osobna zastanawiają się, dlaczego akurat ja. Przecież jest o wiele więcej pięknych dziewczyn, które byłyby wprost idealne do tej roli. Najbardziej dziwi mnie to, że Zayn Malik spojrzał na mnie. Pierwszy raz w jego wzroku nie zobaczyłam obojętności. Tylko i wyłącznie zdziwienie.  – Proszę stanąć tutaj. – wskazuję miejsce obok Malika. Niemal czuję bijące od niego podekscytowanie. Wciska mi w ręce kartki z rolą. Kwestii jest tak wiele, że nie wiem kiedy tego wszystkiego się nauczę. Nienawidzę stać przed całą klasą. Nawet w czasie odpowiedzi to stresuję mnie bardziej od samych pytań. Teraz ponownie jestem do tego zmuszona, ale nie mam możliwości skupienia się na czymkolwiek innym. Niestety musze przyzwyczajać się do nadmiernej uwagi. – Gdybyś była blondynką, wyglądałoby to lepiej, ale nie jest źle. – Starsza część zgromadzonych ludzi cicho chichocze tak jakby mężczyzna wypowiedział najlepszy żart świata, ale ja nie widzę w tym niczego śmiesznego. To, że komentuję mój wygląd przeraża mnie. – A teraz możecie już iść. Widzimy się za dwa dni.

 ~*~

Wiem, że rozdział miał być dopiero jutro, ale tak okropnie się nudzę, że dodaję go dziś.

Za bardzo tego nie sprawdzałam, więc błędów trochę może być.